Μην με αφήσεις...

Part 2 : Η σανίδα σωτηρίας μου

Είχα βάλει τα κλάματα καθώς κρυβόμουν πίσω από τον Αλέξανδρο. Εκείνος τους φώναζε με όλη του τη δύναμη να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Ξαφνικά ένα χέρι με χάιδεψε και μετά με πήρε μακριά απο το μπάχαλο . 

- Γεια σου μικρή πως σε λένε ?

- το όνομα μου είναι Αγγελική του είπα μέσα στα κλάματα . 

- Χαίρομαι που σε γνωρίζω το δικό μου όνομα είναι Ανδρέας και όποιος σε ξανά πειράξει    και σε ξανά κάνει να κλάψεις θα εχει να κανει μαζι μου . 

Τα λόγια του κάπως με ηρέμησαν.

Αν- Αλέξανδρε έλα και κάτσε με την μικρή και εσείς οι υπόλοιποι πηγαινετε να κάνετε κανέναν καλό χρόνο και αφήστε το τι κάνουν οι άλλοι άντε μην σας στείλω σπίτια σας!

Είπε και όλοι γυρισανε στις δουλειές τους.

Αν- λοιπόν μικρή για πες μου πως βρέθηκες εδώ εσυ?

Ε- εμ να ο μπαμπάς μου έχει δουλειά και ο Αλέξανδρος με εφερε εδώ.

Αν- α μάλιστα λοιπόν..  Εγώ έχω τώρα να τρέξω έτσι θα σας αφήσω να παιξετε για λίγο.

Έτσι ο Ανδρέας έφυγε και μείναμε πισω με τον Αλέξανδρο να παιζουμε πετρα ψαλίδι χαρτί.

Αλ- λοιπόν μικρή φαίνεσαι καλή παικτρια , μου είπε γελώντας.

Ο Ανδρέας επέστρεψε και για αρκετή ώρα παιζαμε μαζί. Όταν ξαφνικά έγινε η λάθος ερώτηση...

Αν - Αλέξανδρε μήπως θα έπρεπε να την παμε στον μπαμπά της? 

Ε- Οχιιι!! 

Φώναξα και κρυφτηκα πισω απο τα γωνατα μου.

Αν- Γιατί βρε?

Ε- Απλά να μου αρέσει εδώ θα έρθει ο μπαμπάς να με παρει είπα διστακτικά.

Αν- Καλά τότε . Πάω να δω τι γίνεται θα ξανά έρθω σε λίγο

Είπε και εφυγε ο Ανδρέας.

Αλ- λοιπόν για πες μου τώρα την Αλήθεια γιατί δεν είναι αυτή που είπες. 

Και του είπα.  Μα που στο καλό το κατάλαβε?

Αλ- Αλήθεια σου κάνουν τέτοια πραγματα ? 

Ε- ίσως αυτό να σου το αποδείξει

Κατέβασα αργά το μανίκι και έβγαλα την μπλούζα μου από τη μια μεριά. Τότε φάνηκε το μαυρο χρώμα του δέρματος μου στο χέρι μου και ο Αλέξανδρος σαστισε.
Από εκείνη τη στιγμή δεν είπε κουβέντα με πηρε στην αγκαλιά του και μου είπε ..

Αλ-Θα είμαστε φίλοι  και από εδώ και στο εξής δεν θα ξανασυμβεί ποτε αυτό θα έρχομαι κάθε Σαββατοκύριακο να καθόμαστε παρεα και θα μου τα λες όλα. Εντάξει?

Ε- ενταξει .

Του είπα και κάπως έτσι ένιωσα πιο ασφαλής ήταν ότι καλυτερο μπορουσα να ακούσω.

Έτσι περνουσαμε παρεα τα Σαββατοκυριακα και είτε πηγαινα σπίτι του είτε ερχόταν στο δικό μου. Παίζαμε κάναμε τα μαθήματα της εβδομάδας μαζί και όλα ήταν καλά.

------------------
Λοιπόν αυτό είναι το 2ο κεφάλαιο βάλτε 🌟 για υποστήριξη. Ευχαριστώ.