Bilinmeyen

Yollar Dönüşe Gider

Ayrılıyorum bu şehirden bu insanlardan. Herkes sessizce uykusundayken kaçıyor gibiyim daha çok. Gecenin "belirsizliği" çökmüş üstüme. Kendi halimde ayrılıyorum buradan. Tabi bide babam var. Bir saniye ben size kendimi tanıtmayı unuttum.

Adım Vladimir. Annem rus olduğu için adımı büyükbabamın adı yapmışlar. Bu ismi ben seçmedim. Annem demişken sizi 13 yıl önce 6 yaşıma götüreyim:
-Anne bu ne?
-Ağaç
-Anne bu ne?
-Kaldırım. Oğlum kafanı otobüs camına dayama.
-Tamam anne.
Anlıyacağınız yoldaydık. Ve benim hayatımı değiştirecek o şey oldu. Otobüs yoldan çıkıp devrildi. Annem sağ tarafta olduğu için gözlerimin önünde camlar parçalandı. Ve o camlar annemi öldürdü. Ben sol taraftaydım. Babamdan ayrı yetiştirildim. Annem boşanma davasında vekaleti kazanıp beni yanına Rusyaya almış. Babam Türkiye'ye dönmüş. Annemin cenaze vs hallolduktan sonra babam beni Türkiye'ye getirdi. İstanbula. Şimdi ise Sakarya Üniversitesine gidiyorum. Babam Sakaryalı bu arada. Babam beni Annemden çok sevdi. Hiç bağırmadı. Tokat bile atmadı. Zaten "belirsizdim". Ne yaptığımı ve ne olduğumu kimse anlamıyordu. Ben insan değilim. Duygularım yok. Hissedemiyorum. Her ne ise. Kalıcağım eve babam beni yerleştirdikden sonra "Oğlum dikkatli ol. Sakarya tehlikeli bir yer değil ama dikkatli ol". Babam can alıcı noktadan vuruyor. Dikkatsizim ben. Her zaman öyleydim. Babam uçağına binip İstanbula döndü. Saate baktım. 04.08. Gece dışarı çıkmayı her zaman sevdim. Bana iyi geliyor. Sarıya yakın turuncu yanan ışıklar beni gizliyor. Üniversiteme doğru yol aldım. Dış görünüşüne baktım. Güzel bir yer gibiydi. Uzun deri ceketimin cebinden elektronik sigaramı çıkardım. Biraz içtim. Ve derin düşüncelere daldım. Ben neyim? Ben kimim? Duygusuz bir katil mi? Bilinmeyen bir belirsiz mi?
Katil? Sanırım bu sırrımı da öğrendiniz. 15 yaşımda Victor adlı bir çocuğun ölümüne sebebiyet verdim. Kimse bunu bilmedi. Siz hariç.
Eve dönüp kafamdaki kahkahalar eşliğinde uykuya daldım. Yarın sıradan bir yarın değil.