TEXTİNG

1

Üstümde incecik pijamalarım ayağımda terliklerimle gecenin bir yarısı sokakta koşturuyordum. En kötüsü ise kar yağmaya başlamıştı. Dışarı çıkalı neredeyse yarım saat oluyordu ama ben kendimde değilmiş gibi hala koşmaya devam ediyordum, o an ne düşünüyordum bilmiyorum. Sanki beynim işlevini kaybetmiştide bedenime korku yön veriyordu.

En son bir ara sokağa sapıp duvar dibine oturmuştum. Kollarımı kendime sarmış ısınmaya çalışıyordum. Etrafa batım ne kadardır koştuğumu hatırlamıyordum, yerde bir karış yüksekliğinde olan kar uzun bir zaman koştuğumu kanıtlıyordu, ayriyeten bacak kaslarım ağrımaya başlamıştı.

Hareket edecek halim yoktu. Ayağımdaki terliklerin kumaş kısmı sırılsıklam olmuştu, parmaklarımı hissetmiyordum, düzenli nefes alamıyordum, ve sanırsam hala şoktaydım.

*********

Gözlerimi açtığımda hala aynı yerdeydim. Nefesim iyice yavaşlamış kalp ritmim bozulmuş bir şekilde duvara dayanmış ayaklarımı uzatmıştım. Baygın olduğum sürece kar yağmaya devam etmiş bacaklarımın üstünü örtmüştü. Hissizleşmiştim.

Aklıma annem ve babam geldi onları daha önce hiç görmemiştim, ben daha doğduğum gün annem kan kaybından ölmüş, babam da annemin ölümüne dayanamamış intihar etmiş. Beni düşünmeden intihar etmiş, belki intihar etmeseydi şuan babamın kollarında olacaktım ve Chris gibi bir pisliği tanımıycaktım, bu olayları yaşamayacaktım.

Ne kadar süredir buradayım bilmiyordum. Ben kimsesizdim beni kimse aramazdı, arkadaşım yoktu, annem babam, herhangi bir akrabam, bu ıssız sokakta tek başımaydım, gecenin bir yarısı üstümde incecik pijamalar ayaklarımda kumaştan yapılmış sırılsıklam olmuş bir terlik bacaklarımı örten bir karış kar.

Yaşama şansım yoktu, burada tek başıma ölecektim. Öldüğümde anneme babama kavuşurdum en azından, hiç görmediğim yüzlerini görürdüm.
Umudum yoktu bu çıkmaz sokağa kimse girmezdi.

Burda öleceğim diye düşünürken kalbimin üzerine elini koyan birisini hissettim. Beni hayata döndürecek o eli hissettim.