De Boomvrienden

Donderdag 01/09

06:45
Mijn alarm gaat af en ik waak uit een rustige slaap. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik niet meer hoef te slapen, want vandaag is het de eerste schooldag. Ik weet dat veel mensen de datum '1 september' niet kunnen uitstaan, maar ik voel me altijd super opgewonden op die dag. Een nieuw jaar, nieuwe klas, nieuwe vrienden, gewoonweg een nieuwe en frisse start. Punten van vorig schooljaar vergeten en beter studeren, een goede reputatie bij leerkrachten dit jaar, allemaal voornemens die je maakt, maar stiekem zelf al weet dat ze niet waar zullen komen. Toch ben ik weer die typische, naïve persoon die er telkens opnieuw in trap. Ach ja, wat doe je eraan? Gedeprimeerd en slechtgehumeurd zijn is ook geen optie. Wat heb je aan het leven als je er hele dagen somber en bedroefd bij loopt? Ik hop uit mijn bed en ga kalm door de gang naar de badkamer. Mijn kleine broer is waarschijnlijk nog aan het slapen. Sander is de luiheid zelve in een mager en futloos lichaam gegoten. Ondanks dat hij een uur later opstaat dan ik, moet ik toch altijd stil zijn wanneer ik door de gangen sluip. Ik passeer de slaapkamerdeur van mijn broertje en ik spiek eens door de kier. Hij zit te scrollen op zijn facebook, typisch. Doen alsof hij slaapt, waardoor ik alle klusjes 's ochtends moet doen. Ik wandel verder naar de badkamer tot ik plots besef dat ik mijn outfit voor de eerste schooldag nog niet heb gekozen. Waarom is het zo belangrijk? Geen idee. Iedereen doet het, al is het maar een nieuwe trui of de laatste trend schoenen. Ik trek mijn kastdeur open en neem mijn nieuwe Vans T-shirt en 'wasted' jeans uit. Ik grijp nog snel naar mijn boxers en ga dan terug naar de badkamer. Ik was mijn gezicht en kijk in de spiegel. De koude waterdruppels rollen over mijn neus tot aan mijn kin. Ik droog mijn gezicht af en doe wat wax in mijn haar. Ik wrijf wat door mijn haar waardoor het die 'messy' look krijgt en geef mezelf een complimentje. "Wat zie je er weer hot uit vandaag, Seba!" lach ik in mezelf. Ik ren de trap af naar beneden en groet mijn moeder die haastig haar schoenen aantrekt om naar haar werk te vertrekken. Ik neem plaats aan de keukentafel en maak mijn dagelijkse ontbijt klaar: warme chocomelk met boterhammen met hagelslag. Yay, leve chocolade! achter het overbechocode ontbijt ga ik nog snel mijn tanden poetsen en trek mijn kousen en Vans old skool aan. 
"School start in 20 minuten!" roep ik nog naar mijn broer voor ik vertrek. Ik hou ervan om hem laat te waarschuwen voor dingen als dit. Moet hij maar niet zo lui en levenloos zijn. 
Ik neem mijn jas nog snel van de kapstok naast de voordeur en sla de deur achter me toe. Ik spring op mijn fiets en rij naar de plek waar ik altijd afspreek met mijn beste vriend. Zoals gewoonlijk ben ik 10 minuten te laat dus krijg ik mijn eerste kritiekpunt al om mijn oren.
"Seba, je bent weer te laat! Zoals altijd."
"Ik ben ook blij om jou terug te zien" zeg ik sarcastisch.
We lachen samen terwijl we op onze fiets stappen en naar school rijden. Gelukkig is school niet zo ver aangezien ik vaak te laat kom. Een kwartiertje later komen aan op de speelplaats van de tweede graad. Dit jaar zit ik in het derde jaar en komen er een aantal vakken bij. Joepie (ruik de sarcasme). Ik mag dan wel 'hyped' zijn voor een nieuw schooljaar, maar dan vooral voor het begin en zoals iedereen, denk ik; voor je vrienden. Ik en Viktor stappen van onze fiets en zetten ze op onze 'vaste' plaatsen. We wandelen samen naar ons vriendengroepje op de bankjes rond een grote eik.
"Ah, Seba en Viktor zijn daar!" roept Eliza van een kilometer afstand op haar typische klienerende manier. Ze is een van de populairste meisjes van school en ik heb een geluk haar vriend te zijn. Waarom gaat ze dan niet om met andere populaire mensen? Nou ja, simpel. Wij zijn de populaire leerlingen van deze school. Ik geef dit niet graag toe, maar de waarheid is het wel. Nee, niet weggaan! Ik hoor je al denken: "pff, die populaire bitches die denken dat ze het allemaal zijn." Dat maakt ons juist zo populair, omdat we dat niet zijn. Iedereen mag ons juist omdat we geen omhooggevallen sukkels zijn. Daar is er een andere groep van, die nu onze kant op komt. Ze noemen zichzelf 'De Flamettes'. Ja, inderdaad. Ze denken dat ze heetste meisjes van de hele school en omstreken zijn. Integendeel tot ons mogen mensen hun alleen maar omwille van hun TGIF-parties. Ze hebben wel gelijk, maar wat wil je anders als de vader van hun 'leider' miljonair is. Poolparties en de leukste sweet 16's zijn  dus geen uitzonderingen.
"Hey, Elizabeth. Ik zie dat je nog steeds met de jongens omgaat" zegt ze met een gemene blik naar Ashley, de beste vriendin van Eliza. Waarom kijkt ze naar Ash? Ze is namelijk lesbisch en volgens Jasmin is dat niet volgens haar 'Flame-rules' ookal is haar ex blijkbaar homo.
"Ik ga liever om met jongens dan dat ik moet rondlopen in een belachelijke, roze sweater."
Vergat ik bijna te zeggen; ze hebben roze sweaters met 'De Flamettes' opgedrukt. Kan het nog belachelijker?
Jasmin en haar 17 sidechicks voelen zich blijkbaar vernederd en keren ons de rug toe. Gelukkig ze zijn weg en ik weet dat ik niet enige ben die zo denkt.
"Waarom proberen ze mij toch altijd te overtuigen om bij hen aan te sluiten?"
"Omdat het dikke trutten zijn" antwoordt Ashley nijdig.
"Laat je toch niet zo snel vernederen, Ash" stelt Bram haar gerust.
"Hey jongens, eens veranderen van onderwerp", zegt Mathisse plotseling "Wie is die nieuwe jongen die daar bij het B-blok zit?"
"Ik weet het niet, maar ik heb iemand nieuws zien staan op de klassenlijsten. Ene Mathias Vergels of zo" zeg ik.
"Ik hoop dat hij onze klassfeer niet verpest zoals Josh vorig jaar" reageert Viktor cru.
Hij heeft wel gelijk. Onze klas bestaat maar uit 12 leerlingen en we zijn dus automatisch zeer gehecht. Als er daar 1 sukkel tussen zit zoals Josh vorig jaar verpest dat de hele sfeer en is de rest van het jaar dus gewoon kut. Gelukkig moest hij veranderen van richting en zijn we van hem verlost. Nog een reden waarom hij zo stom en egoïstisch is, is misschien aangesloten tot de grootste fuckboygroep van de school: 'De Flames'. Ja, dat is de mannelijke versie van Jasmins bende. En om het nog erger te maken zijn Josh en Jasmin een koppel geworden. Hoera, kan de wereld nog meer om zeep geholpen worden? De bel gaat en ons groepje (de klas eigenlijk, aangezien we maar met 12 zijn) wandelt naar onze klasstip, die maximum 2 keer per jaar wordt gebruikt, en onze nieuwe klastitularis staat ons al op te wachten. Zeg alsjeblieft dat het niet waar is. Onze titularis is zowat de stomste leerkracht van dit universum. Haar naam is mevrouw Voyez en zoals je misschien van haar naam kan afleiden heeft ze ook het stomste vak (volgens mij toch); Frans. Ze telt de leerlingen eens vlug en commandeert ons dan om haar te volgen naar het lokaal. Eenmaal daar kan het 'kennismakingsritueel' starten. Of nee, toch niet.
"Aangezien de klas hetzelfde is van vorig jaar kennen jullie elkaar ondertussen al, denk ik en twaalf namen vergeet je ook niet zo snel zeker?" vraagt ze op een strenge toon waar ze geen antwoord op verwacht. "De enige nieuweling is Mathias Vergels. Mathias, waar ben je?"
De jongen steekt verlegen zijn hand op. "Zo, nu weten jullie nu ook wie hij is. Laten we beginnen met de les!" krijst ze zonder hem daadwerkelijk te laten voorstellen.
Ik kijk eens om en ziet dat de jongen alleen zit op de achterste bank. Hij kijkt naar mij en ik geef hem geruststellende blik. Hij glimlacht zacht en kijkt dan snel terug in zijn boek. Hij ziet er best een toffe gast uit en dat zal beter zo zijn, want ik heb geen zin in zo'n rotte appel zoals Josh vorig jaar. 

