The Broken Slytherin ~George Wemel~

Hoofdstuk 4

Clementine POV

Ik zit in mijn les Waarzeggerij als de deur wordt open gemaakt. "Sorry dat ik uw les verstoor Professor Zwamdrift, maar ik wil graag mevrouw Zwadderich spreken." Felix kijkt me vragend aan maar ik haal enkel mijn schouders op. Ik pak mijn spullen en loop het lokaal uit. Ik volg Professor Perkamentus naar zijn kantoor.

We lopen de wentel trap op en ik zie Professor Anderling en Professor Sneep zitten op een van de stoelen. "Neem plaats mevrouw Zwadderich." Ik knik en ga op een van de overige stoelen zitten.

"Ik denk dat je al weet waarom ik je hierheen heb gehaald." Ik kijk hem vragend aan en hij zucht. "Herinner je je vorig jaar nog?" "Natuurlijk herinner ik me vorig jaar nog." "Wij willen graag weten wat jij met de Duistere Heer en zijn volgers hebt te maken." Opeens klikt er iets in mijn hoofd en ik spreek voordat ik iets kan zeggen. "Ik weet er niks van Professor." "Wat bedoel je mevrouw Zwadderich?""

"Ik bedoel dat ik niet weet waar u het over hebt." "Maar je bent een volgeling van de Duistere Heer." "Ik weet niet waar u het over heeft," reageer ik nog steeds op een monotone stem.  "Wat ben je van de Duistere Heer?" Ik kijk Sneep aan die de vraag stelde en hij kijkt me dringend aan alsof ik het moet vertalen.

"Ik ben helemaal niks van de Duistere Heer. Ik heb geen idee waar jullie het over hebben en ik weet er helemaal niks van." "Ik denk dat het genoeg is voor vandaag, we gaan een andere keer wel verder." Ik knik en ik sta op. Ik loop de wentel trap af en ik zie dat het al etenstijd is. Ik loop naar de Grote Zaal en ga langs Millie zitten.

"Wat was er?" "Geen idee ze vragen wat ik te maken had met de Duistere  Heer, maar ik heb niks met hem te maken." "Raar." Felix kijkt me even aandachtig aan maar als ik zie dat ze naar me kijkt glimlacht ze even naar me en eet ze verder d'r eten op.

Millie die het heeft gemerkt dat ze me aankeek kijkt mij vragend aan. Ik haal mijn schouders op en ga door met eten. Waarom zou ze mij aankijken? Zou ze iets weten van de Duistere Heer? Misschien kan ik het straks wel aan Draco vragen. Wat me eraan doet herinneren dat ik nog steeds een date moet regelen voor Verena.

Nadat iedereen zijn eten op heeft komen er allemaal toetjes op tafel te staan. Het voelt alsof er geen eten meer bij kan, dus sta ik op. "Wil je geen toetje, je hebt bijna niks gegeten vandaag." Millie, Verena en Nox kijken me bezorgd aan. "Nee ik heb geen honger meer."

Ik loop de Grote Zaal op maar ik zie nog net een paar bezorgde ogen van een bepaalde Wemel. Ik loop door de gangen maar ik ben blijkbaar niet de enige. Ik hoor getik van een paar hakken en ik heb zo'n vermoede wie het is. "Professor Omber, waarmee heb ik het genoegen dat u me achtervolgt in de gang." Ze schraapt haar keel en kijkt me met nauwe ogen aan.

"Ik vroeg me af waarom je uit de les werd geroepen door Professor Perkamentus." Ik begin te grijnzen en lach zacht. "En waarom zou u dat aangaan?" "Omdat het Ministerie ervan moet weten wat er hier gebeurt." Ik begin te lachen - dit keer harder - en schud mijn hoofd. "Dan kan het Ministerie dat maar lekker aan Professor Perkamentus vragen." "Ik wil dat je me nu antwoord gaat geven."

Ze pakt haar staf erbij en ik begin te grijnzen. "Of anders wat? Gaat u me weer laten nablijven? Oehh, ik ben zó bang nu." Ze loopt rood aan en ik begin te grijnzen. Ze begint een spreuk te mompelen maar net wanneer ze bijna klaar is schraapt iemand zijn keel.

We kijken allebei om en zie daar George Wemel staan. "Professor Omber ik zou maar snel gaan, we willen niet dat het Ministerie erachter komt en dat u ontslagen wordt." Ze knarst op haar tanden en draait grommend om en loopt weg.

