Geçen bölüm ebemi bellediniz galiba halen küfür ettiğinizi duyar gibiyim neyse başlayalım
Doruktan.
Elimi attığım yerdeki sıvımsı his ile uyandım. Elime baktığımda kan görünce ufak bir bağırdım.
Yanımı dönünce bedeni halen sıcak olan bileğinden damla damla kan düşen Aras ı görünce dünyam karardı.
Ölemezdi. Ölmek istemezdi. Tanrım intihar etmeye meyilli bir hastalığı varken neden ona bunu yapmıştım. Elimi boynuna nabzını ölçmek için götürdüm. Yaşıyordu.
Telefonumu alıp göz yaşlarım içinde 112 yi aradım. Daha fazla dayanacak gücüm yoktu. Onu kaybedemezdim.
"Uyan. Arasım uyan" dedim bir yandanda bileğine baskı yapıyordum.
"Neden yaptın bunu kendine Arasim. Yeterince mutluyduk " dedim. Ve yüzümü göğsüne koydum.
"Seni bırakmam. Seni çok seviyorum"
Ambulanstaydik ani müdahale yapıyorlardı.
Elini bırakmamıştım.
"Aç gözünü artık sevgilim " demem ile ambulans görevlisinin bakışları beni daha çok üzdü. Daha belki ne kadar intihar eğilimine karişacakti. Toplum baskısı aile baskısı...
Hastaneye vardığımızda bileklerine dikiş attılar ve kan kaybettiği için kan vereceklerdi.
"0- kan gurubu" dedi hemşire
"Kalmamış. yakinlarina soralım " dedi telefonun ucundaki ses.
"Ben veririm " dedim. Bende 0- tim.
Ayrı bir odaya götürülüp koluma bir iğne batirdilar
Yaklaşık yarım saat sonra Aras ı görmeye çıktım. Odaya almıyorlardı.
Ailesine haber vermemiştim.
Ailesini arayıp ne diyecektim ki?
Nasıl diyecektim?
Elimde olan tek şey dua etmek
Onu daha yeni bulmuşken kaybedemem. Bu kadar sakin duruyor olmamın sebebi sakinleştirici hap almam galiba yoksa şuan beni hastaneden atmışlardı büyük ihtimalle
Aras seni seviyorum
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Filofobi (Gay)
Teen Fiction(boyxboy) içeriklidir rahatsız olanlar okumasın. Hayır. Aşık olmaktan korkmuyorum. sadece kaybetmekten korkuyorum.
