Αυτή η φωνή που φώναξε βοήθεια ήταν πιο απαλή, πιο χαμηλόφωνη και δεν ήταν τρομαγμένη.
Η Βίκη νόμιζε πως της φάνηκε. Κοίταξε όλο το σπίτι, αλλά δεν είδε ούτε τίποτα, ούτε κανέναν.
Αποφάσισε να φωνάξει ξανά για βοήθεια.
"ΒΟΗΘΕΙΑ"
Άντε πάλι! Αυτή την φορά τρόμαξε περισσότερο. Ένιωθε πως κάτι περίεργο γίνεται τώρα εδώ.
Γύρισε πίσω προς την κατεύθυνση που νόμιζε ότι άκουσε την λέξη.
"Είναι κάποιος εκεί; Νομίζω πως... άκουσα...
Αλήθεια αν είναι κάποιος εκεί ας εμφανιστεί...σας...παρακαλώ"
Και κατάπιε το σάλιο.
"Ας εμφανιστείς...τώρα...αν γίνεται."
"ΒΟΗΘΕΙΑ"
Ξαφνικά ένιωσε κάτι να την χτυπάει στο κεφάλι πολύ δυνατά. Αμέσως το χέρι της πήγε στο κεφάλι και το άφησε εκεί να το τρίβει το πόνο που ένιωθε.
Κοίταξε κάτω στα πόδια της είδε ένα μεγάλο βιβλίο, σαν μια παλιά εγκυκλοπαίδεια, το οποίο δεν υπήρχε πριν από λίγα δευτερόλεπτα εκεί. Μετά από ελάχιστα λεπτά δεν υπήρχε εκεί.
YOU ARE READING
"Μην με στοιχειώνεις,εσύ!"
Horror"Το σπίτι είναι στοιχειωμένο! Να μην πας μέσα!" Αφού της ζήτησε ο αγαπημένος της πατέρας να του φέρει εκείνο το πίνακα, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.... Και κατέληξε με το κάθε κόκαλο να τρέμει μέσα της από τον φόβο και χωρίς να το θέλει να συνηδ...
