Χωρίς όρια

1.

«Κοίταααα» Κλαψουρισε τρέχοντας κατά πάνω μου ο Μάρκος.

Έφερα με δύναμη το βιβλίο της χημείας στο κούτελο μου αποχαιρετοντας την συγκέντρωση που είχα αρχίσει να αποκτώ.

«Χάλασε ο Πικο» Φωναξε καθώς πηδηξε πάνω στο κρεβάτι μου.

Κοίταξα νοχελικα τον μεγάλο αρκουδο που κρατούσε στα χεράκια του και παρατήρησα κατευθείαν το ξεκαρβαλομενο χέρι του.

«Πάνε στη μαμα να στο ράψει» Του λέω ελπίζοντας να φύγει, αλλά δεν το κάνει.

«Πήγα αλλά μου είπε ότι δεν έχει κλωστές. Είπε να πας να πάρεις εσυ»

«Μάρκο έχω διάβασμα, δεν βλέπεις;» Αναστενάζω κοιτώντας τον κουρασμένα.

"Έλα ρε Φανουλααααααα» Με χτύπησε στη μύτη με το βγαλμένο χέρι του αρκουδου και με κοίταξε με κουταβισιο βλέμμα.

Πόσο τον μισω όταν το κάνει αυτό.

«Καλά καλά! Θα πάω» Παραιτήθηκα ηττημένη και του πέταξα στην μούρη τον αρκουδο, ο οποίος τον καταπλακωσε αφού ήταν διπλάσιος από εκείνον.

Σηκώθηκε πάνω γελώντας και μου αγκάλιασε την λεκάνη, εφόσον δεν έφτανε πιο πάνω.

«Ευχαριστώ! Πάω να ντυθω»

«Τι πας να κάνεις λέει;»

«Να ντυθώ;» Μου λέει ειρωνικά.

Ειρωνικά;

Χα. Από μένα πήρε το πιτσιρίκι. Και είναι ακόμα οχτώ.

Όταν μεγαλώσει αυτός, θα γίνει ένας...

«Τι; Δεν θα έρθω για να πάρουμε να σύνεργα για την εγχείρηση του Πίκο;» Με κοίταξε με γουρλωμένα ματιά λες και είπα κάτι παράλογο.

«Εντάξει, τραβα ντύσου» Του λέω τελικά και τρέχει στο δωμάτιό του.

«Πίκο μια μέρα εσένα θα σου βγάλω το κεφάλι και θα σε πετάξω σε κάνα χαντάκι» Μουρμουραω κοιτώντας τον αρκουδο στο κρεβάτι μου αλλά εκείνος με κοιτάει ανέκφραστος.

«Μμμμμ τώρα δεν μιλάς μπουχέσα»

Βάζω στα γρήγορα ένα τζιν και μια βιολετί μπλούζα και κατεβαίνω τις σκάλες.

«Μαμα» Φωνάζω και ακούω ταυτόχρονα και τον Μάρκο να κατεβαίνει τις σκάλες από πίσω μου.

«Κουζινα» Μου απαντάει φωναχτά και μπαίνουμε στην κουζίνα.

«Για που το βάλατε;» Μας ρωτάει αφού μας βλέπει ντυμένους και αφήνει το μίξερ στον πάγκο.