Badboy's Girl

H18| You forget?😔

Veel leesplezier!

~*~

You forget? ~ pov. Camille

Ik zit op dit moment te genieten van mijn vriendjes pannenkoeken. Overheerlijk moet ik toegeven, al ga ik dat niet tegen hem zeggen. Ik kan wel wat hulp in het dagelijkse leven gebruiken.

Oké, nu lach ik in mijn hoofd heel kwaadaardig. Ja ja, ik weet het ik ben een vreemd kind en voer nu een gesprek in mijn hoofd met... ja met wie? Het is niet dat ik een popster ben en de hoofdrol speel in "Camille's Story". Al zou dat wel cool zijn.

'En?', haalt Fabian me uit mijn gedachten. Ik knik bedenkelijk. 'Wel lekker', zeg ik hem. Ik ga hem dus echt niet vertellen dat dit de lekkerste pannenkoeken zijn dat ik ooit gegeten hem! Nee nee, ik heb een trots en hij een ego. En dat ego ga ik echt niet strelen. Het verbaast me al dat hij nog geen ontploft hoofd heeft zijn ego. Maar ja, het is en blijft mijn vriendje.

'Is er nog wat appelsiensap in de koelkast?', vraag ik de arme jongen. Fabian spurt naar de keuken en ik hoor een luide zucht. Ik weet dondersgoed dat er geen appelsiensap meer is. Het is gewoon grappig. 'Nee!', roept hij. Ik grinnik en Jessica, die al lang doorheeft dat ik mijn vriendje een beetje pest, kijkt me met een opgetrokken, perfect geëpileerde wenkbrauw aan.

Ze schud haar hoofd lachend. 'Wat?', vraag ik verontwaardigd. 'Een kleine duivel.', zegt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Tja', zeg ik dan maar. Ondertussen komt Fabian in de keuken gelopen en houd een glas met een geel goedje, dat verdacht veel op appelsiensap lijkt, vast. 'Er lagen nog appelsienen in de keuken.', legt hij uit. Ik knik en lach. Jessica kijkt me sceptisch aan.

Haar ogen boren zich in de mijne. Ze heeft me deze ochtend betrapt op het openen van een verjaardagskaart. Nee, niet die van iemand anders. Hij is namelijk van mij.

Yep, ik ben jarig. Ik word achttien vandaag en Jessica weet het. Maar ik heb haar heel misschien gedwongen om niks te zeggen tegen Fabian. Als hij het vergeten is, vertel ik hem het 's avonds en praat ik hem een schuldgevoel in. Ik ben zo kwaadaardig. Maar ja, ik bestrijd vuur met vuur. Dan moest hij maar niet met een lesbo flirten om mij te testen. Niks tegen homosexuele mensen By the way.

Ik maak het later wel goed. Ik verwen hel desnoods wat.

NEE! Niet op die manier. Viespeuken dat jullie zijn! Schaam je.

Ondertussen heb ik niet door dat ik zo in gedachten verzonken ben, pratend tegen niemand in mijn hoofd, dat ik niet doorheb dat Fabian en Jess me aanstaren. Jessica staat op. 'Ik ga maar weer is.', verteld ze. Ik knik. 'Maak het hem niet te moeilijk schat, ik hou van pittige meiden, maar Fabian is een hele goede vriend. En Fabian, wat een duivelsgebroed van een vriendin heb jij! Ik hou er van! Pas goed op (met) haar.', kirt ze.

Fabian kijkt me doordringend aan. Zo met zo een heb-je-me-iets-te-vertellen-blik. Of houd-je-iets-voor-me-achter-blik. Of gewoon allebei. Kan ook. Ik glimlach lief en sta op op Jessica een knuffel te geven. 'Hou je taai meis, bye', zeg in haar. 'En pas jij maar op dat Fabs, je niet terugpakt. Hij is een geboren demon', waarschuwt ze mij. Ik grinnik.

'Bye!', roepen Fabian en ik, zwaaiend naar Jessica. Ik draai me langzaam om naar Fabian. 'Dussss', begin ik. 'Heb je mij iets te vertellen? Jessy deed nogal verdacht', zegt hij argwanend. 'Wie? Ik ken geen Jessy?!', probeer ik. Ik weet goed genoeg wie dat is. Maar ja. 'Jess', zegt hij. 'Ohw, kleine Jessica... nee geen idee waar zij het in Gods naam over had.', zeg ik. Ha! Ik ben een pro in liegen. 'Camille Abigail Miriam Rosewood!', hij raakt gefrustreerd. Nu word het toch wel echt serieus. Mijn hele naam. Wacht eens even! 'Hoe ken jij mijn volledige naam? Ik heb dat nooit tegen ook maar iemand gezegd. Mijn familie, meter, peter en d directrice zijn de enige die dat weten!', roep ik uit. Hij stamelt wat.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Jij', en ik prik met mijn vingen gevaarlijk in zijn best wel gespierde borstkas.' En voor het eerst staat hij, Fabian, door mijn toedoen, met zijn mond vol tanden. 'Nou, je bent mijn vriendin. Ik hoor dat te weten', stamelt hij, maar krijgt daarna al snel een grijs op zijn gezicht. Ik bloos. Waarom moet ik blozen! 

Hij slaat zijn armen over mij heen en drukt een kus in mijn hals. En direct daarna eist hij mijn lippen op en bedekken zijn lippen de mijne.

Na een vurige kus besluit ik het toch maar te vertellen. Ik begin zacht te snikken. Ja ja, ik kan nephuilen. *kwaadaardige lach* 'J-je bent-t mijn-n verj-jaard-dag verget-ten.', snik ik. Ik hoor hem vloeken en moet mijn best doen om niet te lachen. 'Oh my god. Sorry sorry sorry! Wat moet ik doen!', smeekt hij. Omg zo Freaking Cute! Ik snik nog wat. En doe alsof ik niks uit mijn mond krijg. Ik ben een echte dramaqueen. 'Och god!', stamelt hij.

Ik denk na. Ga ik er niet over? Nee hij is een badboy, hij kan tegen een grapje. Opeens denk ik terug aan Jessica. Hij gaat me zo hard terugpakken. En euhm, misschien was het allemaal schijn. Deze ochtend, mijn verjaardagskaart, en heel misschien liet ik Jessica me wel expres betrappen. Ik ben zo'n goede acteur en leugenaar. Want misschien, heel misschien ben ik morgen pas jarig. Ha! Ik heb zelfs jullie kunnen beetnemen!

Fabian houd mijn schouders nog steeds vast. Ik kijk hem onschuldig aan. 'Ik euh... ik moet misschien iets bekennen', stamel ik. Hij kijkt me verward aan. 'Kijk, er is een reden dat je niet wist dat ik jarig ben. Ik ben... ik ben namelijk niet jarig vandaag. Morgen. Om precies te zijn.

'Oh mijn kleine duivel', zegt hij hoofdschuddend en kijkt me grijnzend aan.

WoW. Oké.  Dat was onverwacht. Onze onschuldige Cam dat Fabian kei hard beetgenomen heeft! En waarom grijnst Fabian zo?! Iiiih ik kan niet wachten op het volgende hoofdstukje. Tot de volgende!

Kusjes
- Lientje01