So i kept searching for years and years. Hindi talaga ako sumusukong makahanap ng spell para lang mabuhay ulit si Hyung ko. Kasi nakakamiss siya.
Typical emotions naman talaga mararamdaman ko jan eh. Malamang malulungkot ka. Mamimiss mo ung namatay. Tapos higit sa lahat yung galit mo sa pumatay sa taong malapit sayo.
Ilang taon palang kami nagkakasama kasi may 10 year mission siya para sa bayan. Kaya natagalan siya bago nakabalik. 22 palang siya kaya 2 years palang kami nagkasama dahil sa misyon na binigay sakanya.
I really miss him...
Nakamiss ung mga times na nagkukulitan kami sa kwarto. Nagtetraining kami ng mga alam namin na spells kahit na abutin pa kami ng gabi, tinatapos talaga namin.
We never miss a day without training. Ngayon dahil wala na siya onti onti na humihina spells ko. Day by day naaalala ko siya. Naaalala ko na hindi ko nahanapan ng paraan na mabuhay siya ulit.
Everything changes since then...
Mahirap mag move on diba? Obvious naman pero hindi parin ako sumuko. Hinanap ko si Joyce which is a mage just like me. Humingi ako ng tuloy kung pano gawin ung Resurrection Spell.
Sabi niya Forbidden Spell daw yun kaya hindi niya ako matutulungan.
Hope fades slowly...
So umalis nako kasi wala ako mapapala kung di niya ako pwede tulungan. Kaya pinuntahan ko nalang si Princess, a priestess, kaya akala ko kaya niya ako matulungan.
Nakarating nako kina Princess. Tinanong ko ulit yung tanong ko kanina kay Joyce. Sabi niya lang 'Oo kaya kitang matulungan ngunit, ang Spell na yun ay kailangan experto ka na mga spell'.
So naisip ko 'Ilang years if training ba kailangan para macast ko yung spell?' Nabasa ni Princess isip ko for some reason. Lol. Bigla niya nalang sinabi 50 years.
Hope is lost but will still move forward...
I was JungShooked for a moment kasi 50 years! 50 yearas bes! Antanda ko na nun. Edi pag binuhay ko pa si Taehyung non matanda pa siya sakin. Kaya may naisip ako.
Maglalakbay ako para magtraining at maghanap ng makakasama sa pag cast ng spell para ma distribute ung magic power. Para hindi lang ako ung gagawa.
A journey that will change everything...
Of course paghahandaan ko muna pag alis ko. Pero tatakas lang ako sa bahay kasi ayaw nina mama. Kahit na di ko pa tinatanong alam kong ayaw nila.
Ayaw na ayaw nila ako lumalabas ng bahay. As much as possible gusto nila nasa bahay lang ako, nagaaral. Eh kailangan ko makahanap ng paraan.
Sorry mom, dad...
So yun na nga. Umalis nako ng bahay. Madaling araw ako umalis syempre para di nila malaman. Nakapack na lahat ng essentials ko.
Ready na ready na talaga ako. Nang biglang, i felt an immense power lingering down my spine. My gash. Nasa labas ako nang baha nun. Lumayo nalang ako para hindi na madamay ung bahay.
Malayo layo nako sa bahay then bigla may umatake sakin na kung ano man. Sobrang bilis niya kumilos. Parang taijutsu sa Naruto.
'Ang weird pag tagalog tapos fight scene ano bayan lol'
Basta yun mabilis siya. Nasapak niya ako once kasi di ako ready. Jusko para siyang si Minato. The Yellow Flash of Konoha. Yeah i know anime fan din ako.
May one time na tumigil siya sa isang lugar. Tapos nagkakilanlan kami. Siya pala si Sy. Isang dark mage.
'Ang weird talaga promise. Tagalog kasi eh lol. Naiilang ako na maggawa ng fantasy story na tagalog.'
Si Sy pala, matagal niya na kami sinusubaybayan. Nandun din siya nung time na namatay si Taehyung. Nandun din siya sa paghihinagpis ko.
Siguro siya ang may dahilan. Tinanong ko sakanya. Denial pa siya. Marami pa siyang pasikot sikot. Hindi pa niya sinasabi kung 'oo' o 'hindi'.
Dahil sa inis ko sa pasikot sikot niya. Nabanas nako kaya sinugod ko na siya. Madilim pa naman nun. Tapos mas mabilis pa siya sakin. GG na bes pero push lang bes.
'Alam kong may disadvantage ako sakanya pero gagawin ko lahat para lang makabalik si Taehyung'
Hirap na hirap akong makita siya. Mabilis na nga siya, madilim pa. Buti nalang naisipan ko na wag ako magpanic. Kahit na bugbog ba bugbog na ako.
Remain calm...
Tumayo ako sa iisang lugar. Nakapikit. Habang pinapakiramdaman ko siya. Kung nasaan siya. Nakikita ko siya kung saan siya pumupunta. Alam ko rin lahat ng galaw niya.
Nang nalaman ko na pattern ng galaw niya, nagcast nako ng spell, pang freeze sakanya. Nacast ko na. Thankfully tumama naman sakanya ung spell.
While he was frozen i took that chance na tumakbo palayo sakanya at makalayas na sa bahay.
Hopefully he won't go after mom & dad...
Sawakas nakalayas narin ako. Tumatakbo nalang ako. I won't look back. Baka mahabol pa niya ako. Di nag tagal napagod nako sa pagtakbo. Tumigil ako tapos tumingin ako sa likod ko. Pag tingin ko wala na siya dun.
Finally i am relived...
Hingal na hingal nako. Halos mapaluhod nako dahil sa pagod. Buti hindi niya na ako hinabol. So nagcontinue nako sa paglalakbay ko. Dahan dahang lumalakad.
Nagsummon nalang ako ng torch para makakita ako sa dilim. Naisip ko lang, hindi kaya kami narinig nina mama habang naglalaban kami?.
Di ko nalang pinagisipan ng matagal kasi pinapatagal niya lang paglalakad ko. Mas nawoworry pa ako lalo pag iniisip ko sila kaya inaalis ko muna sila sa isip ko.
Nagpatuloy ako maglakad hanggang sumikat ang araw. Nagpahinga muna ako sa ilalim ng puno....
Napakamedieval age naman ng pagpapahinga. Lol
....bago mag umaga. Plano ko lang na umupo doon pero nakatulog na pala ako. Nagising nako ng tanghali.
Jusme mapabalikwas ako, kasi napakatirik na ang araw. Pero no choice ako kundi maglakad kasi kailangan ko na makarating sa pupuntahan ko.
Habang naglalakad ako ng tanghaling tapat. Siguro sa hallucinations ko narin. May nakita akong balon sa malayo. Malamang nauuhaw nako kasi naglalakad ako sa initan.
Pinuntahan ko. Uhaw na uhaw na talaga ako. Pinagsisihan ko tuloy na umalis ako dun sa sinisilungan ko. Pero kailangan ko kasi magsakripisyo eh.
Malapit nako sa balon. Onti onti ko nang iniisip na totoong balon yun kasi hindi siya nawawala. Then paghawak ko sa tali ng timba bigla ako napunta sa ibang lugar.
