"May pag-asa pa ba kung susuko ka na? Larawan mo ba'y lulukutin ko na?"
Pagkagising na pagkagising ko ay yang kantang yan ang nagpplay sa cellphone ko. Mahilig kasi ako magpatugtog kahit matutulog na.
Ako pala si Kim. Kim Icayan, 16 years old, and I believe in the saying... Hahaha joke! College na ko next year, ang nilis ng panahon. Parang kahapon lang 4th year high school ako. Pero may mga pangyayari noon na hindi ko makakalimutan.
Haay, ang aga aga ganun yung kanta na narinig ko.
*flashback*
"Alam mo Kim, kung sakasakaling magkagusto ka sakin, sasaluhin kita, kaso hindi ka ata meant para sakin, biruin mo 2 years na kitang tina-try ligawan pero wala padin." Medyo malungkot na sinabi ni Francis sakin.
Hindi naman sa ayaw ko saanya, I just don't think we will work. Arte ko ba? Sorry na.
"Kasi naman Francis! Ang dami dami dyan magaganda, susuportahan kita sa kanila, best friends tayo e, ano ka ba." Best Friend-zoned ba? I won't call it that, kasi feeling ko naman talaga we're better off like this.
*end of flashback*
Naalala ko na naman si Francis, my high school love. Haha. 2 years din ako nagkagusto sakanya... ng patago. So patago lang din ako nasasaktan. One-sided love ika nga ng iba.
He was so sweet sakin sa harap ng maraming tao pati pag kaming dalawa lang. Nung point na yon, nahulog ako sakanya. Akala ko totoo na, akala ko magiging kami. AKALA KO LANG PALA.
Ganun din pala sya sa lahat ng mga kaibigan nyang babae, siguro mas close kami kaya ganun din kasweet sakin. Madalas kami ma-link sa isa't isa. Ngumingiti lang din naman sya pag tinutukso kaming dalawa. Bakot kaya ganon? Anong meron?
