[SF/OS] by เจ้าวาฬน้อย

Sometime - AsaHaz

รู้สึกเหมือนเวลาที่เคยตามหลังเราหยุดเดินลงแล้ว

มากกว่าคำว่าเรา ตอนนี้เป็นเพียงแค่ฉันและเธอ

แทนที่จะพูดว่าทุกอย่างจะผ่านไป

รู้สึกได้ว่าฉันสูญเสีย มือของเธอที่เคยอบอุ่นไป

เขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดมา พาร่างตัวเองลุกจากเตียงนุ่มด้วยความยากลำบากเมื่อความง่วงรุมเร้า คงเป็นเพราะเมื่อคืนที่กว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็ปาไปรุ่งเช้าของวันใหม่เสียแล้วและบวกกับงานที่เข้ามาไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาแทบลากสังขารไปไหนไม่ได้

สายน้ำเย็นไหลผ่านร่างเขาพัดพาความง่วงออกไปจนรู้สึกสดชื่น หยดน้ำใสเกาะตามร่างกายสมส่วน ค่อนไปทางสูง เส้นผมสีดำเปียกลู่ตามทางน้ำที่ไหลผ่านร่างเขา หลับตาลงขบคิดถึงเรื่องราวที่เผชิญเมื่อวาน พลันรู้สึกปวดหนึบในอกขึ้นมาดื้อๆ เมื่อสิ่งที่เข้ามาในความคิดคือเรื่องแฮริสัน

คนที่เขารักโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ

เสียงร้องหึดังขึ้นในลำคอ รอยยิ้มเยาะประดับบนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม

ทำไมถึงรักคนๆนั้นได้ขนาดนี้นะ

ทำได้แค่ถามตัวอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าพยายามหาคำตอบเพียงใดสิ่งที่ได้กลับมาก็คือความว่างเปล่าดั่งเช่นทุกครั้ง

วันนี้ก็เหมือนเดิมทุกอย่าง ยังคงว่างเปล่าดั่งเช่นทุกวัน ห้องนอนโทนสีเทาดูอึมครึมกว่าเก่าเมื่อมีเมฆฝนก่อตัวขึ้นข้างนอก ฮีตเตอร์ถูกนำออกมาใช้หลังจากที่อุณหภูมิเริ่มเย็นตัว เอซ่าเกลียดอากาศชื้นๆ เขาไม่ชอบสายฝนเลย ท้องฟ้าที่เคยสดใสในยามฤดูร้อนถูกบดบังด้วยกลุ่มเมฆและหยาดฝน

เหมือนกับมันกำลังหัวเราะเยาะเขา

ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาหน้านุ่ม แหงนหน้ามองเพดานสีซีดพลางคิดถึงเรื่องเมื่อวานอีกครั้ง แฮริสันที่กลายเป็นผู้จัดการเต็มตัวแล้วแต่กลับไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ทั้งการพูดคุย การวางตัว แม้แต่สายตาที่ใช้มองเขา มันยังคงอ่อนโยนไม่เปลี่ยนแปลง