Liefde, pijn en verraad (twilight)

Droom

P.o.v. Bella

Ik voel me gewichtsloos. Terwijl ik naar beneden val schiet de gedachte dat dit mijn dood zal worden door mijn hoofd. Een traan druppelt uit mijn ooghoek naar beneden als mijn hele leven aan me voorbij schiet. Van mijn eerste verjaardag tot mijn laatste woorden tegen Charlie. Ook het gesprek met Edward in het bos, zie ik haarscherp voor me. Waarom heb ik zo boos tegen hem gedaan. Hij wou me alleen maar helpen. Spijt komt over me heen en dat zorgt voor nog meer tranen. Ik heb zoveel spijt. Spijt dat ik zo rot tegen Edward heb gedaan. Spijt dat ik geen 'ik hou van je' meer kan zeggen tegen Charlie. Plotseling schiet er een gedachte dooor mijn hoofd. Ik moet me ergens aan vasthouden, dit hoeft niet mijn dood te zijn. Ik maai om me heen, maar ik kan niets zien, alles is zwart. Ik raak in paniek en begin te gillen. Ik mag nog niet doodgaan, ik heb nog zoveel te zeggen. Dan slaat de paniek onverwachts om in rust. Ik ben volledig kalm, ik lijk wel verlamd. Ik knijp mijn ogen dicht, klaar voor de klap...

'Bella, Bella wordt wakker'. Ik doe mijn ogen open. Charlie staat ongerust voor mijn bed. Ik mompel 'Wat is er gebeurd'? 'Je was aan het gillen, volgens mij had je een nachtmerrie'? Ik knik instemmend. Slaperig kijk ik op de klok. Het is 1 uur. Dan zeg ik 'het is oke Charlie, ik ga proberen weer te slapen'. Met een veelbetekende blik kijk ik hem aan. Het kwartje valt al gauw en hij loopt de kamer uit. Ik draai me om en doe mijn ogen dicht. Na een kwartiertje hoor ik geklop. Ik gooi de dekens van me af en loop naar het raam. het geluid leek hier vandaan te komen. Ik doe mijn raam open en tuur naar buiten. Dan hoor ik weer het geluid, maar dit keer achter me. Ik schrik en verlies mijn evenwicht. Ik val recht door het open raam. Ik gil. Voordat ik de grond raak wordt ik opgevangen door iets hards. Het zijn de armen van Edward. Onschuldig kijkt hij me aan. Dan zegt hij 'hey Bella, hoe is je nacht'? Dan barst hij in lachen uit. Schuddend van het lachen zet hij me neer. Na een tijdje stopt hij met lachen en kijkt me serieus aan. Dan zegt hij 'wees alstjeblieft wat voorzichtiger, je had wat kunnen breken'. Dan zeg ik 'Als ik geen vampiervriendje had'. 'Jij houdt me toch altijd in de gaten, je geeft me niet eens de kans om uit het raam te vallen. 'Dat is waar' geeft hij toe, 'maar doe toch maar wat voorzichtiger dat scheelt mij weer wat werk'. Ik grijns en geef hem een stomp tegen zijn schouder. Zijn gezicht wordt zacht en hij tilt me op. 'Is het mensenmeisje klaar om weer te gaan slapen'? Ik knik instemmend al bijna in slaap gevallen in zijn armen. Ik voel wind langs mijn gezicht en daarna mijn bed. Het laatste wat ik hoor is 'slaapzacht mijn Bella'...