HİKAYEM ÇOK OKUNMUYOR. BIRKAÇ KİŞİ TARAFINDAN OKUNUYOR SADECE. AMA BEN SİZ BİRKAÇ KİŞİ TARAFINDAN BÜYÜYECEĞİM. NEKADAR YORUM YAPMAK İSTEMEDİĞİNİZİ BİLSEMDE, SİZDEN YORUM RİCA EDİYORUM. HİKAYEYİ BİTİRMEYECEĞİM. YİNE ÇOK KONUŞTUM. İYİ OKUMALAR DİLEĞİ İLE ^~^ x)
Ama neyazıkki bunu yapacak kadar aklımı yitirmedim.
İşte hayatımı karartan o gün oydu. Sonra ne mi oldu? Hadi o sikimsonik güne geri dönelim.
Pusulam sayesinde yolu bilmiştim. Umudum vardı. Gözyaşlarımın kapladıgı yerde bir umut vardı. Bu yüzden bir umutla yürüdüm.
Hey kesmek istemezdim ama, yürüdükçe kurtulacağımı sanmak ne büyük bir ironiydi değilmi ? Kamereman devam lütfen.
Yolu görmüştüm. Adeta arkamdan bir çita koşarcasına yola doğru koştum. Hayatımın en iğrenç günü bugündü. bir adamı vurmuştum . Ve küçüklüğümün kahramanı biricik babam (?) -en azından öyle sandığım- Beni koca bir bok çukuruna sürüklemişti. Hayır ciddiyim. Şuan bacağım bir bok çukuruna saplanmış bir durumdayım. Ve o umut denilen illetten tek kalan şey koca bir HİÇ. Sonra ne mi oldu ? Bende bilmiyorum. Bacağımı çıkarmaya çalışırken kayalık bir yokuştan aşağı doğu yuvarlandım. Acı bir inlemeden sonra ne olduğnu hatırlamıyourum. Kısaca gerisi karanlık..
HASTAHANE..
(RÜYA)
New yorktaki sokaklardan birindeydim. Ama bir tuhaflık vardı. Günün her saati tıklım tıklım olan bu sokak çok tuhaf olduğu bir şekilde , hiç dolu değildi. Daha dikkatli bakmak için gözlerimi kıstığımda bir süliet gördüğüme emindim. Ve şuan olduğu gibi tam boğazımda bir nefes. Oysaki emindim. Arkamı döndüğümde koca bir boşluktan başka hiçbirşey yoktu. Etrafımda dönmeye başladığımda, gece ışığınd bile parlayan sarı saçlar ve benim gözümü kırpmadan silahı ateşlediğim biri duruyordu. Onun annem ile yattan justin olduğunu anladığımda, geri geri gitmeye çalıştım. Ama lanet olası vicudum , biranda kaskatı kesilmişti. Hareket edemiyordum. Bağırmayı denedim . Ama lanet olsun onu bile beceremiyordum. Sanki ses tellerime koca bir düğüm atılmıştı. Ve ben bu düğümü sökemiyordum. İsmimi fısıldadı. Ama geri kalan şeyleri anlayamıyordum. Bana bişiler söylüyordu. Ama lanet olsunki ben anlayamıyordum. Tek bir kelime dışında. 4 yıl. Bana boğuk bir ses ile 4 yıl demişti. Tüyler ürpertecek bir sesle demişti bunu bana.
"Hanımefendi hanımefendi uyanın."
Duyduğum sese karşın gördüğüm karanlıktan uyanmıştım. Nerdeydim ? Bu adamda kimdi böyle ? iç sesimle konuşmaktansa düşüncelerimi dışa aktarmanın bana yardımcı olacağını bilerek neüdiği belirsiz adama sorumu yönelttim.
"Siz kimsiniz? Burası neresi ve en önemlisi ben neden buradayım"
"Hanımefendi sakin olun . Ben David . Soyismi-"
"Vaz geçtim kim olduğun umumda değil. Bu irenç kokuyu bilirim hastanedeyim ayrıca muhtemelen bana bisi oldu ve ben o yüzden burdayım. Şimdi bana cevap ver bana ne oldu?"
Sert davranıyordum çünkü eğer yumuşak davransaydım eğer, muhtemelen konuşmanın sonunu bulamayacaktık.
"Peki . Ben ormana avlanmaya gittmiştim . Avladığım hayvanı görmeye giderken yerde birinin yattığını gördüm. "
"Muhtemelen bendim"
"Nasıl bildin?"
"İnsanların ormanda yatma gibi fantezilerinin olduğunu düşünmedigım için olabilirmi? Devam et."
"Sonrada hastaneye getirdim seni okadar."
"Çok kilişe."
"Ne?"
"Diýorumki kimse beni sordumu?"
"Hayır niye sorsunki?"
" Tanrım iyi anladık kurtarıcı gönderiyorsun iyi güzelde niye biraz aklı olan biscolata reklamından fırlayan armani code ile beslenen odun toplayan mavi gözl-"
"Ayıp oluyor ama."
"Neyse nezaman çıkacam bu lanet yerden?"
" Muhtemelen birkaç aya kadar "
" Salakmısın sen be? Yürügit ya"
"Birazdaha böyle hitap etmye devam edersen kötü şeyler olucak."
"Ne olcakmış?"
"Hani demiştinya biri beni sordumu diye , sordu. takım elbiseli silahlı birileri. Ama bence seni gördüğümü soylemeliydim. Ah evet şuan gidip haberde verebilirim."
"Hassiktir"
