Zeyker Başbelası

7.Bölüm: Deprem, korku, huzur

Uzun yazmaya çalıştım. Deprem fobisi biraz saçma gelmiş olabilir ama bendede var küçüklükten kalma değişiklik ekşın olsun diye yazmak istedim umarım başarbilmişimdir. vote yapan umarım en kısa zamanda Keremden imza alır foto çekinir fav alır. YORUM VE VOTE UNUTMAYIN LÜTFEN 

Benim deprem fobim var nefes alamıyorum.

Kendimi bildim bileli deprem fobim var. daha küçükken annem benle ilgilenirken ne zaman deprem olsa sarılır gözlerimi sım sıkı kapardım. Ama şu an yanımda evde kimse yok ve gözlerimi sım sıkı kapanyınca bile geçmiyor. Aksine daha da kötü oluyordum. Zorla telefonuma ulaştım. Tam Keremi arayacakken o beni aradı.

“Zeynep deprem oldu iyimisin merak ettim.”

“Ke-Kerem. Yardım et.”

“Noldu Zeynep bişey söyle”

“Bak deprem fobim var hemen yanıma gelmen lazım.”

“Tamam bak sen sakin ol nefes almaya çalış çıkabilirsen dışarı çık ben hemen geliyorum.”

Telefonu elimden düşürüp kendimi odamdan dışarı doğru atmaya çalışıyordum. Kapıyı açar açmaz kendimi çimlerin üstüne bıraktım. Nefesimi düzene sokamaya çalıştım ama başaramaım. Gittikçe tıkanıyordum ve gözlerim kararıyordu. Şu an tek duyduğum şey Keremin “Zeynepp” diye bağrışıydı.

“Keremm-“

“Zeynep bak ben burdayım sakin ol”

“Ke-“

“Bak bana Zeynep bana bak.”

Gözlerimi netleştirip Kereme bakmaya çalışıyordum. Korkudan koyulaşmış yeşil gözlerine baktığımda nefesimi yeniden hissetmeye başladım.

“Daha iyi misin?”

“Hı hı”

“Tamam bak kapat gözlerini ve düşünme bunları. Farklı şeyler düşün.”

“Kerem ben çok korkuyorum.”

“Tamam sakin ol nefes al”

“Kerem alamıyorum. Nefes alamıyorum.”

“Zeynep sakin ol geçti.”

“Geçmedi Kerem başım çok dönüyor.”

Yine kriz geçirmeye başladığımı hissediyordum. Kereme daha sıkı sarılmaya çalışıyordum. Ama yapamıyordum. Tüm kaslarım kitlenmişti sanki.

“Gel bakalım bu böyle olmayacak.”

Beni kucakladığı gibi arabasına bindirdi.  Gözlerimin kapandığını hissediyordum ama kapatmamakta direniyordum. Bu sırada Kerem hızla arabayı sürüp aynı zamanda beni kontrol ediyordu.  En son hatırladığım hasta kapısına geldiğimizdi. Sonra Kerem kucaklayıp sedyeye yatırmıştı beni. Sonrası yok.

Biraz kıpırdanmaya çalıştığımda kolumda bir acı olduğunu fark ettim ve kıpırdanmaya çalışmaktan vazgeçtim. Gözlerimi yavaşça ışığa alıştıra alıştıra açtım. Karşımda bir çift endişeli yeşil göz beni izliyordu.

“Günaydın kıvırcık.”

“Ke-Kerem”

“Şşşş yorma kendini.”

“Noldu.”

“Bahçede nefes alamadın son care seni buraya getirdim. Serumun bitsin çıkıcaz.”

“Teşekkür ederim herşey için.”

“Teşekküre gerek yok sen iyi ol yeter hadi sen biraz dinlen ben çıkış işlemlerini yaptırıp geliyorum.”