Μην με αφήσεις...

Θαύματα γίνονται... κεφάλαιο 3

Είχε φτάσει Δεκέμβριος πια, εγώ περνούσα πολύ καλύτερα με τον Αλέξανδρο και τον Ανδρέα. Είχε περάσει κιόλας ένας υπέροχος χρόνος μαζί τους . Συναντιόμουν πιο συχνά με τα παιδιά ακόμα και καθημερινά μερικές φορές και ένιωθα τόσο όμορφα που μεγάλωνα μαζί τους . Ακόμα και όταν γίνονταν καυγάδες μέσα στο σπίτι δεν με ενοχλούσε πια . Αγώνες δεν είχαμε για  ενα διάστημα, έτσι μας ήταν πιο εύκολο να συναντιόμαστε . 

Εκείνες τις ημέρες του Δεκέμβρη ήταν ως συνήθως οι χειρότερες μου, η φράση " Την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου δίνετε ο έλεγχος των μαθητών " και η ειρωνεία στον τόνο του πατέρα μου την στιγμή που το διάβαζε πάντα με άγχωναν και με φόβιζαν. Αυτή τη φορά όμως ένιωσα πιο ήσυχη ένα τηλεφώνημα ήταν εκείνο που με βοήθησε να ξεπεράσω κάθε φόβο. Καθόμουν στον καναπέ και κοιτούσα τηλεόραση ενώ το κινητό του πατέρα μου χτύπησε.

- Έλα Αλέξανδρε . Τον άκουσα να λέει και χωρίς να με καταλάβει  προσπάθησα να ακούσω τι έλεγαν . 

- Αύριο ? Αύριο δεν νομίζω να γίνεται έχουμε την βαθμολογία της κυρίας εδώ . Είπε ειρωνικά και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο κακία . 

- Να έρθεις και εσύ ? Δεν ξέρω ρε συ τι να σου πω έλα . Είπε και ξανά έβγαλε την αηδία στην έκφραση του σαν να μισούσε τον Αλέξανδρο.

Δεν μου είπε τίποτα συνέχισε να ασχολείται με το Facebook που είχε φτιάξει, αλλά είχα καταλάβει πολύ καλά ότι αύριο θα έβλεπα τον Αλέξανδρο και το αύριο για εμένα δεν ήταν μια τυχαία μέρα.  Αργότερα την ίδια μέρα ήρθε και η μητέρα μου από την δουλειά και οι υποψίες μου έγινα βεβαιότητες . Φυσικά εκείνη πρότεινε να κρατήσουμε στο σπίτι για φαγητό τον Αλέξανδρο και τελικά αυτό θα γινόταν . Το βράδυ πέρασε γρήγορα και αυτό ακόμη δεν ήξερα αν ήταν καλό . Συνήθως τα Χριστούγεννα μου ήταν μαύρα μακάρι φέτος να υπήρχε κάτι που να άλλαζε την κατάσταση .

Ξεκίνησα το πρωί για το σχολείο και οι ώρες περνούσαν βασανιστικά . Έτρεμα λεπτό με λεπτό όλο και πιο πολύ. Κάπου δώδεκα το μεσημέρι το τελευταίο κουδούνι χτύπησε και σήμανε για ακόμη μια φορά μια καταδίκη .Περίμενα στην μεγάλη πόρτα του σχολείου να έρθουν να με πάρουν τα πόδια μου κόβονταν ένα Β να είχα και ήμουν νεκρή σκεφτόμουν . Από μακρυά είδα τον Αλέξανδρο να έρχεται και τον πατέρα μου . 

Βλέποντας με ο Αλέξανδρος ήρθε και με πήρε μια αγκαλιά . 

- Μην φοβάσαι μικρή μου όλα θα πάνε καλά εγώ είμαι εδώ, πάμε μέσα τώρα σιγά σιγά.

Ξεκινήσαμε για την τάξη και το άγχος μου με έπνιγε , ο πατέρας μου μπήκε και πήρε τους βαθμούς και όταν βγήκε δεν μου μιλούσε , το μόνο που είπε ήταν " θα τα πούμε στο σπίτι ". Πάγωσα , έτρεμα, όλα σκοτείνιαζαν και κόντεψα να λιποθυμήσω . 

- Ηρέμησε δεν θα αφήσω να γίνει τίποτα , άκουσα τον Αλέξανδρο να λέει .       

Αργά ή γρήγορα θα φτάναμε σπίτι και ποιος ξέρει τι με περίμενε πάλι . Κατέβηκα απο το αυτοκίνητο και σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να γίνει , σίγουρα θα μου έβαζε τις φωνές ή απλά θα με χτυπούσε πάλι σαν να είμαι ζώο και γιατί ? Επειδή δεν εχω καλή βαθμολογία . Ναι το παραδέχομαι δεν διάβαζα όσο έπρεπε αλλά έκανα ότι μπορούσα . 

Μπήκαμε στο σπίτι και όπως μάντεψα άρχισαν οι φωνές . Φώναζε ο πατέρας μου συνεχώς και με έλεγε άχρηστο πλάσμα, η μάνα μου φώναζε να σταματήσει είχαμε και ξένο  παιδί στο σπίτι  , αλλά εκείνος συνέχιζε. Μέχρι που ο Αλέξανδρος μίλησε . 

Αλ- Με συγχωρείται που επεμβαίνω κύριε Μιχάλη αλλά θεωρώ πως έχετε άδικο εδώ . Είναι παιδί , κάνει αυτό που του λέει η ψυχή του και δεν μπορεί να το κρίνει κανένα χαρτί και κανένας βαθμός αυτό. 

Μ- να μην ασχολείσαι εσύ δεν ξέρεις. Όσο για εσένα κυρία μου θα το πληρώσεις .Θα αναλάβεις τις ευθύνες σου ! Είπε και σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει .

Αγγ- ΟΧΙ !

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια για να αντέξω το χαστούκι, όμως δεν ένιωσα τίποτα παρόλο που άκουσα τον ήχο. Ανοίγοντας τα μάτια είδα τον Αλέξανδρο μπροστά μου και μόλις είχε δεχθεί το χτύπημα. Έτρεξα στο δωμάτιο μου κλαίγοντας και κλείστηκα μέσα . Πιο πολύ με ενόχλησε το γεγονός ότι χτύπησε τον Αλέξανδρο παρά ότι με προσέβαλε. Μετά από πέντε λεπτά άκουσα την πόρτα να ανοίγει και μέσα μπήκε ο Αλέξανδρος και ήρθε να με αγκαλιάσει. 

Αγγ- Είσαι καλά ? 

Αλ- Ναι καλά είμαι μην ανησυχείς . Σου είπα ότι δεν θα άφηνα να συμβεί κάτι τέτοιο . Όποιος σε πειράξει θα έχει να κάνει μαζί μου στο έχω υποσχεθεί άλλωστε και εγώ και ο Ανδρέας. 

Αγγ- Σε ευχαριστώ . 

Με κρατούσε στην αγκαλιά του και με ηρέμησε . Ίσως να είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περνούσα ποτέ με ηρεμία. 

_____________________  

Αφήστε την ψήφο σας για υποστήριξη και σχόλιο αν θέλετε  . Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά υπήρξε πρόβλημα . Ευχαριστώ . ❤