The girl without a name

9.

Ik loop het lokaal in en ga naast Iris zitten, veel zeg ik niet. Ik heb ook niet-echt veel te zegen, dus ik pak mijn spullen en begin het huiswerk te maken.

Iemand leunt met zijn handen op mijn tafel, geïrriteerd kijk ik op. "Wat?" Serieus kijkt hij me aan. "Wat moet je?" Zeg ik nogmaals als hij niet antwoord. "Is het waar?" Vraagt nathan. "Lekker duidelijk" zucht ik. "Dat je geadopteerd bent" boos kijk ik hem aan. "Van wie heb je dat nu weer gehoord?" Vraag ik bot. "Van Alex, is het waar?" Vraagt hij. Iris is aan het mee luisteren en als ik ja zeg verteld ze het aan iedereen.

"Tuurlijk niet" zeg ik. "En nu weg wezen" zeg ik en sla mijn boek open. "Nathan, zou je terug op je plek willen gaan zitten?" Vraagt de leraar. Hij zucht en gehoorzaamt.

Ik moet toch eens even een hartig woordje met Alexander spreken.

De les is afgelopen en eigelijk hebben we nu natuurkunde maar ik ga niet. Ik weet waar hij zit en ik ga er naartoe.

Ik loop het bos in en achtervolg de sporen. Ze zijn echt dom, weerwolven zijn net mensen maar dan zonder hersenen + een dier.

En dan hoor ik een geluid, een grom. ik weet toch wel bijna 100% zeker dat dit de Alpha is die mensen verslind. Meteen grijp ik naar mijn pistool en houd ik die sterk voor me. Op elk geluid reageer ik en handel ik snel.

En ineens staat het enorme beest voor me. Wel 2 meter groot en een haarbal. Een echt monster, ik huiver. Het target houd ik op zijn hoofd, het dier gromt gevaarlijk maar ik beweeg geen millimeter.
Ineens word ik aan de kant geduwd en hoor ik nog een grom.

Een weerwolf met rode ogen staat tegen over het beest. Wie is dat? Meteen krabbel ik omhoog aangezien ik door de kracht werd gevloerd. Als je ligt kun je jezelf niet verdedigen en ben je een prooi voor je tegenstander.

Ik sta nu recht en concentreer me op de gebeurtenissen om me heen. De 2 wolven beginnen te vechten.
De simpele Alpha is al snel erg gehavend maar krijgt het toch voor mekaar om het monster weg te jagen.

Ik vertrouw het nog steeds niet en blijf goed op de Alpha letten. "Gaya doe dat pistool weg" meteen herken ik de stem, zelfs tussen het gegrom door.

"Ik heb je gezegd dat ik jullie niet nodig heb!" Zeg ik boos. "Je zou je niet bemoeien met mijn zaken" ik lach. "Ik heb toch nooit 'ja' gezegd, en het zijn ook mijn zaken. Aangezien ik de mensheid van jullie bescherm" Alexander verandert weer in zijn mensen vorm.

"Ik heb het alleen maar goed met je voor" zegt hij. "En daarom vertel je door dat ik geadopteerd ben" zeg ik en loop uit het bos.
"Sorry daarvoor, ik had het niet moeten doen. En ik zal ook niets meer doorvertellen" zegt Alexander.

"Die kans krijg je toch niet, ik vertel je niets meer. Wat dacht je dan" zeg ik. Alexander volgt me niet meer en ik begin rustiger te lopen.