JIMIN
Titreyen ellerimle, cebimden çıkardığım anahtar ile deliği zorluyordum. Anahtarı bir türlü deliğe sokmayı başaramamıştım.
Kahretsin.
Evimin girişindeki merdivenlere oturup başımı ellerimin arasına kaldım. Kendimi daha fazla tutamıyordum. Bu neyin nesiydi böyle ?
Ben kendimi mükemmel hissetmek istedikçe, her şey daha fazla üstüme geliyordu.
Hıçkırığım geçsin diye elimle ağzımı kapattığımda beynimi de dünyaya kapatmak istemiştim. Bir süre hiçbir şey düşünmemek istedim, tüm bu zorluklara direnmeye çalışmak istedim. Ama ben ne kadar denersem deneyeyim, kafamın içindeki o aptal ses aksini söylemekte ısrar ediyordu.
Ne yapacağımı bilmiyordum.
En önemlisi,
Bana yardım edecek kimsem yoktu.
Aynaya baktığım zaman hiçbir zaman kendimi avutamadım. Kendime yakışıklı, çekici veya güzel olduğumu söyleyemedim.
Bu..beni artık öyle bir zorluyordu ki.
Dışardan birisi benim bu halimi görse bana ne gözle bakardı kim bilir ?
Aptal olduğumu düşünürdü belki de.
Ya da bir akıl hastanesine gitmem gerektiğini söylerdi.
Belki de sırtımı dayayabileceğim birisi olsaydı, bana yardım ederdi.
Ailem tüm bu saçmalıklarıma dayanamadığı için evden defolmamı istediğinde henüz bazı şeyleri anlayamayacak kadar küçüktüm.
Kendi başımın çaresine bakmam gerektiğinde sadece 13 yaşındaydım. Elime bir miktar para verip, nerede ne bok yiyorsam yememi söylemişti, annem.
Annem, evet beni sevmediğine adım gibi emindim.
Babam ise benden ölümüne nefret ediyordu, kesinlikle. Bütün sırlarım açığa döküldüğünde, oğlunun psikopat bir ibne olduğunu anladığında dayak manyağı yapmıştı. Ona kalsa bana kesinlikle para vermez, sürünmemi isterdi.
Ki zaten sürünüyordum.
Annem o parayı bana gizlice tutuşturmuştu. Bunu neden yaptı bilmiyorum ama yapmıştı işte.
Ha, birde şuan da oturduğum şu küçük ama giysi odalı ev. Evden defolduktan sonra gecemi gündüzüme katarak, kıçımı yırtana kadar çalışmıştım. Biraz para biriktirdikten sonra her ay banka hesabıma yatan yüklü miktar parayı farketmiştim.
Bu beni sevindirse de asla kimden olduğunu anlayamamıştım. Herhalde annemdendi, bana acıyordu.
Acınası halime güldüm.
Ağlıyordum ama gülüyordum.
Salaklığıma da güldüm.
Kendimi kimseye asla sevdiremediğime, üzüldüm.
Kendime acıdım ben, yıllarca.
