Badboy's Girl

H20| Vakation😎

Veel leesplezier!

~*~

Vakation ~ pov. Camille

Ik wordt wakker naast Fabian in de zetel. ' Hoe laat is het?', vraag ik hem. Hij word kreunend wakker en zegt: I don't know. Half tien ofzo.' Opeens herinner ik me iets. 'School! We moeten naar school! En gisteren zijn we ook niet geweest!', gil ik. De buren moeten het vast gehoord hebben.

Fabian kijkt me vreemd aan. 'Ooit van spijbelen gehoord?', zegt hij met een spottende ondertoon. Ik bloos. 'En je bent jarig vandaag!', zegt hij triomfantelijk, trots op zichzelf dat hij het heeft onthouden. 'Maar ja, dat gaan we niet vieren, want dat hebben we gisteren al gedaan', maakt hij zijn zin af terwijl hij me boos aankijkt.

Ik staar hem met open mond aan. 'Grapje', zegt hij en drukt een kus op mijn mond. Hij haalt een doosje uit zijn achterzak en wilt het open doen. Ik stop hem echter meteen en kijk hem nijdig aan. 'Owé, als dat zo een cliché kettinkje is!', zeg ik dreigend. Hij lacht en maakt het doosje open. Ik zie een blauw hoekje papier tevoorschijn komen. Het zijn twee rechthoekige papiertjes met een blauwe rand. Er staan wat cijfers op en een naam. Shawn Mendes.

'OMG! Tickets!', gil ik. En niet zomaar tickets, maar tickets voor een meet en greet met...

Shawn Mendes! 

Freaking Shawn Mendes! En ik mag iemand meenemen. Ik kijk hem aan en direct schud hij nee. 'Nee, ik ga niet naar een meet en greet naar die jongen dat toevallig met een mooie stem is geboren. En ik hoe geen honderd en een gillende meiden. Neem maar een vriendin mee. Echt no way dat ik ga!', ratelt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Ik vraag Mona wel.', zeg ik hem. Hij slaakt een opgeluchte zucht. Wouw, hij haat die gast echt.

'Morgen begint de vakantie', zeg ik opeens. Fabian knikt. 'Ik ga op vakantie', vervolg ik. Nu gaat hij twijfelen. 'Kun je niet thuis blijven?', vraagt hij. Ik schud triestig mijn hoofd en kijk hem daarna hoopvol aan:' Je kunt wel mee?' Zijn gezicht klaart op en gaat dan weer naar down. 'Ik denk niet dat je broers mij mogen.', verteld hij me.

Ik zucht. 'Hoe kom je daar nou op? Jullie hebben nog geen woord uitgewisseld! Deze vakantie is de perfecte manier om mijn broers en ouders te leren kennen', zeg ik ligt geïrriteerd. Hij mag dan wel onzeker zijn. Maar aan mijn familie is niks mis.

Zijn gezicht klaart weer op. 'We doen het.', zegt hij vastbesloten. Schattig. 'We vertrekken morgen', en nu staat zijn gezicht op onweer. 'En dat zeg je nu pas! Mijn ouders! Kleren! Gsm! Koffer! Geld! Pas! kadootje! help!, piept hij. Ik grinnik. 'En daarvoor bestaan vrouwen: om orde te houden', zeg ik. 'Dat heb ik nooit gezegd!', is Fabian zijn verontwaardigde antwoord. Ik grinnik en samen beginnen we met inpakken.

Zeven kusjes, een knuffel, veel getier en geroep later, zijn we zijn kast drie keer doorgegaan, de koffer vier keer opnieuw gemaakt, waarbij we alle kleren twee keer opnieuw hebben geplooid en hebben we een snelle snack gegeten. Maar met bloed, zweet en tranen is het ons gelukt. Met veel zweet dan. Bah.

'Klaar, op twee uur!', gil ik blij. We geven elkaar een high five. 'Yeah', roept hij.

'We gaan naar mijn huis. Pannenkoeken eten. Wat dingen met mijn familie overleggen. En ja, dan kunnen we de betalingen regelen.', zeg ik tegen mijn vriendje. 'Ik vraag me af of dat zo blijft. Wij zijn een cliché stelletje en zijn begonnen met een 'badboy' en 'goodgirl' verhaal. Maar ja, dat zijn zorgen voor later. En trouwens, het is niet alsof ik in een boek leef of zo he.

Bij mij thuis aangekomen zijn we direct in de zetel geploft met een kilo poffertjes. Heerlijk. Mijn broers zijn uit en komen over een halfuurtje terug. Mijn ouders komen binnen een uurtje terug, ze moesten nog iets regelen op het reisbureau of zoiets.

Ik hoop dat Fabian mee mag, we hebben zeker drie dagen gespijbeld of zo. Ik was school eerlijk gezegd gewoon vergeten. En Fabian. Tja, als het aan hem lag, spijbelden we elke dag.

'Ding. Dong. Dong. Ding. Ding. Dong. Ding. Ding.', deed de bel. Vreemde bel. Ik weet het.

Ik deed de deur open. 'Hi! Brothers!', groette ik hun en gaf hun een pijnlijke knuffel. Ze gingen naar binnen en gingen tegenover Fabian zitten. Ik schraap mijn keel. 'Broertjes. Fabian. Fabian. Carter en Matthew, mijn oudere overbeschermende, idiote, irritante, maar lieve broers', stel ik hun aan elkaar voor. Carter kijkt me dodelijk aan en als Matthew dat ziet stompt hij kort zijn broer tegen zijn arm.

'Hij gaat mee op vakantie.', zeg ik dan maar. Matthew wilt zijn mond opentrekken. Hij is altijd de verantwoordelijke van de tweeling geweest. 'Hij is mijn vriendje, weet je nog?', zeg ik nog snel, voor dat er ook echt iets uit Matthew zijn grote mond komt. Zijn opmerkingen zijn ofwel scherp en pijnlijk ofwel slim en droog. Echt vervelend.

Er komt nog zo een klein gesprek over. Doe mijn zusje geen pijn. Zusje, pas op. Geen gebroken harten! Ik breek je neus! En je weet wel.

'Ding. Dong. Dong. Ding. Ding. Dong. Ding. Ding.', deed de bel weer. Deze keer deed Carter de deur open en was het niet de tweeling dat er stond, maar mijn ouders. Mijn papa had zo een grappig hoedje op en mama had een klutch vast. Ze waren chique en nonchalant tegelijk gekleed. Mijn mama had een hele goed smaak.

Ik heb ook een geheimpje. Mijn mama. Heeft een eigen kleding merk. Maar we wonen niet in een kasteel, ik heb geen iphone acht, onze tv is geen cinema scherm en onze auto is geen Lambourghini, Bentley, of al die andere grote automerken. We kozen ervoor om gewoon zoals de anderen te leven. Dus ja.

We voerden precies het zelfde gesprek als we hebben gedaan met Carter en Matthew en we kwamen tot de conclusie dat Fabian, mijn vriendje, gewoon mee met ons op vakantie gaat.

Ik had niet zoveel zin meer om te schrijven dus heb ik dat laatste stukje maar wat ingekort. Dit was het dan, tot het volgende hoofdstukje!

-Lientje01