"คุณหมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายครับ"
เสียงคำพูดของคุณหมอทำให้จองกุกที่ยืนฟังอยู่นั้นใจเต้นระสํ่าไม่อยู่กับตัวเพราะคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าที่รักของตนกำลังจะตายในอีกไม่นาน
"คุณหมอครับมันมีวิธีรักษามั้ยครับผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เค้าอยู่กับผมได้นานกว่านี้"
เพราะทั้งคู่เพิ่งตกลงคบกันเมื่อวาน....
"ตอนนี้ก็มีแค่การรักษาแบบเคมีบำบัดครับสามารถช่วยให้ผู้ป่วยอยู่ได้นานขึ้นแต่กำลังใจจากคนรอบข้างก็เป็นส่วนสำคัญนะครับ อย่ามัวแต่ร้องไห้ให้เค้าเห็นคุณต้องให้กำลังใจเค้าให้มากๆนะครับใช้ช่วงเวลานี้ให้ได้มากที่สุด"
"ขอบคุณมากนะครับหมอ"
....
....
"จองกุก จีมินไม่เป็นอะไรหรอกนะ"
"ไม่...ฮึก.."
"จองกุกไม่เอาไม่ร้องสิ"
"ผมรักจีมินนะรักมากๆ"
"จองกุกถามไรหน่อยสิ"
"ว่าไงครับ?"
"ถ้าเกิดสมมุติเราตาย ไม่สิ ตอนเราต้องตายจองกุกจะไปอยู่กับใครหลังจากนั้นอะ เราไม่โอเคจริงๆนะถ้ายังเห็นจองกุกซึมเป็นหมาหงอยอย่างเงี้ย"
"....."
"ที่เราจะบอกจองกุกคือ หาคนใหม่เถอะ"
"ไม่เอาจีมิน จีมินอย่าพูดแบบนี้ได้โปรดผมขอร้อง ฮึก..."
คนตัวสูงว่าก่อนจะลงไปกอดคนอันเป็นที่รักที่นอนอยู่เป็นเตียงคนไข้ด้วยสภาพที่ดูโทรมกว่าปกติหลายเท่า แต่ถึงยังไงจองกุกเขาก็ยังรักและรักเสมอไป
....
....
"จองกุก พาเราไปนั่งตรงนั้นหน่อยสิ"
สภาพจีมินตอนนี้ก็บนหัวไม่มีผมเนื่องจากไปทำคีโมและเหมือนคนใกล้จะตายเข้าไปเต็มทีแล้ว