Miłość zawsze wygra

Rozdział 18

2 dni później wyszłam ze szpitala. Przyjechał po mnie Trevor wraz z trenerem. Niestety musiałam chodzić z kulami. Gdy dojechaliśmy do mieszkania do trenera zadzwoniła żona i musiał wracać. Natomiast Francuz został ze mną.

Przyjmujący siedział w salonie i oglądał telewizje, a ja poszłam się przebrać. Wchodzenie kulami po schodach jest bardzo trudne (mam mieszkanie piętrowe).

-Mam głupie pytanie. Mógłbyś mi pomóc wejść?-zwróciłam się do chłopaka.

-Jasne. Pomóc to znaczy wnieść?-zaśmiał się.

-Tak.-uśmiechnęłam się nieśmiało.

Trevor wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni.

-To ja będę na dole, zawołaj jak będę potrzebny.-uśmiechnął się niezwykle czarująco i wyszedł.

Poszłam się przebrać w wygodne leginsy i za dużą koszulkę oraz zmyłam makijaż.

-Francuzik, czy mógłbyś tutaj przyjść?-zawołałam go.

-Co ty byś beze mnie zrobiła?-zaśmiał się.

-Zjechałabym na tyłku ze schodów, proste!-oznajmiłam.

-To ja tu potrzebny nie jestem, poradzisz sobie sama, a ja będę miał ubaw.-powiedział.

-Pokazać ci, że sama sobie poradzę?-zapytałam pewna siebie.

-Nie, bo będę Cię miał na sumieniu, siatkareczko.-zwrócił się do mnie Francuz.

-Dam sobie rade sama!-rzuciłam szybko i udałam się w stronę schodów.

-Nie ryzykujmy.-próbował mnie powstrzymać.

Gdy byłam już przy schodach chciałam usiąść na nich, lecz na ręce wziął mnie przyjmujący.

-Puść mnie! Powiedziałam, że dam sobie rade sama.-próbowałam uwolnić się od niego.

-Przecież żartowałem, z chęcią się będę nosił, nawet po całym domu.-kolejny raz uśmiechnął się niezwykle pięknie.

Przyznam, że jego uśmiech jest naprawdę cudowny, taki słodziutki. Uległam...

-Wybaczam, siatkarzyku.-zaśmiałam się.

No i w taki sposób zostałam zniesiona po schodach i zaniesiona do salonu.

-Głodna w sumie jestem, zamawiamy coś?-zapytałam.

-Pizza?-zapytał.

-Oczywiście, ale żeby cię trener nie zabił.-zaśmiałam się.

-Od jednej pizzy raczej nie stanę się gruby.-oznajmił.

-Już jesteś.-żartowałam z niego.

-A widziałaś moją klatę?-zapytał.

-Jeszcze nie, ale może przyjdzie na to czas.-rzuciłam bez namysłu.

Po chwili zrozumiałam jak mógł to odebrać. Zarumieniłam się. Dlaczego muszę być taka głupia? Miałam ochotę zapaść się pod ziemie.