E N S E M B L E

4 ) A M É L I E

Er kwamen twee mannen aan. Ik zag ze vanuit mijn venster langzaam naderen, twee gestaltes die uit de richting van het dorp kwamen. Toen ik ze een poosje had gadegeslagen, waren ze zo dichtbij dat ik ze goed kon zien. De ene man was een bekende. Het was Pierre Maunier, onze butler. Of eigenlijk was hij meer papa's butler. Hij hielp papa met bijna alles en was vaak bij hem. Ik had nog niet vaak iets tegen hem gezegd. En als hij al bij mij en maman in de buurt was, was hij te druk bezig met 'belangrijke zaken', wat dat dan ook was. Pierre was een kleine, gespierde man met een open en vriendelijk gezicht. Hij leek me heel aardig en ik vond het eigenlijk best jammer dat hij altijd te druk was om een praatje met me te maken.

Zijn metgezel was jonger, van mijn leeftijd schatte ik, en had precies dezelfde vriendelijke trekjes in zijn gezicht als - naar ik aannam - zijn vader. De twee waren druk in gesprek verwikkeld en maakten allebei wijde bewegingen met hun armen. Ik grinnikte. Zo praatten mijn vader en Maurice ook vaak: met heel veel gebaren. Om hun woorden kracht bij te zetten, had papa een keer grijnzend uitgelegd toen ik er naar vroeg. Vast een mannending.

Het tweetal bereikte de poort naar de binnenplaats en werd meteen binnengelaten, toen de schildwachten Pierre herkenden. Ik fronste. Dat ging wel erg makkelijk. Hadden ze niet eerst moeten nagaan wie die jongen was en of hij wel te vertrouwen was? Ik zou mijn vader er vanavond wel even van op de hoogte brengen. De bewakers mochten niet zomaar iedereen binnenlaten, ook al zag die jongen er nog zo onschuldig uit.

Nieuwsgierig rende ik op mijn blote voeten de koude, stenen wenteltrappen af en was precies op tijd om de twee de keuken te zien binnengaan. Pierre draaide al lang genoeg mee om te kunnen weten dat je na een lange wandeling het beste even in de keuken kon gaan kijken of de kokkin nog iets voor je had. Dat viel namelijk in de meeste gevallen niet tegen.