Okulun ilk günü olmasıyla beraber hayatıma yeni bir başlangıç yapacağım günün de ilk günü. Bugün lise hayatımın ve 4 sene boyunca yüz yüze olacağım şahıslarla tanışmamın da ilk günü . İçimde tedirginlikle beraber rahatlık ve umursamazlık duygusu da var. Okulla ev arasında 1-2 km mesafe olduğundan yürüyerek gidiyorum. Bu mesafe benim için bir nevi uzun yolculuk ve ben uzun yolculuklarımı kulaklığım olmadan geçiremem bu yüzden kulaklığımı takmış yolculuğumu sürdürüyorum. Ve bir Sezen Aksu şarkısı çalmaya başladı. Her çaldığında olduğu gibi yine gözlerim doldu yine hüzün kapladı her yanımı. Ne şarkıyı değiştirmeye kıyabiliyorum ne de gözyaşlarıma engel olabiliyorum. Bende en yakın banka oturdum ve sessiz hıçkırıklarla sesinin kesilmesini bekledim sezen ablanın...Sonunda bitti. Kendimi toparladım ve kalkıp devam ettim yolculuğuma. Altımda hafif yırtık pantolon üstümde boyfriend bir tişört ,siyah beyaz ayakkabılarım ve siyah orta boy sırt çantamla bu yeni devrin gözünde artık nasıl gözüküyorsam uzaylıymışım gibi bakıyorlar bana. Şimdi kafamı kaldırır bir şey derdim de....Neyse.Her adım attığımda bir çift gözün daha üstüme dikildiğini hissediyorum. İçimden lanet ederken okula vardığımı fark ettim. Okulun önünde uzun bir süre durdum yukarıdan aşşağı iyice bir süzdüm inceledim bu 4 sene boyunca acısıyla tatlısıyla yaşayacağım mekanı. Sonra bir kalabalık olduğunu fark ettim ama bu gereğinden fazla bir kalabalık sanki. Biraz yaklaştım anlayabilmek için.Ne! nasıl yani! kavga mı? İlk günden mi? kolej olmasına rağmen mi? Diye içimden şoklara girerken kulaklığımı çıkarmadığımi fark ettim.çıkardım ve iyice kulak verdim kalabalığa. Neyse ki kavga değilmiş sadece bugün kitaplarımızı alacağımızı ve okulu gezeceğimizi hatta okulun bugün bize ait olduğunu söyleyen bir görevliydi. Herkesin bu açıklamadan sonra yüzü gülerken benim ifadem değişmedi. Gün boyu onlar okulu gezerken ben dışarıdaki bankta oturdum. Soran oldu tabii ki neden gelmiyosun diye ama ben istemediğimi söyleyince uzatmadılar. Uzaklaşırken'ne kadar a sosyal bi kız ' şeklinde konuşmalarını duyuyordum. Umrumda değil. Bugün kimseyle muhattap olmadım ve sadece kitaplar alınırken ayağa kalktım. Sanırım en iyisi buydu. Kitaplarımı aldım bu sefer eve otobüsle gitmeye karar verdim. Hiçbir şey yapmamama rağmen çok yorgundum. Otobüste ilk bulduğum boş yere oturdum. Eve girdiğim an annem hemen günümün nasıl geçtiğini sordu 'iyi' deyip geçiştirdim odama doğru yürürken. 'ne??' dedi.
'sadece iyi mi??'
'evet ne olmasını bekliyosun?'
'lise hayatının ilk günü yeni arkadaşlar edinmişsindir diye..'
Sözünü bitirmesine izin vermedim.
'hayır,kimseyle konuşmadım.' diyip kapımı kapattım. Yine kulağımda kulaklıkla müzik dinlerken uyuya kalmışım. Kitapların yüzüne bile bakmadım. Eminim bu yarın sorun olacak.
