Sevdiğimiz bir kişinin, sadece fotoğrafına bakmak bile ağrılarımızı yatıştırırmış.Buna inandım ve açtım fotoğrafını gözlerimin önüne.Yine her zamanki gibi önce gözlerine gitti bakışlarım. Durdum ve kirpiklerinden sevdim seni. Bir anlığına kirpiklerini benimkilere değdirmek istedim. Sanırım çok güzel bir his olurdu. Gülümsedim.Her şeyi unutturan gülüşüne gitti gözlerim. Beni acıyasürükleyen de o değil miydi? Buna rağmen gülüşünden de sevdim seni. Sonra dudaklarından. Rengini tam olarak anlayamamıştım. Biraz şeftali, biraz portakal, biraz da sen işte. Sahi? Seni sen yapan bir diğer özelliğinde saçların biliyor musun? Hiç kimseninkine benzemeyen. Kıyamete benzettiğim saçların. Öyle karanlık, öyle koyu. Tabii bir de omuzların var. Sonra yanakların. Sonra sayamadığım birçok yanın. Hepsini sevdim. Sırf sen olduğun için. Sana ait olduğu için.Galiba ben bugün yine en çok seni sevdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
