Μικρές Ιστορίες

Τα σκίτσα

  Οι μελανιές στα χέρια μου έχουν αρχίσει να φαίνονται αρκετά. Δεν ξέρω πως θα πάω σπίτι. Η μαμά θα με μαλώσει σίγουρα. Τα δάκρυα κυλάνε καυτά στα μάγουλα μου και τα σκουπίζω με το χέρι μου. Με το άλλο χέρι σέρνω την σάκα μου στο δρόμο. Είμαι ένας δυνατός άνδρας. Αυτό μου λέει συνέχεια η μαμά. Δεν πρέπει να κλαίω. Δεν πρέπει να τους αφήνω να με πειράζουν.

Τα αυτοκίνητα, τα πουλιά που πετάνε, τα παιδιά που φωνάζουν. Δεν τα αντέχω. Ο θόρυβος με τρομάζει και αρχίζω να τρέχω. Σταματάω έξω από το σπίτι και φοράω τη ζακέτα μου για να αποφύγω τις ερωτήσεις της μαμάς. Παίρνω μία ανάσα και μπαίνω στο σπίτι.

Ο μπαμπάς είναι ξαπλωμένος στον καναπέ και πίνει. Πίνει όλη μέρα και συνήθως είναι πολύ ζαλισμένος για να καταλάβει ότι γύρισα ή ότι κάτι συμβαίνει. Η μαμά βγαίνει από την κουζίνα φορώντας τα αυστηρά ρούχα του γραφείου.

'Πλύνε τα χέρια σου και κάθισε μέσα να φας', μου λέει σχετικά ήρεμα ανακατώνοντας λίγο τα μαλλιά μου καθώς περνάω από δίπλα της. 'Φεύγω', φωνάζει στον σχεδόν λιπόθυμο πατέρα μου ο οποίος δεν κάνει τον κόπο να απαντήσει.

Ανακουφισμένος που δεν κατάλαβε τίποτα η μητέρα μου, τρώω το τηγανητό αυγό και πηγαίνω γρήγορα στο δωμάτιό μου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Το δωμάτιό μου με ηρεμεί. Στους τοίχους έχω κολλήσει τα σχέδιά μου και στο τακτοποιημένο γραφείο μου έχω τις κόλλες και τα μολύβια μου. Κάθομαι αμέσως στην καρέκλα μου και ξεκινάω να σχεδιάζω. Προσπαθώ να ξεχάσω όσα συμβαίνουν όμως, είναι πολύ δύσκολο.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Δεν μπορούσα να κάνω φίλους εύκολα στο δημοτικό και συνήθως τα υπόλοιπα παιδιά ξεχνούσαν την ύπαρξή μου. Τώρα στο γυμνάσιο όμως, τα πράγματα είναι χειρότερα. Οι συμμαθητές μου όχι μόνο μου δίνουν σημασία, αλλά οι περισσότεροι μου συμπεριφέρονται άσχημα. Δεν είμαι σαν κι αυτούς και το καταλαβαίνουν. Περνάω τον περισσότερό μου χρόνο στην τάξη στο τελευταίο θρανίο όπου μου αρέσει να σχεδιάζω και δεν αγαπώ το ποδόσφαιρο. Ίσως αυτά τα χαρακτηριστικά μου ενοχλούν κάποια παιδιά.

Σήμερα καθώς επέστρεφα από την τουαλέτα είδα τρεις συμμαθητές μου να ψάχνουν την τσάντα μου. Νευρίασα και άρχισα να φωνάζω. Πήγα κοντά τους και φωνάζοντας προσπάθησα να πάρω τα σκίτσα μου και να τους χτυπήσω. Είμαι όμως αρκετά μικρόσωμος και ακόμα και να μην ήμουν, εκείνοι ήταν τρεις και με ακινητοποίησαν πιάνοντας με από τα χέρια. Ευτυχώς δεν πρόλαβαν να με χτυπήσουν πολύ γιατί μία παρέα από κορίτσια μπήκε στην τάξη με την καθηγήτρια χημείας, οπότε με άφησαν. Έκρυψα τον πόνο μου σκύβοντας πάνω στο θρανίο μου και αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν πάνω στα σκίτσα μου. Αυτό συμβαίνει συχνά τελευταία. Συνήθως μου μιλάνε άσχημα, τώρα όμως άρχισαν και να με χτυπάνε.