"MA'AM Mhelanie, may bisita po kayo, kabigan mo raw." Bungad sa kanya ni Susan nang pagbuksan niya ito ng pinto ng silid.
"Kaibigan? Sino raw?" pagtataka niya. Wala naman siyang napagsabihan kahit na sino ng kanyang kinaroroonan. Hindi kaya si Tessmarie? Baka naman sinabi ni Falcon kay Tessmarie kung nasaan siya. Si Falcon naman ay bumalik na sa trabaho. Ayaw pa nito pero siya na ang pumilit dito. Kumuha na lang si Falcon ng personal nurse para siyang tumingin sa kanya.
"Basta po maganda siya, parang pamilyar hindi ko lang matandaan kung saan ko nakita." Isinara niya ang pinto at nagpasyang babain ang bisitang tinutukoy ni Susan.
Nang makababa siya ay hindi niya naman makita ang babae sa sala.
"Nasaan siya, Susan?" Paglingon niya sa may pinto ay para siyang tinakasan ng sariling kaluluwa nang makita si Harper doon.
"Harper?" tanging usal niya sa nanginginig na boses. Humakbang si Harper palapit sa kanya habang matiim na nakatitig sa kanya. Huminto ito sa harapan niya at mula sa mukha ay bumaba ang tingin nito sa kanyang tiyan, nanatili roon ang mata nito ng ilang sandali bago bumalik ang tingin sa mukha niya. Paanong nalaman ni Harper ang kinaroroonan niya?
"So, totoo nga?" Namalisbis ang luha ni Mhelanie sa kanyang pisngi sa unang salita pa lang ni Harper.
"Harper." Tangi niyang naisambit.
"Kailan pa 'to? Paano at kailan nagsimula?" mahina ang boses ni Harper pero ramdam niya ang sakit na nararamdaman nito. Hindi siya nakapagsalita. Ang tangi niyang nagawa ay ang humikbi.
"For once, Mhelanie, be honest with me."
"N-noong, sinama niya ako sa dinner ng pamilya niya. May. . . may nangyari. . . I'm sorry!" Bumulalas siya ng iyak. Natutop niya ng palad ang sariling bibig. Si Susan naman ay nanigas na lang sa kinatatayuan habang nakamasid sa dalawa.
"Ang tagal na." Agad na pinahid ni Harper ang luhang kumawala mula sa mata nito sa kabila ng pagpipigil.
"Pinilit ka ba niya? Tell me, Mhelanie. Pinilit ka niya 'di ba?" nagmamakaawa ang boses ni Harper. Tila iyon ang gusto nitong marinig. Na pinilit lang siya ni Falcon, pero dadagdagan niya ang pagsisinungaling niya kapag iyon ang sinabi niya. Hindi rin niya gustong siraan si Falcon para lang isalba ang sarili. Ginusto niya rin ang nangyari at ayaw niyang si Falcon lang ang masisisi. Iniiling niya ang ulo.
"Kasalanan ko. . . Hindi niya ako pinilit. I'm sorry, Harper, I'm so sorry!"
"But why? I'm your best friend. We're sisters. We're sisters by blood and you know about this ever since pero nagawa mo pa rin ito?" Nanlaki ang mata ni Mhelanie sa sinabi ni Harper.
"Alam ko na ang lahat. Ipinagtapat na sa 'kin nila mom ang lahat-lahat may katagalan na. Ipinamigay ako para lang maisalba ang buhay mo. But I don't understand why you've choosen to betray me than to keep our friendship. Ang dami-daming lalaki, Mhelanie, bakit siya pa?" Noon tuluyang bumigay ang emosyon ni Harper. Tuluyang kumawala mula sa mata ang mga luha. Kaya pala! Kaya pala nag-iba ang pakikitungo sa kanya ni Harper dahil alam na nito ang lahat. Alam na nitong magkapatid sila.
"Harper." Humakbang siya para lapitan ito pero humakbang paatras si Harper. Umiwas.
"You left me alone. . . kung kailan durog na durog ako. Pero sabagay matagal mo ng gustong gawin ang bagay na iyon. Matagal mo ng gustong iwan ako. Matagal mo nang gustong makawala sa obligasyong pilit na pinagawa sa 'yo ng sarili mong ina. Ngayon ko naintindihan ang lahat." Tuloy-tuloy ito sa pag-iyak.
"Harper, please, pakinggan mo ako." Itinaas ni Harper ang dalawang kamay sa ere.
"Masakit, pero wala na akong magagawa pa. You've choosen him over me. You choose him over your sister. I have to accept na wala na akong best friend at wala akong kapatid. Goodbye, Mhelanie!" Tinalikuran na siya ni Harper. Humabol si Mhelanie at niyakap ito mula sa likuran.
