Το Κορίτσι Με Το Κοκκινο Παλτό

Άτιτλο κεφάλαιο 5

Ολοι έκλαιγαν εκείνη την Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ολοι.

Και ο Αντριά. Με την διάφορα πως εκείνος δεν ήξερε γιατί έκλαιγε. Ισως επειδή ηταν η πρωτη του φορά..ναι ο Αντριά δεν είχε ξαναπάει σε κηδεία ως τώρα. Οχι απο αντίδραση απλά δεν είχε τύχει. Οι δικοί του σαν απο θαύμα ηταν όλοι στη ζωή.

Είναι στην ζωή ακόμα δηλαδή. Ο Αντριά δεν υπέστει καμια απώλεια.

Ο Αντριά βλεπετε δεν την ήξερε καλά την κύρια που πεθανε...Την είχε δει εντάξει ..δυο-τρεις φορες αλλά ποτε δεν της είχε δώσει σημασία. Ηταν μια ηλικιωμένη.

Αργότερα έμαθε πως η κύρια πάλευε τρεις εβδομαδες στο νοσοκομειο.

Οτάν μπήκε στο ναο ηταν λες και ενα μαυρο σύννεφο στεκόταν τριγύρω του και τον κατάπινε.

Και ακούγονται κλάματα πνιχτα , σπαρακτικά, σιωπηλά.

Και τα δάκρυα τρέχουν , πετάγονται ξαφνικα απο τα ματια του διπλανού σου , σε ανύποπτο χρονο.

Η διπλανή μου τρέμει ολόκληρη και όταν γυρνάει να με κοιτάξει τα μάτια της είναι πολύ μικρά και πρησμένα και κοκκινα.

" Πως είσαι;" με ρωτάει και την αναγνωριζω. Μια φιλη της γιαγιάς.

Θέλω να πω καλά αλλά μαλλον τρεμω κι εγώ και η φωνή μου βγαίνει ψιθυριστη. Με ρώτησαν αλλες τρεις φορες αν είμαι καλά εκείνη την μερα και όλες τις φορες ένιωθα το ίδιο χαμένος.

Και κανείς δεν μιλάει αλλά αυτή η συρριστικη σιωπη.. Αυτή είναι που σε τρυπάει.

Και την ακούς...Την ακούς ακόμα κι όταν δεν θέλεις να την ακούσεις... Ακόμα κι αν κλεισεις τα αυτια σου με τα χέρια σου η σιωπή είναι εκεί...Δεν θα φύγει με το κλάμα ή με τις τσιριδες...Θα παψεις να την ακούς μόνο αν σταματησει να βγαίνει απο μέσα σου...

Και δεν ήξερα ποιον θρηνουσαν..Ποιον θρηνούσα ... Αλλά έβλεπα το μισάνοιχτο φέρετρο στο κεντρο και ενα αδύνατο κεφαλακι στρωμένο με πέταλα ...και...

Και δεν ήθελα να το κοιταω γιατί ηταν η υπενθύμιση πως ενας οργανισμός όρθιος για πανω απο μισό αιωνα μπορεί να πεσει κάτω μια φορά και να μην ξανά σηκωθεί.

Και με τρόμαζε η ιδέα του να μην μπορω να ξανασηκωθω ..θεε..με τρομοκρατούσε...

Και δεν μπορουσα να σταματήσω να με φαντάζομαι στο φέρετρο με ολα τα πούπουλα πανω λες και είμαι επιτάφιος και με ολους τους άλλους να αποφεύγουν να με κοιταξουν...