E N S E M B L E

1 ) A L A I N

Toen mijn vader die dag thuiskwam viel hij meteen met de deur in huis. Hij had me iets ontzettend leuks te vertellen. 'Dit zou wel eens het begin van een prachtige carrière kunnen worden, jongen.' Knipoogde hij naar mij, terwijl hij zijn jas uittrok en die ophing aan een haak in de muur, die als kapstok diende. Zonder verder nog iets te zeggen, maar met een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht, liep meteen door naar onze kleine, maar gezellige woonkamer en plofte neer in zijn eigen luie stoel. Daar trok hij ook zijn schoenen uit en legde zijn voeten, die ontzettend zweterig waren geworden tijdens de lange wandeling, op tafel. Ik liet me zwijgend op een van de houten stoelen zakken. Ik vroeg niet door, want ik kende mijn vader al lang genoeg om te weten dat hij dan juist niets los zou laten.

Normaal gesproken, als hij weer eens een 'officiële mededeling' had, was hij die tegen de tijd dat mijn moeder hem iets te drinken had gebracht alweer vergeten, maar deze keer begon hij er 's avonds opnieuw over.

'Jongen, je weet toch dat ik butler bij de familie Voltaire ben?' vroeg hij, terwijl hij mijn zusje bij zich op schoot trok. We zaten met het hele gezin bij elkaar in ons kleine, bescheiden woonkamertje. Zo zaten we altijd 's avonds, als vader thuis was. Het was gezellig en het gaf me altijd een fijn gevoel om weer compleet te zijn.

'En je weet ook dat ik de familie overal mee help?' Ik knikte. Vader deed veel belangrijke klussen. In het huishouden, maar ook hield hij zich bezig met persoonlijke zaken, voor meneer Voltaire zelf. Meneer Voltaire was een belangrijk commandant in het leger van Napoleon Bonaparte. Hij had al veel goeds voor ons land gedaan. Dat was wat mijn vader altijd zei, trots als hij was op zijn heer.

'Vandaag heb ik meneer Voltaire verteld dat ik een zoon van bijna achttien heb, die vast ook erg geschikt zou zijn als butler.' vervolgde mijn vader en hij keek me triomfantelijk aan. Ik kreunde en keek met een dramatisch gezicht naar mijn broertje en zusje, die daarop in schaterlachen uitbarstten. Vader speelde het spelletje mee en keek me quasi-verbaasd aan.

'Oh, dus je vindt het niets? Nou, dan vraag ik wel aan de buurjongen of hij een dag of drie in de week wil meedraaien...' Hij wreef even door zijn peper- en zoutkleurige haren en keek me scherp aan. Verdedigend stak ik mijn handen in de lucht.

'Maar vader, ik heb toch niet gezegd dat ik niet wilde?' zei ik, nog steeds op gespeelde toon. 'Het lijkt mij juist een heel leuk idee om te gaan leren voor zo'n gewéldig beroep!' Vader lachte even hard om mijn slechte toneelspel, maar kwam al snel weer tot de orde.

'Goed, nu weer even serieus, Alain. Wat denk je ervan?' Ik grijnsde breed, want stiekem leek het me best leuk. Ik wist eigenlijk bijna niets over het butler-zijn, maar vader vertelde altijd dat het wat hem betrof het mooiste vak was dat je maar kon hebben. En het was eigenlijk ook geen gek idee om eens aan mijn toekomst te gaan denken. Naar school ging ik al jaren niet meer. Tot mijn twaalfde had ik het basisonderwijs op de plaatselijke lagere school gevolgd, maar ik behoorde niet tot het selecte groepje dat daarna verder had mogen leren. Er waren maar heel weinig kinderen die zo'n kans kregen.

De afgelopen jaren had ik op veel verschillende plaatsen gewerkt. In meerdere ambachten had ik een poosje mee mogen draaien, maar hét beroep – een beroep waarbij ik me echt als een vis in het water voelde, dat had ik nog niet kunnen vinden.

En nu kreeg ik zomaar een opleiding aangeboden. Weliswaar bij mijn eigen vader, maar dat moest ik dan maar op de koop toenemen.

'Mmm... Vond meneer Voltaire het goed, dan?' Ik deed alsof ik heel bedenkelijk keek. Vader knikte enthousiast. Ik probeerde de spanning er in te houden, toen ik hem antwoord gaf: 'Ik zal er eens over nadenken.' Vader moest lachen. 'Dat is dus een ja.'