When the last teardrop falls...

[11] Maghihintay

Sorry for the delay in updates. Nawalan kami ng connection! Grr. Kabusit, pero na-ayos na, so, party party na ulit. Any suggestions? May question ako sa baba. I-PM niyo sa akin yung sagot, may surprise ako para sa’yo.

Osyaaaa. Napa-haba. Read. Vote. Comment.

Vote niyo rin yung mga ibang chapters.

Ayan na. May nagbabato na ng tray sa akin. Okay. Okay.

On with the story!

- - - - - - - - - - - - - -

Walang nagsalita sa aming dalawa habang naglalakad kami pabalik sa restaurant-slash-mansion nila Stephen.

Tama siya, naka-panuod nga kami ng sunset pero hindi naman ako sumaya. Akala ko, talagang naka-move on na ako. Sinungaling talaga yung utak ko, pati yung puso ko. Damn. May bigla akong naalala na quote. Tama yung saying, no?

You don’t know what you’ve got until you’ve lost it.

At ngayon, alam ko na yung feeling. Alam ko naman kasi dati na may gusto sa akin si Ren eh, pero hindi ko pinansin. Hindi ko na pinansin kasi ayaw kong mawalan ng kaibigan.

Oo, marami akong kaibigan, pero iba si Ren. Para ko siyang kuya. At nasanay na ako na nandiyan lang siya. At kapag pinayagan ko siyang manligaw, at hindi nag-work yung relationship, mawawala siya sa akin.

And I don’t want that to happen.

So I said no.

But after seeing his expression, I instantly regretted it.

He was a bit distant for a few days, and I was beginning to worry, but after that 1 week of going AWOL, nagpakita na ulit si Ren sa akin, and he looks and speaks like the Ren before. So I thought that everything was okay.

Pero I was wrong. I didn’t know na nung mga times na yun, eh nangyari na yung mga gulo sa pamilya ni Ren, and that he already made the deal with that she-devil.

AHHHH! Ang gulo ng utak ko. Pati puso ko, sumasabay pa.

Bakit kasi kailangan pa niyang bumalik pa eh? Okay na nga lahat, ‘di ba? Okay na.

Nakalimutan ko na siya, may date ako kasama si Stephen.

Okay na nga, ‘di ba? Kaso, masyado kasi akong illusyunada. As if naman may magandang nangyayari sa buhay ko, no? Wala. Simula nung nawala si mommy, wala nang naging direction yung mundo ko.

May pumipindot sa right shoulder ko. Dun ko lang naalala na kasama ko nga pala si Stephen.

“Oh? Bakit?”

“Kanina pa tayo nandito. Naka-tayo ka na siguro diyan ng mga 20 minutes”

“Ah. ‘di ko napansin.”

Tumuloy na kami sa loob nung bahay. Iba na siya ngayon. As in. Ang kislap nung mga ilaw. Ang galling lang, eh. Parang nag-transform. Iba na talaga ang nagagawa ng ilaw.

And parang mas dumami ata yung mga katulong nila Stephen? Kanina, sila Manong at Manang lang yung nakita ko.

“Stephen, bakit para atang dumami yung mga tao dito sa bahay niyo?”

“Ah, kasi, alam ko na kailangan mong makapag-isip. So, pinalinis ko ‘tong bahay.”

Bago ko pa tanungin kung anung connect ng pagpapa-linis ng bahay sa kailangang mag-isip, eh may narinig na akong mga boses na hindi ko ineexpect na marinig.

“What’s up, cousin Aren’t you over-staying?” sabi ni Ian

“Oo nga. Akala ko ba, hanggang hapon lang? Eh bakit 7 na, eh nandito pa kayo?” sabi naman ni Carlo bago ko masagot si Ian