12:09
Na een saai blokuur van onze 'superleuke' klastitularis en dan nog een uur aardrijkskunde en biologie, zitten ik samen met onze groep aan onze gebruikelijke lunchtafel. Ik zie dat Mathias rond kijkt om een plaats te zoeken en juist op het moment ik hem bij ons wil roepen, gaat hij aan een tafel voor 1 persoon gaan zitten. Ik snap eigenlijk niet waarom dat ze zulke tafels hier zetten. Willen ze misschien dat er leerlingen zijn die alleen zijn? Alhoewel het misschien beter is dat hij vandaag nog alleen zit, we weten ten slotte niet of dat hij bij onze vriendengroep wil horen. Veel keus heeft hij ook niet tenzij hij zich aansluit bij De Flames. Waarom hij dat zou doen weet ik ook niet, maar het is tenminste beter dan geen vrienden. Tenslotte heeft iedere persoon die aan deze tafel zit zichzelf aangesloten aan onze groep, dus dat zal hem ook te wachten staan. Het is een soort van ritueel geworden. Iedereen die een plekje wilt in onze groep, moet zelf het lef hebben om zich aan te sluiten. Dat heb ik samen met Viktor en Eliza afgesproken aangezien wij de 'oprichters' zijn van onze vriendengroep. Ik noem het gewoon vriendengroep, want een naam zoals De Flames of The Oldskoolers is een soort van belachelijk. The Oldskoolers zijn namelijk ook een groep op onze school. De meesten zitten ondertussen al in het vijfde en ik was een tijdje lid van die groep totdat mijn beste vriend, Viktor, er niet bij mocht (aan de hand van een test word je een soort van toegelaten. Die van ons is dus simpel: Heb lef en kom er zelf bij.) en dan ben ik uit de groep gegaan. Het leuke aan de The Oldskoolers is dat ze geen haat hebben op mensen die uit hun groep stappen tenzij ze natuurlijk daarna bij De Flames of Flamettes aansluiten. Het feit dat ik zo veel vertel over 'groepen' op onze school is omdat onze school ook gewoon bestaat uit groepen. We hebben grote, populaire groepen zoals, en hier ben ik weer, De Flames en Flamettes, De Fans, ColaCola en die van ons. Die van ons is niet zo groot natuurlijk, maar de meeste bestaan uit een 25-tal 'leden'. Die van ons slechts 12, misschien 13. Wie weet? Wat ook zo belangrijk is aan die groepen is dat de school zelf ieder jaar een soort wedstrijd organiseert tussen de groepen en diegene die wint heeft natuurlijk de grootste naam. De groep die al het meeste in de prijzen is gevallen is ColaCola. Hoe kan het ook anders, hun groep bestaat namelijk al 14 generaties. Generaties? Een generatie is wanneer er in de groep een nieuwe leider aanduidt, meestal nadat de huidige leider weggaat uit het zesde jaar. Daarna duiden ze een nieuwe eerstejaar aan die een nieuwe generatie kan beginnen. Daarom is het belangrijk dat je verschillende jaren in je groep hebt. Ja inderdaad, onze groep bestaat alleen maar uit 1 jaar, maar we hebben onze groep ook nog maar 1 generatie. Viktor is momenteel de leider alhoewel ik het idee had om een groep te starten, maar ik vond dat het mij niet pastte. Eigenlijk hebben we wel een naam nodig, want anders word je niet toegelaten tijdens De Wedstrijden. We hebben daarom ook al 2 jaar niet meegedaan, maar dit jaar heb ik er echt zin in om een paar jongere- en ouderejaars uit te nodigen en mee te doen. Gelukkig moeten we ons daar nu geen zorgen over te maken want De Wedstrijden vinden zich pas plaats in april. 

