I don't know summer

Hoofdstuk 1

Ik kijk naar het weerbericht en zie dat er vanaf morgen een hittegolf begint. Ik mompel wat scheldwoorden op, want een hittegolf betekent heel veel zon. Ik heb een hele extreme zonneallergie en kan daardoor eigenlijk niet naar buiten. Wanneer het helemaal donker is vind ik dat dan ook helemaal geweldig. De lange avondwandelingen daar kijk ik elke dag weer naar uit. Hoe suf het ook klinkt, maar wandelen vind ik gewoon te gek. Ik kan alleen s'avonds wandelen, want ik ben dus allergisch voor de zon. Het kleinste zonnestraaltje op mijn huid is al erg. Het kan zelfs dodelijk zijn. Dus ik ga liever voor safe en blijf binnen. Ik kom dus overdag niet buiten en daarom heb ik een privédocente. Mijn privédocente is tegelijkertijd ook mijn enige echte vriendin en ik weet niet wat ik zonder haar zou moeten doen. De rest van de dag zit ik eigenlijk alleen maar op mijn kamer. Ik maak mijn eigen kleren en neus een beetje rond op het internet. Ik heb een aantal internetvriendinnen, maar zij zijn natuurlijk niet zo vaak online als ik. En het grootste deel van de dag verveel ik mij. Af en toe hoor ik buiten geluiden zoals nu weer het geval is.

Ik hoor namelijk een aantal stemmen en ga direct kijken. Welkom in mijn leven: ik verveel me en wil weten wat elk geluidje is.

Ik zie dat er een auto staat bij het huis van mijn oude buren. De nieuwe buren zijn er! Eindelijk! Het huis heeft bijna een jaar leeg gestaan nadat mijn vorige buren weg zijn gegaan. Nieuwsgierig kijk ik naar het stel dat op de oprit staat te praten. Ik schat de mensen zo rond de 50 jaar. De mensen heb ik zo'n twee maanden geleden al zien kijken naar het huis, maar ik wist niet dat zij het huis hadden gekocht. Naast het stel zie ik verder niemand. Teleurgesteld draai ik mij om en loop naar beneden. Ik had stiekem gehoopt op een toffe meid, maar helaas.

Ik besluit om dan maar een pizza in de oven te gooien. Mijn moeder is toch weer eens later thuis dan ze had beloofd. "Nee Lynn, ik beloof het. Vandaag ga ik écht op tijd weg." Immiteer ik haar irritante hoge stem. Ik kijk naar alle pizza's in de vriezer en beslis dat ik voor een simpele pizza Margherita ga, simpel, maar o zo lekker. Ik verwarm de oven vast voor en loop naar de woonkamer waar ik op de bank plof. Ik kijk naar buiten. Mijn moeder heeft zo'n beetje de hele muur eruit laten slopen en er één groot raam van gemaakt. Speciaal voor mij zodat ik toch nog overdag buiten ben. Soms denkt ze nog wel eens aan mij. Maar dan ook echt soms. Als ik naar buiten kijk droom ik helemaal weg. Het is zomer en dan droom ik er altijd van om naar de zee te gaan. Want wat lijkt het me heerlijk om een handdoek te pakken, mijn bikini aan te trekken en op het strand te liggen met een vriendengroep. Het water in en zwemmen over de golven. Helaas zal dat nooit gaan gebeuren. Natuurlijk kan ik wel naar de zee. Ik kan s'avonds naar de zee, maar het koelt hier altijd zo snel af dat wanneer ik het water in ga ik er uit ren van de kou. Eén keer ben ik er helemaal in geweest s'avonds was dat. Toen ik thuis kwam was ik onderkoeld en werd met de ambulance opgehaald. Einde verhaal en dat gaan we dan ook nooit meer doen. Ik kijk weer naar buiten, want ik zie beweging. Vanuit het raam zie ik een jongen langs skaten. Deze jongen heb ik hier nog nooit eerder gezien. Dat is best vreemd ik ben namelijk 'de buurtstalker' zoals ik mijzelf noem. Ik ken en zie iedereen. Alleen deze jongen ken ik niet. Hij skate heel langzaam dus ik heb mooi de tijd om hem even in mij op te nemen. Opeens kijkt hij naar binnen. Ik kijk snel weg en na een paar seconden kijk ik weer op. Hij kijkt nog steeds en nu blijf ik ook kijken. Ik zou menen dat hij zo langzaam gaat dat hij bijna stilstaat. Plots zwaait hij, ongemakkelijk steek ik mijn hand op en dan skate hij snel weg. Dromerig blijf ik naar buiten staren.

Totdat het piepje van de voorverwarmde oven gaat.