Yine dört duvar arası...
Yine o odaya tıktılar beni. O dört duvar arasına. Sadece bir yatak var. Yine o kıyafeti giydirdiler bana kolsuz gömleği. Ama ben deli değilim. Eskidendi o günler, geçmişte kaldı, iyileştim ben. Beni kimse anlamıyor. En son hatırladığım şey 5-6 hemşire ve doktorun elindeki iğnesi.
Gözlerimi açtığımda karşımda bir doktor vardı. Galiba beni kontrol ediyor. Gözlerimi açtığımda geri çekildi. Bana;
-Kendini nasıl hissediyorsun?
Diye soru sordu. Cevap vermedim, konuşmak istemedim. Sadece tavanı izledim. Ağzında yine birşeyler geveledi ama dinlemedim. Daha çok söylenmeye başladı. En sonunda dayanamadım:
-DEFOL GİT BURADAN SENİ LANET OLASI DOKTOR!
İrkildi. Normaldir. Ani tepki. Bu tepkime karşılık verdiği cevap;
-Tamam sakin ol lütfen.
Ben:
-BEN ZATEN SAKİNİM SENİ LANET OLASI ŞEY AMA SEN KONUŞTUKÇA SAKİN KALICAĞIM SÖYLENEMEZ!
Ellerini yavaşça yukarı aşağı sakin ol dercesine sallayıp
-Tamam susuyorum ama seni gözlemlememe izin ver.
O sıra gözüme kahverengi tonlarına benzeyen birşeyler çarptı. Odaya bakındım. Masa ve sandalye vardı. Hayret ettim. Çünkü bu oda da sadece bir yatak ve bir sandalye vardı. Masaya baktım. Üstünde bir defter ve kalem vardı. Resim çizmeyi severim ve vakit geçirecek birşey buldum. Ha doktora gelirsek hâlâ konuşuyordu, bu kadarı yeter artık benden günah gitti.Yataktan kalktım ve doktora yaklaşmaya başladım;
-SEN HÂLÂ BURDASIN VE KONUŞUYORSUN. BENCE BURDAN DERHAL GİTMELİSİN YOKSA GENÇ YAŞINDA MEZARA GİRERSİN YA DA SEN DE BENİM GİBİ OLURSUN!?
Odadan kaçmakla yetindi. Gençti evet. Ya buradan cesedi ya da deli olarak çıkardı. Kimse bana dayanamadı. Gelenlerin çoğu deli oldular, bir kaç tanesi de kaşındılar. Yani ben birşey yapmadım.
Yatağıma geri geçtim oturdum. Gözüm odada ki masaya kaydı, üstünde duran kağıt ve kaleme. O an ne olduysa bilemedim, kalktım ve sandalyeye oturdum. Kalemi elime aldım ve kağıdı kendime biraz daha yaklaştırıp çizmeye başladım.
