Μικρές Ιστορίες

Stars

   Είμαι χαμένη. Κυριολεκτικά όχι, μεταφορικά ναι. Στην μικρή πόλη που ζω δύσκολο είναι να χαθείς. Είναι Οκτώβρης, όμως έχει αρκετή ζέστη και νωρίς το απόγευμα αποφάσισα να βγω μία βόλτα. Το σπίτι μου είναι αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης όμως, ο δρόμος πως το κέντρο είναι ο αγαπημένος μου και λατρεύω να περπατάω μόνη μου μέχρι εκεί.

Λευκά σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και κρύβουν καλά τον ήλιο με αποτέλεσμα να μην με ζεσταίνει τόσο, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Δεν μπορώ τον καύσωνα, γι' αυτό και το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Οι δρόμοι, τα σπίτια, τα δέντρα που χάνουν τα φύλλα τους ξεχειλίζουν από μαγεία. Νιώθω την μαγεία γύρω μου καθώς περνάω από το γειτονικό πάρκο και ένα αεράκι κάνει τα τελευταία φύλλα των δέντρων να πετάξουν πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή τους, να περάσουν από δίπλα μου και να πέσουν στο έδαφος.

Η αλήθεια είναι πως ήθελα να φύγω από εδώ, να πάω σε μία άλλη πόλη, μεγαλύτερη ίσως, δεν ξέρω. Ζω εδώ δεκαεννέα χρόνια, από τότε που γεννήθηκα δηλαδή και πέρυσι δεν κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο που τόσο ήθελα και να ξεφύγω από αυτή την όμορφη ήσυχη πόλη. Τώρα δουλεύω σε μία καφετέρια και ταυτόχρονα διαβάζω για να δώσω ξανά εξετάσεις. Οι περισσότεροι στενοί μου φίλοι είναι ήδη σε άλλες πόλεις, όπως και η καλύτερή μου φίλη, την οποία δεν είχα αποχωριστεί εδώ και δώδεκα χρόνια και την αποχωρίστηκα δύο μήνες πριν. Μας χωρίζουν πια πεντακόσια χιλιόμετρα τα οποία προσπαθούμε να συνηθίσουμε.

Καθώς προχωρώ προς το κέντρο η κίνηση στους δρόμους αυξάνεται με έναν σταθερό ρυθμό. Σε κάθε σταυροδρόμι τα αυτοκίνητα είναι όλο και περισσότερα και το μόνο που δεν μου αρέσει εδώ είναι η ηχορύπανση, που γίνεται όλο και πιο έντονη. Ευτυχώς όμως τα ακουστικά στα αυτιά μου και τα αγαπημένα μου τραγούδια βοηθούν να μειωθεί λίγο η είσοδος ανεπιθύμητων θορύβων.

Προσπαθώ να κάνω διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα όμως, είναι πολύ δύσκολο και συνήθως καταλήγω να κάνω τα ίδια. Κάθομαι σε μία μικρή, ήσυχη καφετέρια, σε ένα στενό απ' όπου δεν περνούν αυτοκίνητα. Έχω έρθει αρκετές φορές εδώ αφού συγκεντρώνομαι εύκολα στο διάβασμα. Παραγγέλνω μία ζεστή σοκολάτα και ανοίγω το βιβλίο αστροφυσικής που δανείστηκα από την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Πρακτικά δεν είμαι ακόμη φοιτήτρια οπότε έπεισα μία καλή μου φίλη που σπουδάζει εδώ να το δανειστεί για μένα. Η βιβλιοθήκη είναι φοβερή και έχει όποιο βιβλίο χρειαστώ. Το ξέρω ότι είναι νωρίς ακόμα να διαβάζω για την ακτίνα της σελήνης και τους διάττοντες αστέρες όταν θα έπρεπε απλά να κάνω επανάληψη τα μαθήματα στα οποία θα εξεταστώ. Η αστροφυσική όμως, είναι για μένα όνειρο που είχα από παιδί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μπω στο πανεπιστήμιο, στη σχολή φυσικής και να πάω στο εξωτερικό για την ειδίκευσή μου στα αστέρια.