19:28
Ik scrol door mijn facebook wanneer ik me plots herinner dat ik Mathias nog niet heb toegevoegd. Ik klik op de zoekbalk en typ zijn voornaam in. Shit, wat is zijn achternaam weer? Ik kijk nog vlug eens naar de klassenlijsten. Selina Tuursen, Bram Van Haveren, Mathias Vergels. Ik klik op zijn profiel en kijk eens door zijn prikbord. 653 vrieden, 59 foto's, een paar gemeenschappelijke vrienden ook al. Ik ben nieuwsgierig en ga naar zijn profielfoto. Hm, 263 likes. blijkbaar nog redelijk populair ook op zijn vorige school. Waarom zonderde hij zich dan zo af vanmiddag? Ik ga weer terug naar zijn profiel en net wanneer ik op de knop 'vriendschapsverzoek sturen' wil klikken, krijg ik zelf een melding: 'Mathias Vergels heeft je een vriendschapsverzoek verstuurd.' "Meneer was zelf mij aan het opzoeken, hehe." denk ik in mezelf alsof hij mij aan het stalken is. Ik besef plots dat ik hel zelf een soort van aan het stalken was, maar wat maakt het uit. Ik weiger het verzoek natuurlijk niet en nog 10 minuten later krijg ik een berichtje op messenger. Het is van Mathias.

"Hey

Ik ben niet zo goed in vrienden maken, maar je ziet er nog chill uit. Mag ik morgenmiddag bij jullie zitten?"

Welkom bij de groep Mathias.