Διαφυγή

Παράλληλοι κόσμοι.

Καθώς ονειρεύεσαι άσε τον εαυτό σου να είναι τουλάχιστον εκείνη την φορά χαρούμενος.
Άσε να μπει λίγο φως απο το παράθυρο.
Μια σχισμή τρομοπαιζει καθώς χτύπα στα μέλι σου μάτια.
Σήκω.
Κοιτάξου στον καθρέπτη.
Τι βλέπεις;
Κλείσε τα μάτια και κανε μια ευχή.
Ονείρεψου το που θα ήθελες να είσαι τώρα.
Και αφού τα ανοίξεις είσαι σε εναν κήπο.
Πλάσματα με μεγάλα μωβ μάτια.
Με τα φτερά τους πετούν γύρω σου
Σαν ιεριδες του δάσους, ένα γέλιο ακούγετε.
Δεν δίνεις σημασία .
Ακολουθείς το δρομάκι στρωμένο με μαύρα ροδοπέταλα στο διάβα σου.
Πιο εκει κοιτάς μια λιμνούλα.
Ιέριδες και αυτές λες σαν τις προηγούμενες .
Πλησιάζεις και μπροστά σου πλάσματα όμοια με  αυτά που πετούν αλλά τώρα μήτε φτερά εχουν μήτε  εκείνο το μωβ χρώμα στα μάτια.
Έχουν μπλε σκούρο χρώμα στα μάτια και καστανά  μαλλιά που πέφτουν σπαστά πάνω απο τους ώμους τούς.
Τα βλέπεις να περπατούν πανω στο νερό με μια ευλάβεια και ηρεμία τόσο γαλήνια που σε αποκομίζει.
Κλείνεις τα βλέφαρα σου και οταν τα ανοίγεις γύρω σου επικρατεί ο τρόμος.
Ο φόβος είναι παντού και ακινητοποιεί εσένα τον ίδιο.
Τι μου συμβαίνει ρωτάς.
Και τωρα όμως βλέπεις τα πλασματα εκείνα που πετούσαν και αυτά που περπατούσαν στο νερό να παλεύουν.
Όχι μεταξύ τούς.
Μην πάει εκει το μυαλό σου.
Παλεύουν με πλάσματα που ούτε η φαντασία σου δεν μπορούσε να τα φτιάξει.
Μαύρα μάτια, δέρμα με ουλες και αίμα να πέφτει παντού.
Να τρέχουν με φόρα και να σκίζουν σάρκες.
Και εσυ ακίνητος να μην μπορείς να λάβεις μέρος σε ολο αυτο.
Και όταν ανοίγεις τα μάτια όλα χάνονται ξανα.
Βλέπεις όλα μέσα σου παίρνουν διαστάσεις μαγικές το καλό και το κακο παλεύουν μέρα με την μέρα μεσα σου πιο θα σε ρουφήξει.
Όμως ξέχασες έαυτε μου.
Το καλό χωρίς το κακό είναι ενα τίποτα και το αντίστροφο.
Όπως μια μέρα χρειάζεται την νύχτα.
Όπως το φεγγάρι τον ουρανό ετσι και ο ήλιος .
Το σκοτάδι χρειάζεται το φως.
Χρειάζεται ήλιος για να δημιουργηθούν οι σκιές.
Χρειαζόμαστε το κακό για να υπάρξει το καλό.