Σ'αγαπω! (Εις διπλούν)

Κεφάλαιο 1

Αναστασία P.O.V.

Σήμερα είναι ο γάμος που η Έλλη δεν σταματάει να μιλάει. Δυστυχώς με τους δικούς μου έχουμε κάτι έκτακτο να τακτοποιήσουμε κι δεν θα μπορέσουμε να πάμε.

Παρακάλεσα τους δικούς μου να με αφήσουν μόνη στο σπίτι αφού θα έπρεπε να πάμε στο χωριό, αλλά λένε ότι δεν θα μπορέσω να επιβιώσω μόνη για μια εβδομάδα κι ότι μπορεί να μπει κάποιος κλέφτης όταν θα είμαι μόνη κτλ..

Είχα υποσχεθεί στην Έλλη, την κολλητή αδερφή μου, να είμαι εκεί στο πλευρό της. Στεναχωρήθηκε όταν της το είπα, αλλά μου είπε ότι καταλαβαίνει κι ότι θα με περιμένει να γυρίσω για να μου πει όλες τις λεπτομέρειες.

Τον τελευταίο καιρό είχαμε λίγο απομακρυνθεί. Δηλαδή δεν πολύ βγαίναμε η μιλούσαμε. Αλλά το παράξενο είναι ότι αυτές οι μικρές αποστάσεις μεταξύ μας κρατάνε την φιλία μας ζωντανή τόσα χρόνια.

Πήρα το ποδήλατο μου κι με τα λεφτά που μου έδωσε ο μπαμπάς είπα να πάρω να φάω κάτι απέξω αφού πρώτα κάνω καμιά βόλτα. Άκουγα μουσική κι απολάμβανα τον δροσερό αέρα όταν  με πήραν τηλέφωνο.

Σταματάω το ποδήλατο κι κατεβαίνω. Βγάζω το κινητό κι βλέπω ότι είναι ο μπαμπάς.

"Έλα μπαμπάκα κάνω λίγες βόλτες με το ποδήλατο κι σε λίγο θα πάρω κάτι να φάω κι θα έρθω σπίτι." του λέω με μια ανάσα.

"Ναι, παιδί μου ξέρω αλλά δεν σε πήρα για αυτό... Πρέπει να έρθεις αμέσως σπίτι. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω." μου λέει με βαριά κι σοβαρή φωνή. Κάτι μέσα μου αμέσως χτυπάει κόκκινο κι ξέρω ότι κάτι τρέχει.

"Έγινε κάτι σοβαρό? Τελικά θα πάμε στον γάμο της κυρίας Αφροδίτης?" ρωτάω μπερδεμένη.

"Έλα από εδώ κι θα τα πούμε καθώς γυρνάμε. Κάνε γρήγορα εντάξει?" λέει κι μου το κλείνει. Βάζω το κινητό γρήγορα στην τσέπη κι κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ, πετάλι προς το σπίτι.
Όταν φτάνω ο μπαμπάς ήδη φόρτωνε πράγματα στο αυτοκίνητο κι η μαμά καθόταν στην θέση του συνοδηγού κι έκλαιγε. Αμέσως κατεβαίνω από το ποδήλατο, το κλειδώνω στην θέση του κι τρέχω προς το μέρος της.

"Μαμά, τι συμβαίνει γιατί κλαις?" της λέω φανερά ανήσυχη κι εκείνη σκουπίζει τα μάτια της. Ακούγεται ο ήχος του πορτ παγκαζ να κλείνει.

"Έλα Αναστασία μπες με στο αμάξι." μου λέει ο πατέρας μου καθώς μπαίνει γρήγορα στην θέση του οδηγού. Κάθομαι στο πίσω μέρος κι φοράω την ζώνη μου καθώς ο μπαμπάς αρχίζει γρήγορα το αυτοκίνητο.

"Θα μου πείτε τέλος πάντων τι συμβαίνει?" λέω εκνευρισμένα. Τι έχει γίνει πια που πρέπει να γυρίσουμε πίσω?

"Εντάξει θα σου πω. Υποσχέσου μου ότι θα παραμείνεις ψύχραιμη." μου λέει ο μπαμπάς καθώς η μαμά φυσάει διαρκώς την μύτη της.

"Εντάξει απλά πες μου!" τον παρακαλάω.  Εκείνος παίρνει μια μεγάλη ανάσα.

"Η Έλλη είχε ένα ατύχημα καθώς πήγαινε στον γάμο με τον Νίκο. Τώρα είναι στο νοσοκομείο." μου λέει με μια ανάσα κι απλά έμεινα να τον κοιτάζω.
Δεν ήξερα τι να πω, πως να αντιδράσω κι τι να κάνω. Καθώς επαναλαμβάνω τα λόγια του ξανά κι ξανά μέσα στο κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλάβω την κατάσταση, δάκρυα κυλούν στα μάγουλα μου.

Ένα χέρι μου κουνούσε τον ώμο κι αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και πετάγομαι από την θέση μου. Νιώθω τα μάτια μου πρησμένα από τα δάκρυα. Πρέπει να με πήρε ο ύπνος από το κλάμα.

Ο ήλιος έχει σχεδόν δύση με το που φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ο μπαμπάς παρκάρει το αμάξι σε μια θέση κοντά στην είσοδο και εγώ βγαίνω τρέχοντας προς το κτίριο. Ακούω την μαμά μου να μου λέει να περιμένω αλλά δεν μπορώ.

Ρωτάω στην γραμματεία για το ατύχημα κι μου λένε ότι είναι στον τρίτο όροφο στην εντατική. Υπάρχει πολύς κόσμος κι θέλω να δω την Έλλη το συντομότερο δυνατόν. Τα πνευμόνια μου διαμαρτύρονται όπως κι όλο μου το σώμα, όμως δεν σταματάω να ανεβαίνω τις σκάλες.

Φτάνοντας επιτέλους βλέπω την κυρία Αφροδίτη με το νυφικό να κλαίει κι τον κύριο Λάζαρο να προσπαθεί να την παρηγορεί. Σηκώνουν κι οι δυο το κεφάλι με το που με ακούν λαχανιασμένη να σταματάω δίπλα τους.

"Πως είναι? Πείτε μου ότι είναι καλά σας παρακαλώ!" την παρακαλάω προσπαθώντας να ανασάνω κι να ηρεμήσω όσο μπορώ.

"Αναστασία ακόμα την εξετάζουν οι γιατροί. Είπαν ότι το ατύχημα ήταν πολύ σοβαρό κι ότι είναι θαύμα που γλύτωσαν κι οι δύο." λέει σκουπίζοντας τα δάκρυα της.

Νιώθω καινούργιο κύμα δακρύων στα μάτια μου κάθομαι σε μια καρέκλα έξω από την εντατική, ακούγοντας τους γονείς μου να τρέχουν στον διάδρομο, προσεύχοντας ο γιατρός να μας φέρει καλά νέα.