Μην με αφήσεις...

Part 1 : Η γνωριμία..

Η ζωή μου παντα ήταν διαφορετική. Ίσως βέβαια η λέξη που αρμόζει να είναι "φρικτή" αλλά ας πουμε πως κάνω τα στραβά μάτια. Από μικρό κοριτσάκι ζούσα πολλες καταστάσεις είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο . Όλος μου ο κόσμος δεν ήταν όπως τα όνειρα που κάνουν τα μικρά παιδια αλλά ένα μαυρο θλιβερό μέρος.

Στο σπίτι η κατάσταση παντα ήταν τραγική, φωνές, καυγάδες χωρίς λόγο και ξύλο δίχως κάποια σοβαρή αιτία και αυτό. Όμως δεν μου έφταναν αυτά και στο σχολείο τα πραγματα ήταν άσχημα. Τα παιδιά μου φέρονταν σαν σκουπίδι έκριναν εμένα παντα από την εξωτερική εμφάνιση.  Με πετουσαν μακριά με χτυπούσαν και ποτε δεν είχα παρέα.

Η μόνη παρηγορια μου στη ζωή ήταν πως είχα βρει κάτι να κάνω τον ελεύθερο μου χρόνο. Κάθε Κυριακή πηγαινα σε διάφορους αγώνες ταχύτητας και κάπως έτσι έκανα φίλους σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ημουν και μικρή και κορίτσι και αυτό έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε όσους με γνώρισαν. Όμως δυο φίλους έκανα και δεθήκαμε απίστευτα.  Ήταν πιο μεγάλοι από εμένα όμως με εκαναν παρεα και περνουσα υπέροχα μαζί τους. Ήταν οι ήρωες μου, οι προστατες μου. Ο Αλέξανδρος και ο Ανδρέας. Ήμουν 7 ετών όταν τους γνώρισα. Ο Αλέξανδρος ήταν ο πιο μικρός ήταν 13 και του άρεσαν τα μηχανάκια. Ανδρέας ήταν μεγαλύτερος 3 χρόνια από τον Αλέξανδρο και εκεινος έτρεχε . Από την πρωτη στιγμή και οι δυο μου έδειξαν ποσο πολυ με νοιαζονταν. 

Ήμασταν με τον πατερα μου σε έναν αγώνα και η θέση μας ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη και χρειαζόταν υπευθυνότητα ειδικά με τις μηχανές.  Έτσι όταν ήρθαν οι μηχανές ο πατερας μου είπε να κάνω στην άκρη.

- Αγγελική τώρα θέλω να είσαι στην άκρη γιατί αν ακουμπήσεις κάποιο μηχανάκι μπορεί να καείς.

- Εντάξει μπαμπά..

Του είπα και πηγα να κάτσω στην άκρη.

Τα παιδιά έρχονταν ανά δυο και είχα την τυχη να βλέπω κάθε είδους μηχανή. Μέχρι που ήρθαν δυο παιδια αρκετά όμορφα και φαίνονταν να είναι μικρά σε ηλικία. Στην αρχή κάτι έλεγαν στον πατερα μου. Και μετά ο ένας από τους δυο με κοίταξε.
Ήταν ένα κάπως μικροσκοπικό αγόρι με κάστανα μαλλιά και υπέροχα μελί μάτια .
Καθώς τον κοιτουσα εκείνος μου χάρισε ένα μεγάλο γλυκό χαμόγελο και ήρθε προς το μέρος μου.

- Γεια σου με λένε Αλέξανδρο εσενα πως σε λένε μικρή?

- Γεια σου το όνομα μου είναι Αγγελική.

- Λοιπόν Αγγελική χαίρομαι που σε γνωρίζω.

Ήταν τόσο καλός μαζί μου κάτι το τελείως πρωτόγνωρο για εμένα.
Όση ώρα περιμεναν εκεί σε εμάς γνωριστήκαμε κάπως καλυτερα έτσι κάποια στιγμή...

Αλ- Κυριε Μιχάλη (ο πατερας μου)  θα μπορουσα να παρω την μικρή κάτω μαζί μου νομίζω πως θα είναι καλυτερα .

Μ- Καλώς να την προσεχεις και να μου την φέρεις πισω όταν τελειώσει ο αγώνας.

Αλ- εντάξει σας ευχαριστώ πολυ . Ελα μικρή παμε μου είπε χαμογελαστός.

Αχ τι γλυκός ο φίλος μου και ήρωας μου.

Πηγαμε σιγά σιγά πισω εκεί που ήταν η υπόλοιπη ομάδα και η αλήθεια είναι ότι δεν περιμενα τέτοια αντίδραση από κανέναν.
Ο Αλέξανδρος με κρατούσε από το χέρι και όταν φτάσαμε άρχισαν τα σχόλια.

- που το πας αυτό ρε μάνα δεν έχει?

- ποτε το έκανες αυτό ρε και μας το έπαιζες αθώα περιστερά... 

Και άλλα τέτοια λόγια και χειρότερα ο Αλέξανδρος μου είχε κλείσει τα αυτιά ενώ εγώ απλά προσπαθουσα να ξυπνήσω από τον κακό εφιάλτη....

---------
Λοιπόν ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου.
Πατήστε ένα 🌟 για υποστήριξη και αφήστε κάποιο σχόλιο αν θέλετε.  Ευχαριστώ ❤