Snowlight'ı tişörtüme çizdikten sonra odamın kumaş perdesini araladım.Dışarıda yağmur yağıyordu.Feci şekilde.
Dolabımdan kalın,yeşil külotlu çorabımı çıkarıp giydim.Ardından siyah mini eteğimi.Tişörtümü üzerime geçirdim.Kısa kollu olduğundan tüylerim ürperdi.Kollarımı ovuşturarak yeşil yünlü hırkamı giydim.Ohh.Böyle çok daha iyiydi.Bordo botlarımı giydim.Sanat malzemeleri çantama bugünkü karma medya dersine kolaj malzemeleri toplamam gerekiyordu.Kolajın konusu arkadaşlıktı.Dün akşam Emily ile çekindiğim birkaç fotoğrafı bulmuştum.Çekmecelerimdeki ıvır zıvırları kucaklayıp masama koydum.Kalpli şeritler,inci kolye-iki aydır arıyorum!-kalp boncuklar,kumaş parçaları,eski arkadaşlık bileklikleri....Hepsini çantama yerleştirdim.Kahvemi bir dikişte içtim,ardından üzerinde kendi çizimim olan Snoopy'ler,Mickey Fare'ler,karikatürler vs.vs. bulunan çapraz çantamı aldım.Kalem kutumu içine koydum,eskiz defterimi kontrol ettim ve hepsini alıp aşağı indim.Spor montumu üzerime geçirdim,ardından evin anahtarını çantama koydum.Evin kapısını açtığım anda karşıma çıkan genç kadınla çığlık attım:
''EMİLY!''
''DAPHNE!''
Hızla Emily'ye sarıldım.Bunun ne olduğunu ve nasıl olduğunu bilmememe karşın ona sarıldım.Garip olan şey,onunda sanat çantası vardı ve üstünde Philadelphia Güzel Sanatlar Üniversitesi damgası vardı.
İçeri geçtik.
Sonra olanlarla sizi bunaltmayacağım,,sonuçta Emily döndü ve aynı derslere giriyoruz.Birlikte onun eşyalarını yerleştirdik,dolapta onun yeri duruyordu.
Sonraysa dışarı çıktık ve 7.15 Philadelphia trenini kaçırmamak için koştuk.Perona geldiğimizde her yer çok kalabalıktı.Philly(philadelphia anlamına geliyor,artık böyle yazıcam)istasyonuna iki bilet aldım.Birlikte trene bindik.Boş yer bulana kadar 2 vagon geçmemiz gerekiyordu.Sonunda cam kenarı karşılıklı 2 yer bulduk ve çöktük.Trenimiz köprüden geçerken buğulu cama ''We Are Best Friends. E <3 D ''yazdım.Gülümsedi.Eskiz defterine bunu çizdi.Bende.
Makinist ''Philadelphia durağı'' diye anons yapınca trenden indik.Yağmur şiddetini arttırmıştı.İkimiz de kafası çalışmayan salaklar olduğumuzdan şemsiye almamıştık.
Koşuyorduk.
Üniversiteye doğru koşuyorduk.
O anı anlatmam imkansız.5 km gerideki Aston Villaları'na yıldırım gibi birşey düştü.
Korktuk.Çok korktuk.Sadece Emily ve ben değil,o sırada yoldan geçen,veya camdan bunları izleyen herkes,tüm Philadelphia korktu.
İşin kötü yanı,tek şemsiyesi olmayan bizdik ve kimse bizimle şemsiyesini paylaşmak istemiyordu anlaşılan.
Ta ki sarışın,mavi gözlü,son derece centilmen bir çocuk bize yaklaştı,gelin!dedi ve şemsiyesini uzattı.
Koşmaya devam ettik.
Hayal mi görüyorum!
Sanki onun eli elime değmiş.Kasıtlı olarak.
Hadi ama Daphne.Hayal kuruyorsun.
Yağmur hızını arttırıyordu,uçları mor olan saçlarım sırılsıklamdı.O da ıslanmıştı.
Üniversitenin ana kapısını uzaktan da olsa görünce istemsizce gülümsedim.
Evet.Geldik.
İçeri girdiğimizde Dr.Tobin-kendisi psikologdur ve üniversitenin kurucusudur-kürsüde duruyordu.Herkese ve içeri girenlere kurutma makineleri dağıtılıyordu.
''Teşekkürler gizemli sarışın.''
''Adım Scott Finn.Bugün karma medyadayım.1. sınıfım.''
''Ben de!Yaşasın!Yani şey,tanıştığımıza sevindim.''Tanrım,o kusursuz!
Çapkınca gülümsedi.
Aşık oldum!
Çok kötü oldu -,- Boşverin daha güzel yazmaya çalışıcam.
Sizi seviyorum <3
