Şaşkınlığımı hala üstümden atamamışken belki işe yarar diye birkaç kez gözlerimi kırpıştırdım.Ne yani şimdi okulun popüler kızlarından olan Claire ta evime kadar mı gelmişti?Tam ağzımı açıcaktım ki lafı ağzımdan alarak Claire konuşmaya başladı."Ağzını kapatmazsan sinekler kaçıcak."Al işte böyle bi kızdan ne söylemesi beklenirdi?Utanarak ağzımı yavaşça kapamayı başardım."Sen beni mi takip ettin?"dedim biraz geriye doğru giderek."Zorunda kaldık diyelim.Beni içeri davet etmicek misin?"Tabikide hayır demeyi isterdim ama kibarlık duygum yine kendini gösterdi.Elimi içeri geç der gibi uzattım.Topuklu ayakkabılarıyla sinir olduğum sesleri çıkararak yürüdü ve salondaki tekli koltuklardan birine oturdu."Kısa ve öz."dedim.Bu özgüveni nerden aldığımı bilmiyorum ama şuan onun uzun hikayesini dinleyemeyecek kadar yorgudum."Öncelikle bugün seni sınıfın önünde rezil ettim ve üzgünüm."Neyseki kabul etti.Ama hala kalbim kırıktı."Evet"dedim."Hatam büyük değil aslında.Sonuçta hergün popüler kızlar tarafından onlarca kez yapılan şeyler.Ama sen her rezil edilen kız gibi değilsin.Saf ve masumsun.Çirkinsin demiyorum,bakımsızsın.Sonuca gelmek gerekirse sana yardım etmek istiyorum."Ve günün ikinci şoku daha Claire gittikten sonra geçmişi ve karakteri hakkında bir araştırma yapmam gerekicekti."Karşılığı?"diye bir soru yönelttim popülerdi ve herşeyi hemen yapmazdı en başta da kendi teklif etmezdi."Hiç birşey"diye karşılık verdi.Ve şöyle devam etti"Eğer cevabını vermezsen,ki bu hiç reddedilecek bir teklif değil,teklifim 10 dk içerisinde geçersiz olacak"Ben şimdi ne yapacaktım popülerliğe yaklaşmak,güzelleşmek mi yoksa hayatımın sonuna kadar insanların iğrenerek baktığı bir kız olarak mı devam etmeliyim?Sırtımı biraz daha dikleştirerek alnımki damla damla terlere aldırmadan"Kabul ediyorum"diye cevapladım teklifini.
*********
Claire gideli yaklaşık 1 saat olmasına rağmen hala aynadaki aksime bakarak bunun imkansız olabileceğini düşünüyordum.Annem ve babam işten dönmüştü.Babam televizyonda akşam haberlerini izlerken annemde akşam yemeğini yapmayı neredeyse tamamlamıştı.Yine kötü bir çocuk örneği gösterip anneme yardım etmedim.Bunca olayı düşünüp de yemek yapabilmeyi becereceğimi sanmıyordum zaten.Ya elimi keserdim yada en azından bir bardak kırardım.Sakar olduğumu benimle 2 dakika geçirseniz bile anlayabileceğinizi düşünüyorum.Annemin "Yemek hazır!"diye bağırışıyla düşüncelerimden sıyrılıp aşağa indmeye koyuldum.Koşa koşa inerken birdenbire ayağım kaydı.İstemsizce ufak bir çığlık attım.Annem ve babam hızlı adımlarla yanıma gelirken nasıl olduğumu sordu.İyi olduğumu söyledim ama ayağım fena burkulmuştu.Duvara tutuna tutuna mutfağa gitmeyi ve sandalyeye oturmayi başardım.Yine güzel bir sofra beni bekliyordu.Midemdeki boşluk beynimi de kapladı.Hızla yemek yemeye başladım.20 dk sonra tamamen doyduğumu hissederek masadan kalktım ve yine duvara tutuna tutuna odama çıktım.Ayağımı dinlendirmek için yatağıma oturmuştum ki telefonumdan mesaj geldiğini bildiren sese doğru döndüm.Ayağımın hala ağrımasına rağmen dikildim.Masamın üstünde olan telefonumu elime aldım ve tuş kilidini açmaya koyuldum.
