Uğurlum

2 cisim 1 urek

           UĞUR

Bir ay idiki artiq burda olmağimin sebebin ozumde anlamiş deyildim.Her şey bir anda tez ilerlemiş ve ozumu bu qeribe yerde tapmişdim.Qardaşim olacaq Timur meni şeherden uzaqlaşmaq behanesi ile bura getirmiş ama sebebin heç dememişdi.Son vaxlar ondan sezdiyim qeribeliyin mutleq bir sebebi olmali idi.Atamin olumunden sonra bu qeribeliy dahada pis şekil almiş,daha da sertleşmişdi.Oysaki ailemiz bir yerde olarken,yumşaciq bir insan olardi hemişe sanki evvelki qardaşimdan eser qalmamişdi.

               ***************

"Timur?! Men artiq bu yerde qalmaq isdemirem.Men evime isdiyirem.Meni burda mecbur saxlaya bilmessen.Sen menim atam deyilsen!"

Bu sozu dedikde eslinde Timurun uzundeki o masum uzuntunu gore bilmişdim.Dediyimede bir novu peşman olsamda artiq gec idi.Ciddiyetimi poza bilmezdim.

"Uğur qardaşim meni anlamalisan.Hele menden heçne soruşma..zamani geldiyinde deyecem.Intiqam almaliyam,başa duşursen intiqam.Geceleri yata bilmirem başa duş.Her gece gorduyum kabuslardan sonra tenginefes oyanmagdan cox yoruldum men.Atama bunu eliyenler cezasin almalidir meni anliyirsan?"

Gozleri dolmuşdu sanki bunlari deyerken onu ilk defe bu vezyetde çox yorulmuş ve uzgun gorurdum.Ama bir deyqe intiqam...

"Timur? Ne intiqami anlamadim.Mence başqa insanlara zerer verecey qeder hirs burumedi gozunu he qardaşim?"

"Bagişla ama elemeliyem"

"Bu qeder iyrenc ola bilmessen sen."dedim

"Belkede mecbur buraxildim" dedi gozlerin yere dikerek.

Artiq Timurun bu boyuk deyişimine qatlana bilmezdim.Heç bir şey demeden telefonumu goturub qapini cirparaq evden cixdim.

Bu yerde huzur tapa bileceyim tek yer meşe idi.O yaşilliq.O six ağacliqi olan,rahatliq tapdigim yegane yer.Iti addimlarla meşeye gederken ne vaxt catdiğimin ferqine bele varmamişdim.Fikirler meni A noqtesinden alib B noqtesine goturerken,Timurun intiqam dedikde neler ede bileceyini texmin bele eleye bilmirdim.Sozu geden menim qardaşim idi.Oz qardaşim.Qarişqani bele incide bilmezken.Bir insanin caninmi yandiracaqdi? 

Bunlari duşunerken çay daşlarini ozumde bilmeden suretle çaya firlatmaga başladim. Ama daşlardan birini ele eseble atmişdimki çayin qarşi terefine keçmişdi.

Qulagima gelen sesle yerimden irkildim.

Tanrim! Oda neydi!neynemişdim men! Daşi resmen bir qizin başina atib yarmişdin.Lenet olsun.Uzumdeki telaşli sifete aldirmadan alnindan qanlar axan qizin yanina getdim.Deyesen cani cox yanirdi.Gozlerini sabitlemiş bir yere baxirdi yalniz.Tanrim şoka falanmi duşmuşdu? Coxmu pis atmişdim.
Bu balaca qiza bir şey olar deye o qeder qorxmuşdumki uzune bele baxmamişdim.Gozunu yarasindan cekib uzune baxdigimsa ise Aman Allahim sanki bu insan deyildi.Sanki goyden yere endirilmiş bir melek idi.Tamda xeyallarimdaki kimi qizilsaç hə hə saçlarin çiyinlerinden aşaği olan qizil saçlari var idi. Aman tanrim!! Yuu...yuxularimdaki kimi.

Demek adi Larisa idi.Larisa bir insan adindaki herfler bu qedermi gozel ola bilerdi?Bir insanin baxişi gulumsemesi,utanmaği bu qedermi ozel ola bilerdi.Yarasini sardiğim o 10 deqiqe heyatimda keçirdiyim en anlami deqiqelerdi sanki.Timur tam anlamiyla yadimnan cixmiş,bir anda dunyam deyişmişdi.
Ama ayrildiq itirdim onu.Hemşeliy itirdim.Bir getme birazda qal yada telefon nomreni ver ,ne vaxsa birde goruşek bele deye bilmedim.Bu qeribe insanlari olan bir yerde bele gozellik nece ola bilerdi anlamiş deyilem.Artiq burdan getmey isdemirdim evini,ailesini tapmaq onu yeniden gormey ve heç ayrilmaq isdemirdim.Ama axir evvel gedecekdim. Ya onu bir daha gore bilmessem..Cox ağir.