"Mükemmelsin."
Biri kulağına fısıldadığında titremişti, Jongdae.
"Baek!" Bilinci yerine geldiğinde cırlamıştı. Ağlayacağını hissediyordu ve asla birilerinin yanında ağlamazdı. Baek dışında. Baek, Dae'yi mutluluktan ağlatıyordu.
"Sensin, değil mi? Biliyordum. Ölmediğini biliyordum!" Gülerek söylediğinde, sanki görebilecekmiş gibi kafasını bir varlığın olduğu yere çevirmeye çalışıyordu.
"Evet, benim." Hiç de tatlı olmayan bir ses tonuyla söylemişti ki, en kızmış demir bile hemencecik buza çevirebilirdi.
Dae'nin suratı yavaş yavaş düşerken, içinden çıkılamayan karmaşık duygularıyla boğuşuyordu.
Bir ampul gibi, tekrar parladı Dae. Kocaman gülümseyip, hissiyatıyla sevgilisinin olduğu yere baktı. "Özledim seni. Aç gözlerimi, göreyim yüzünü." Yalvardı. Derin derin nefesler alıyordu. Her nefesinde içine işleyen metan kokusu, yavaş yavaş ağzından ciğerine şemsiye sokuyorlarmış gibi hissettiriyordu. Birkaç kez boğazını yokladı, öksürdü.
Hiçbir ses yoktu. "Gittin mi?" Umutla ve merakla sorarken ellerinde hissettiği hafiflikle gülümsedi. Hemen elleri bağlı olan gözlerine gitmişti. Baek, onu çözmüştü.
Göz bağını çıkarttığında, direkt gözüne giren sarı ışık ile gözlerinden yaş gelmişti. Etrafa bakınıp arkasındaki Baek'i aradı. Ahırdaydılar. Bok gibi tezek kokuyordu(nasıl tasvir edeceğimi bilemedim:( ).
Ayaklanıp arkasında hissettiği varlığa baktı. Karanlıkta duruyordu. Yüzü görünmese de ona gitmek istiyordu.
Yaklaştıkça yüzü aydınlanıyordu. Gülerek yanına ulaştığında içinde oluşan boşluğa keçi sıçmıştı. Bu donmuş ölü bedeni, Baek'e bile ait değildi.
"Baekhyun!" Deli gibi etrafında Baek'i aramıştı. Bulamadığında, bu ahırda ölü biriyle kaldığı aklına geldi.
Başı dönmeye başlarken, bedeni onu yarı yolda bırakmasını istemediğinden, biliçli olarak kendini yere attı Dae.
Baek, kendi bilincine bile meydan okuyan adama güldü.
.......
Dertliyiiiiim kederliiiiyiiiiim her ne etseem fayda yooook
