Ελπιζω Να Θυμασαι

part 22

Pov Αλεξ

Τα σπίτια έρχονταν κατά πάνω μας. Ο δρόμος μίκραινε. Τα φωτοβολταικά των δρόμων αρχίσαν να ανάβουν μέσα στο σκοτάδι και να φωτίζουν τα στενά που προχωρούσαμε. Η μουσική στο ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά και ήλπιζα να μπορούσε να γίνει δυνατότερη και από τις ίδιες μου τις σκέψεις. Το μόνο που κατάφερνε ήταν να μου δημιουργεί πονοκέφαλο. Οδηγούσα με το ένα χέρι στο τιμόνι τόσο τσιτωμένος που η φλέβα αναδυόταν από το χέρι μου.

Έκλεισα το ραδιόφωνο, κα μια απότομη...νεκρική σιωπή χρωματίσει την ατμόσφαιρα. Γύρισα μια στιγμή προς το πίσω κάθισμα για να την κοιτάξω. Το σώμα της βρίσκονταν ξαπλωμένο , τα καστανόξανθα μαλλιά της απλώνονταν στο καθιστικό, το δεξί της χέρι ήταν πεσμένο σαν να ήταν άψυχο.

Το αυτοκίνητο είχε βαφτεί κόκκινο, με το ίδιο της το αίμα. Οι πληγές της δεν είχαν κλείσει ακόμα. Όση ώρα την έβλεπα παρατηρούσα ακόμα περισσότερες. Έσφιξα τα χείλια μου και δεν αντιστάθηκα στο να μην απαλοχαϊδέψω τα μαλλιά της και να της ψιθυρίσω ‘Κουράγιο μωρό μου’.

Μόλις γυρνώ ξανά προς τον δρόμο βλέπω ένα αυτοκίνητο να έρχεται προς τα πάνω μου με απίστευτη ταυτότητα. Διάολε…η αναπνοή μου κόβεται. Ενστικτωδώς αρπάζω το τιμόνι και το γυρίζω.. τέρμα. Το αυτοκίνητο μπροστά μου περνά σαν αστραπή μόνο λίγα χιλιοστά μακριά από το δικό μου. Σταματάω αμέσως στην άκρη του δρόμου και ελέγχω αν είναι καλά η Ελένη πίσω.

Γαμωτο το κέρατο μου, θα μπορούσα να την είχα σκοτώσει,  και εμένα μαζί. Κοπανάω από τα νεύρα το τιμόνι τόσο δυνατά που θα μπορούσε να το ακούσει μέχρι και ο οδηγός από το αυτοκίνητο που πάρα τρίχα να συγκρουστούμε. Δεν είναι η γαμημένη μέρα μου σήμερα.

Μόλις αλυσοδέσω τους δαίμονες που τα βάζουν με τον εαυτό μου, ξανά ξεκινάω το αυτοκίνητο, και πατάω δυνατά το γκάζι. Η Ελένη είναι πληγωμένη. Τρέχω στην εθνική οδό, και το μόνο που σκέφτομαι είναι γιατί αυτή η μαλακία δεν λέει να πάει ακόμα ποιο γρήγορα. Αυτή τη φορά τα μάτια μου είναι καρφωμένα στο δρόμο. Δεν έχω ιδέα τι στο διάολο κάνω. Σκέφτομαι τόσο γαμημένα θολά. Το μόνο που θέλω να είναι να σταματήσω να βλέπω τις πληγές της να αιμορραγούν, και τα ομορφιά καστανοπράσινα μάτια της ανοιχτά πάλι.

Μέσα σε όλο αυτό το πανικό που σφυροκοπούσε στο κεφάλι μου, άρπαξα το κινητό μου και πήρα τηλέφωνο την κολλητή της αποφασισμένος για τις επόμενες κινήσεις μου.

«Νικόλ, πρέπει να με ακούσεις προσεχτικά. Η Ελένη θα μείνει σπίτι μου απόψε, δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις, το μόνο που θέλω είναι να πεις στην μητέρα της πως θα είναι μαζί σου το βραδύ. Πες ότι θα κοιμάται σε εσένα για 1-2 μέρες.»