Nooit meer hetzelfde

7.

-flashback-

Pov Elisa.

Ik loop de school in en kijk verwonderd om me heen.
Het is hier gigantisch!
Ik kijk om me heen of ik ergens een bordje zie hangen met administratie.

Als ik even later nog niks heb gevonden besluit ik iemand om hulp te vragen.
Ik zie een jongen staan en loop naar hem toe.
Ik tik hem aan en vriemel ondertussen nerveus aan mijn rokje.
Hij draait zich om en zegt: hoi! Kan ik je ergens mee helpen?
Ik glimlach nerveus naar hem en zeg: ja ik zoek de administratie.
Hij kijkt me vrolijk aan en zegt dat hij wel even mee loopt.

Eenmaal bij de administratie aangekomen vraagt zo'n heks achter het raampje aan mij: naam?
Elisa van Hoorn,  mevrouw.
Ben je nieuw hier?
Ja, mevrouw.
Oké, hier zijn je spullen. Eindigt ze.
Ze duwd allen boeken in mijn armen en zegt dat ik weg moet gaan.
Ondertussen neemt Thomas meer als de helft van mijn boeken over en lopen we samen naar mijn kluisje.
"Waarom kom je eigenlijk midden in het jaar bij ons op school?" Hoor ik Thomas zeggen
Ik slik en zeg: " mijn vader kreeg een betere baan aan geboden en we moesten daarvoor verhuizen" en ik voel mijn ogen waterig worden.
"Oh god sorry ik wou je niet laten huilen" hoor ik als er een traan over mijn wang glijd.
"Kom hier" zegt hij, en hij pakt de spullen uit mijn armen en zet alles op de grond. Hij neemt me in zijn armen en het voelt vertrouwd.
"Wil je bij mij komen zitten in de pauze?" Vraag Thomas dan.
"Ja graag" antwoord ik als ik uitgehuild ben.
Ik ben blij dat ik er een nieuwe vriend bij heb.

- einde flashback -