Μικρές Ιστορίες

Ένα Καλοκαίρι

1860

Στέκομαι στη μέση του δωματίου μου και κοιτάζω το νέο μου φόρεμα στον ολόσωμο καθρέφτη. Ο πατέρας μου, μου το έφερε επιστρέφοντας από το μεγάλο ταξίδι του. Το χρώμα του είναι γαλάζιο με λευκά σχέδια και είναι το πιο όμορφο φόρεμα που έχω φορέσει και δει. Έπλεξα τα μακριά ξανθά μαλλιά μου σε μια πλεξούδα και έφτιαξα έναν ψηλό κότσο.

Ανήκω σε μία από τις πιο πλούσιες οικογένειες της περιοχής. Ο πατέρας μου είναι ιδιοκτήτης πολλών στρεμμάτων γης και το σπίτι μας βρίσκεται έξω από την πόλη, στη μέση αμέτρητων χωραφιών που ανήκουν σε αυτόν. Έχει πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν στην παραγωγή των προϊόντων που εμπορεύεται σε γειτονικές πόλεις.

Η μητέρα μου ασχολείται με τη διοργάνωση συγκεντρώσεων των πλουσίων γυναικών στο σπίτι μας, δηλαδή καλεί όλες τις συζύγους των συνεργατών του πατέρα μου στο σπίτι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για τσάι. Είναι κουραστικό πραγματικά.

Από την άλλη, εγώ είμαι δεκαοκτώ και έχω περάσει όλα μου τα χρόνια εδώ. Πήγαινα σε ένα σχολείο θηλαίων μέχρι την ηλικία των δεκατεσσάρων και από τότε είμαι κλεισμένη εδώ μαθαίνοντας να πλέκω και να υφαίνω. Μοναδική μου παρέα τα παιδιά που γνώρισα στο σχολείο. Δεν μπορώ να πω πως είμαστε φίλοι. Στην τάξη που ανήκουν οι οικογένειές μας δύσκολα αποκτάς φίλους.

Είναι Κυριακή πρωί και ο ήλιος λάμπει μετά από αρκετές μέρες κακοκαιρίας. Αποφάσισα να βγω μία βόλτα μέχρι το ποτάμι που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω. Χαιρετάω την μητέρα μου και κρατώντας ένα βιβλίο που έκλεψα από τη βιβλιοθήκη του μπαμπά παίρνω το δρόμο για το ποτάμι. Τα χωράφια τριγύρω είναι γεμάτα με εργάτες που θα δουλεύουν όλη μέρα. Η όχθη του ποταμού δεν είναι μακριά και μόλις φτάνω, ψάχνω για μία δροσερή σκιά δέντρου γιατί ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει το δέρμα μου. Κάθομαι στην όχθη και κοιτάζω γύρω μου. Στην άλλη πλευρά του ποταμού υπάρχουν μόνο δέντρα και το δάσος φαίνεται μεγάλο και επικίνδυνο.

Άνοιξα το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου και άρχισα να διαβάζω. Μιλούσε για το έργο και τη ζωή ενός γιατρού που βοήθησε πολύ κόσμο. Μακάρι να μπορούσα να γίνω κι εγώ γιατρός. Θα με ευχαριστούσε να βοηθώ τους συνανθρώπους μου. Αυτά σκεφτόμουν όταν άκουσα τα φύλλα στο έδαφος να θροΐζουν σα να σερνόταν κάτι εκεί. Σηκώθηκα όρθια όσο πιο γρήγορα μπορούσα και τότε άκουσα μία φωνή.