Reality
I am reading a book at our room when one of my classmate approach me.
" Pinapatawag ka sa Dean "
" Why?" i asked.
" I dunno. Puntahan mo nalang" sabi niya sabay talikod. Napakunot nuo naman ako dahil dun. Bakit naman ako pinapatawag? Did i do something wrong?
Nang maisip na wala naman tumayo nalang ako at napagpasyahang pumunta nalang para malaman kung bakit. Diretso akong pumunta sa second floor kung nasaan ang Dean's office at dahil nasa third floor pa ko ay kailangan ko pang bumaba.
I knock the door twice before i open the door. I was greeted by cold air from the aircon.
" Good morning Ma'am" bati ko sa secretary ng Dean namin.
" Dr. Perez is waiting for you. Pasok kana" nakangiting saad niya. Tumango ako at tuloy-tuloy na naglakad papunta sa office ni Dr. Perez.
Pagkapasok ko tumayo lang ako sa harap niya naghihintay na mapansin niya ko. She is busy doing papers that i don't know what the hell it is.
" Oh andyan ka na pala" sabi niya pagkaangat niya ng tingin. She look surprised when she saw me. I just roll my eyes towards her.
" What do you need?" bored na tanong kO.
" Debate team needs you." nang uusap niyang saad.
" How many times do I have to tell you na hindi na ko sasali?" naiirita kong tanong.
" Please just this one Hija. We need to win this year. Sayang at magiging Slum Champion na tayo pagnagkataon na manalo tayo." kumbinsi niya.
" Are you that eager to win? Seriously, kung magaling yang debate team mo mananalo sila with or without me. Tsss." naiinis ko nang sabi. I already talk to much.
" Please Yel, ito nalang oh. Last na to. Diba excited ka naman dati? Gustong gusto mo manalo because it would bring Slum Champion in our department." nagsusumamo niyang saad.
" Well dati yun. Everything change Tita. Changes can happen in just blink of an eye." cold kong sabi sabay labas sa opisina niya leaving her frustrated.
" Then, sa swimming team nalang!" pasigaw na pahabol pa niya. Di parin talaga titigil?
Nakatungo akong naglalakad sa hallway ng may mabanga ako. Napairap ako dahil sa katangahan ng bumanga sakin. I know it was also my fault dahil hindi ako naka tingin sa daan. Pero common sense naman diba? Dapat umiwas nalang sya.
" Mga tanga nga naman" sabi ko ng pairap at nagpatuloy na naglakad not minding kung sino man ang bumanga sakin. I just heard her gasp. It would be a waste of my time kung pagbibigyan ko pa siya ng oras. Siguro naman sanay na sila sa inaakto kO simula ng bumalik ako.
And now, where to go?
I look at my wrist watched. 10:30. Hmmm. Siguro wala namang tao sa gym. Maglalaro nalang ako.
I was to engross playing basketball ng may tumikhim. Halos magtayuan lahat ng balahibo ko ng makita ko sya. Sitting on the bench crossing his legs make him look like a living god with a sinfully looks.
Nabitawan ko ang bola na dapat ko ng ishoot ng dahil sa kanya. He is really here. Siya yung trasnferee. Why? How?
He is looking at me intently and I just look at him na may halong pandidiri at pagkasuklam. Naikuyom ko ang kamao ko nang makita ko siyang tumayo at naglakad palapit sakin.
" Yeri " malamlam na tawag niya.
" Don't go near me. You son of hell. " hintakutan kong sigaw. I saw someting pass on his eyes. Is that pain? What for?
" Please let me talk to you. Just this once." nagmamakaawa niyang sabi. This not the Preon that I know. He is strong. Capable in doing hellarious things. What happened to this Preon now?
" No never." madiing sabi ko sabay hanap sa school shoes kong mukhang nawawala pa ata. Bwesit bakit ko ba hinubad yun nung naglaro ako kanina. Ah kase may takong. Bwesit!
Ng makita ko yun ay dali dali kong isinuot at tumakbo ng mabilis palabas ng gym. Dyan naman ako magaling eh ang tumakbo. Pero bakit hindi ko nakayanang tumakbo nung mga panahong kailangan?
I don't want to remember those things. It always break me into pieces.
I stayed in locker room for i don't know how long. It is already past time to take lunch. Dahan dahan akong tumayo at pinagpag ang palda ko ng may marinig na mukhang nag aaway. Sumilip ako sa may dulo ng locker. Tamang tama lang na nakita ko ang paglagapak ng pisngi ng isang lalaki dahil sa pagsampal nung babae. What scene for me to see. Umiiyak yung babae same as the guy. Mutanga lang. Iling-iling akong lumabas sa locker gamit ang ibang daan. Dahil yung mga walang hiya doon nag taping sa dapat na dadaanan ko.
" Sabi ng walang poreber! tangena ang Bitter ko" kamot kamot ko ang ulo ko ng lumabas ako. Wala na naman akong pinasukan na subject. Way to go Yel. Amazing!
Lumabas nalang ako sa school not minding the guard saying hindi pa daw pwedeng lumabas. Sino ba siya para pigilan ako? Pumara ako ng taxi ng may dumaan.
" Saan po ma'am?" tanong nung driver.
Itatanong ko sana kong alam niya ang daan papuntang impyerno kaso baka sabihin pa nito balik akO. Mahirap na. " Robinsons tayo manong" saad k nalang. Hindi na sumagot pa si manong at pinatakbo na ang sasakyan.
Ng makarating ng bayad ako agad at pumasok na sa mall. Nilibot ko ang tingin ko at nakitang halos lahat ng naglalakad couple. Tangena mag brebreak din kayo!
Naglibot libot lang ako at ng may makitang magandang t shirt ay binili ko agad. I don't usually dress like a girly girly one. Its not my thing. Nang makaramdam ng gutom ay naghanap agad ako ng makakainan. Hindi pa pala ako nakapananghalian.
I just choose a fast food chain than a restu. Matatagalan pa bago ako makakain dun. Baka kainin na ng dragon ang mga bituka ko mahirap na. Naghanap ako ng maikli lang ang pila and i end up sa Chowking. Well pwede na din.
I am already eating my order when someone sit infront of me. How rude. Hindi manlang ng tanong kung pwede siyang umupo.
" Yeri " mababang tono na saad niya. By hearing his voice and the way he call me, alam ko na kung sino. Dahil dun halos mabitawan ko ang kutsarang hawak kO.
" Hindi ka pa rin ba tapos?" parang mababaliw ko ng tanong. " Hindi mo parin ba ko titigilan? Hindi ka pa ba sawa?" sunod-sunod kong tanong sa mababang boses dahil baka makakuha ako ng atensyon ng iba. And I don't like it.
" Yeri please let me explain. I don't intend to do those things-" I cut him off. Ayoko ng marinig kung ano pa ang sasabihin niya. Im not yet ready to hear it.
" Stop. I am still hurting. Please. Just leave me alone. Hindi pa kita kayang harapin. Sariwa pa ang lahat. Please!" naiiyak ko ng sabi. Hindi ko na napigilan pa at tumulo na ang luha ko. Kahit ano kong pigil wala na. Tuloy-tuloy na itong nahulog.
Damn. Bakit ba kase ang hina ko pagdating sa kanya. Gusto kng tuktukan yung sarili ko dahil sa katangahan ko.
Kasi nga mahal mo . Salita ng kabilang utak ko.
At gusto kong magmura dahil dun. Pota!