Παρόλο που ονειρεύομαι να γίνω αστροφυσικός δεν είμαι και καμιά ιδιοφυία οπότε δεν συνειδητοποιώ πως το αγόρι απέναντι με κοιτάει επίμονα. Αρκετή ώρα αργότερα, σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω πίσω από το βιβλίο μου. Εκείνος ξαφνιάζεται και στρέφει το βλέμμα στον καφέ του που ανακατεύει αμήχανα με το καλαμάκι. Συνεχίζω να διαβάζω μέχρι να πέσει η νύχτα και τότε σηκώνομαι να φύγω.

Οι μέρες κυλούν ήσυχα καθώς τα πρωινά εργάζομαι στην γειτονική καφετέρια και τις υπόλοιπες ώρες διαβάζω για τις εξετάσεις. Η Παρασκευή είναι επίσημα πλέον η αγαπημένη μου μέρα αφού έχω ρεπό και διαβάζω το πρωί. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι το απόγευμα μου περισσεύει άπλετος χρόνος για να επισκεφτώ την αγαπημένη μου καφετέρια.

Σήμερα είναι Παρασκευή οπότε για άλλη μία φορά παίρνω τον δρόμο για το κέντρο. Φτάνοντας στην καφετέρια βλέπω ότι το αγόρι είναι ήδη εδώ. Κάθομαι σε ένα διπλανό τραπέζι και παρατηρώ ότι κάτι διαβάζει. Παραγγέλνω τη ζεστή σοκολάτα μου και αρχίζω το διάβασμα. Το αγόρι έχει καταλάβει ότι είμαι εδώ αφού νιώθω τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.

Λίγο αργότερα παίρνω την απόφαση, το βιβλίο μου και την σοκολάτα μου και σηκώνομαι. Το αγόρι ξαφνιάζεται όταν με βλέπει να τον πλησιάζω όμως εγώ δεν θα ντραπώ. Κάθομαι στην καρέκλα απέναντι του και τον κοιτάζω. Δεν πρόκειται να μιλήσει οπότε θα μιλήσω εγώ.

'Λοιπόν, τι διαβάζεις;'

Σηκώνει το βιβλίο που κρατάει και διαπιστώνω ότι είναι κόμικς. Αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια.

'Ενδιαφέρον', λέω και τότε σηκώνει τα μάτια του και συναντάει τα δικά μου καθώς του χαμογελάω. 'Μιλάς έτσι;' Ρωτάω αμήχανα. Γελάει λίγο.

'Ναι μιλάω. Λυπάμαι αν σε κοιτούσα επίμονα, απλά..', διστάζει.

'Απλά τι;' Ρωτάω γεμάτη περιέργεια.

'Απλά μοιάζεις με μία ηρωίδα. Κάνω συλλογή από κόμικς και υπάρχει μία ολόκληρη σειρά βιβλίων για αυτή την ηρωίδα. Όταν σε είδα συνειδητοποίησα ότι πολλά χαρακτηριστικά σας είναι ίδια. Το αποκορύφωμα όμως ήταν όταν είδα ότι μελετούσες αστροφυσική. Εκείνη μπορεί να πετάξει τόσο ψηλά που λένε ότι έχει επισκεφτεί πολλά αστέρια. Είσαι κάτι, σα να λέμε, η αγαπημένη μου ηρωίδα.' Είχα μείνει άφωνη ακούγοντας τον.

Με ρώτησε για την αστροφυσική και τον ρώτησα για την συλλογή του. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι να μιλήσεις γι' αυτό που αγαπάς σε κάποιον που αγαπά κάτι. Μόνο αυτός θα σε καταλάβει. Πρέπει όμως να είσαι διατεθειμένος να ακούσεις κιόλας. Αρκεί να μην φοβηθείς να κάνεις την πρώτη κίνηση.

Ίσως κάναμε μία βόλτα, ίσως φάγαμε ένα παγωτό, ίσως και να γίναμε καλοί φίλοι, ίσως κάτι παραπάνω. Ίσως και να είμαι η ηρωίδα για την οποία μιλάει. Μπορεί και όχι, ποιος ξέρει.

Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μικρή ιστορία. Σε λίγες μέρες θα ανεβάσω και την δεύτερη.

Ελπίζω να σας άρεσε. Αφήστε ένα σχόλιο αν θέλετε! Ευχαριστώ! <3