I don't know summer

Hoofdstuk 3

Ik kijk naar de dokter die tegenover mij en mijn moeder zit. Hij kijkt superserieus en ik ben bang dat mijn goede hoop voor niks was. Zijn ogen lezen alle regels die op zijn computer staan en ik word steeds angstiger. Als hij zijn keel schraapt stopt mijn hart even met kloppen en beginnen mijn handen te zweten. ''Nou Lynn, ik heb goed nieuws en slecht nieuws.'' Bij het woordje goed begint mijn hart weer te kloppen. ''Wil je eerst het goede of het slechte nieuws?'' Hij kijkt mij doordringend aan. ''Goed nieuws.'' Zeg ik zonder twijfel. Dokter Huijzen vouwt zijn handen in elkaar en legt ze voor zich op tafel. Hij schraapt zijn keel opnieuw. ''Oké. Je bent dus al een tijd niet meer voor controle van je zonneallergie geweest. Wij denken dat je hierdoor erover heen gegroeid bent. Of nou niet volledig, maar je zal geen blaren krijgen in je gezicht en neus en mondholte, waardoor je dus nu wel normaal kan functioneren.'' Mijn ogen beginnen te wateren door dit goede nieuws. Dit betekent dat ik naar buiten kan! ''En het slechte nieuws?'' Vraagt mijn moeder. Ik geef haar een kwade blik. Ze is niet eens blij voor mij.

De dokter slaat zijn ogen naar beneden. Dit is niet goed. Als ik nu opsta en wegren dan hoef ik dit niet te horen en is er niks aan de hand. ''Je immuunsysteem is achteruit gegaan.'' Hij zegt het zo snel dat ik het amper versta, maar ik verstond het en hoe. Niemand zegt meer wat en het dringt langzaam tot mij door. ''Kan ik daar nog iets aan doen? Ja toch. Dat kan! Ik heb gehoord dat er hele goede medicatie is en ik kan gewoon beter worden. Ik weet-'' ''Lynn.'' Onderbreekt dokter Huijzen mij. ''Je witte bloedcellen zijn met 20% afgenomen sinds de laatste keer dat je hier was.'' Ik schud mijn hoofd. Dit kan niet, dit mag niet. ''Wij weten niet hoe dat kan, maar we weten zeker dat het is afgenomen. Je bent extreem vatbaar voor alles en een griepje kan je nu al fataal zijn.'' Mijn adem stopt en ik vraag me plots af wat ik in een ziekenhuis doe vol met fucking ziektes. ''Wat betekent dat?'' Moet ik als ik een beetje koorts heb al naar het ziekenhuis toe? ''Dit betekent dat je huis aangepast zal moeten worden en je eigenlijk niet meer naar buiten kan.'' ''Bullshit!'' Schreeuw ik boos, dit kunnen ze niet zomaar zeggen. ''Lynn, denk aan je taal.'' Sist mijn moeder. ''Lynn, ik begrijp dat dit heel moeilijk is om te accepteren, maar heel grof gezegd: het is een wonder dat je nog leeft.'' Na die woorden stromen de tranen over mijn wangen.

~

Het gesprek heeft in totaal een uur geduurd en ik besef me dat het echt een wonder is dat ik nog leef. De dokters hebben namelijk allemaal tegen mij gezegd dat ik een wonder ben. Ze denken dat het een kwestie was van zoveel geluk dat ik telkens op de goede plek en de goede tijd was. In plaats van de verkeerde tijd en de verkeerde plek. Het grootste geluk was nog wel dat mijn allergie voor dieren en al die andere dingen mijn dood niet is geworden.

Nu zit ik een soort quarantaine kamer. Aangezien ze mijn huis nu helemaal 'schoonmaken' alle virussen moeten eruit en al mijn kleren worden gewassen, net zoals de kleren van mijn moeder natuurlijk. Verder kwam er ook nog een 'extra' deur in de hal. Zodat als je binnenkomt je eerst een soort van schoongemaakt wordt. Ik heb ook geen idee wat ze daar precies mee bedoelen. In ieder geval komen er dan geen virussen of andere dingen binnen. Dat schoonmaken duurt een paar uur dus ik mag bijna naar huis. Mijn moeder moest werken; kan je het je voorstellen? Je hebt net te horen gekregen dat het een wonder is dat je dochter nog leeft en je gaat werken. Daarnaast moet ik alleen in een ambulance naar huis. Thanks mam echt bedankt voor deze support. Werk is belangrijker dan ik ben voor haar.

~

''U maakt een grapje toch?'' Ik kijk de dokter smekend aan en hij schudt spijtig zijn hoofd. Ik gris het witte pak uit zijn handen. Het is zo'n wit papierachtig pak en dat moet ik dus aan als ik naar de ambulance loop in verband met alle ziektes hier in het ziekenhuis en ik moet het ook aan als ik vanuit de ambulance loop naar mijn kamer. ''Het is echt voor je eigen bestwil Lynn.'' Ik knik met mijn hoofd. ''Ik weet het.'' Mompel ik. Ik trek het pak aan en loop achter één van de ambulancebroeders aan. Ik pak nog snel de huissleutel van het kastje naast mijn bed en vervolg mijn weg naar huis. Veel mensen komen we niet tegen, omdat ik op een aparte afdeling lag, maar de mensen die we tegenkomen kijken raar. Geef ze eens ongelijk..

Ik mag  natuurlijk gewoon voorin zitten, aangezien ik niks mankeer. Of nou ja niks mankeer, je snapt wat ik bedoel.

De rit ging best snel. Logisch, ik woon op zo'n vier minuten rijden van het ziekenhuis. De ambulancebroeder loopt met mij mee naar binnen. ''Oké, kijk het werkt zo.'' De ambulancebroeder geeft mij een uitleg hoe de 'tweede deur' werkt. Een heel systeem dat mij niks boeit, want ik moet toch binnen zitten. Als hij eindelijk klaar is na zo'n kwartier uitleggen gaat hij weg en ben ik alleen thuis. Het huis is volgens mij nog nooit zo schoon en opgeruimd geweest. Ik ren als eerste de trap op en trek dat belachelijke witte pak uit. Vervolgens trek ik mijn joggingsbroek uit de kast met een sweater. Het is meer dan dertig graden buiten, maar dat boeit toch niks, want ik mag niet naar buiten. Ik loop naar mijn raam.

Dan zie ik hem en hij mij.