Ik begin aanstalten te maken om naar mijn kamer te lopen maar mijn arm wordt vast gegrepen. "Krijg ik geen bedankje?" Hij kijkt heel trots en heeft een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. "Waarom zou ik? Ik kon het makkelijk zelf aan. Ik had jou hulp helemaal niet nodig. En wil je me nou los laten?"

Hij kijkt lichtelijk geschokt, maar wat me het meeste opvalt is de pijn in zijn ogen. Hij laat me los en ik loop naar de Zwadderich leerlingenkamer.

Ik hoor voetstappen achter me maar ik negeer het. "Clementine wacht!" Ik draai me om en rol met mijn ogen als hoor dat George diegene is die mij riep. "Wat?" "Wat is er met je gebeurd deze zomer?" Ik kijk hem vragend aan. "Hoe bedoel je?"

Er schieten herinneringen door mijn hoofd van wat er deze zomer is gebeurd. Ik zie een beeld waarbij de Duistere Heer zich uitleefde terwijl hij me zweepslagen geeft. Ik had me niet goed gedragen zei hij. Ik had hem niet gehoorzaamd.

Het ding is juist dat ik niet weet waarom ik hem niet had gehoorzaamd. Ik weet niet waarom ik me slecht had gedragen. Ik weet er gewoon helemaal niks meer van en het is zo frustrerend.

"Er is helemaal niks met me gebeurt deze zomer." "Er is niks met je gebeurt? Je bent hartstikke dun geworden, je ziet er veel witter uit dan normaal en eerst scheen er een sprankel door je ogen en nu, nu is die weg."

Ik ben even stil om het me allemaal even te laten bezinken van wat hij net zei. Had hij vorig zo erg op me gelet? Ben ik zo erg veranderd?

"Ik weet niet waar je het over hebt." "Dat is lariekoek en dat weet jij ook." Hij pakt me bij mijn heupen vast en trekt me naar zich toe. "Ik kan gewoon je heup botten voelen en je bent een stuk dunner in je mooie gezicht geworden."

Hij schuift een pluk haar, wat voor m'n gezicht is gevallen, achter mijn oor. "Je had eerst sprankelende heldere en de meest mooiste ogen die ik ooit heb gezien, en nu zijn je ogen bijna zwart."

Ik kijk naar de grond en in eens vind ik de tegels van de grond een stuk interessanter. In al mijn jaren ben ik, Clementine Zwadderich, nooit verlegen en nu ben ik gewoon verlegen naar de grond aan het staren.

Hij tilt mijn kin op en kijkt me bezorgd aan. "Waarom huil je?" Hij veegt een traan weg die ik niet eens had opgemerkt. "Je toonde vorig jaar zoveel aandacht aan me en ik was degene die je steeds weg duwde. En nu probeer je alsmaar met me te praten en ik duw je nog steeds weg."

Hij sust me in zijn armen en ik voel me al wat rustiger en warmer worden van binnen. "Het is al goed, we kunnen gewoon weer vanaf het begin beginnen en dan nemen we baby stapjes." Ik lach vanwege zijn uitspraak maar knik alsnog.

"Wil je misschien dit weekend met me mee naar De Drie Bezemstelen? Ik weet dat het misschien wat te snel is, maar ik wil gewoon graag met je praten."

Ik glimlach naar hem en ik maak me los van hem. "Ja, lijkt me leuk. Misschien kunnen we daarna naar Zonko's Fopmagazijn gaan?" Hij begint meteen te stralen en knikt hevig met zijn hoofd.

"Dat doen we zeker." Ik glimlach weer naar hem en we zeggen gedag tegen elkaar. Ik loop de gang door naar de leerlingenkamer.

Niet wetend dat het hele gesprek tussen George en mij is afgeluisterd.

_*_*_*_

Hier is weer een hoofdstuk. Mijn hele erge excuses voor het zo lange wachten, maar er zijn heel wat dingen gebeurd en ik heb het gewoon heel druk gehad.

Misschien is het hoofdstuk iets te kort en dat spijt me. Reageer wat je ervan vind en vergeet niet te stemmen. Zeg ook even of er typ fouten in zitten, ik heb het doorgelezen maar het kan er altijd nog inzitten. Dan verander ik het meteen.

Xx Mij