Τα ξενυχτια

Σε ξεπερασα...?

Σαββατο βραδυ πλησιαζει και εκεινη ακουμπα το ταλαιπωρημενο της κορμι στο μαλακο στρωμα του διπλου κρεβατιου της. Οι εντονοι ρυθμοι που εχει επιβαλλει στον εαυτο της να ζει την εξαντλουν αλλα αρνειται να το παραδεχτει. Συνεχιζει και επιμενει στην ιδια δικαιολογια καιρο τωρα. Πως εχει βαλει στοχο να περασει στην καλυτερη σχολη με τους υψηλοτερους βαθμους. Αλλα βαθια μεσα της γνωριζει πως ολα ειναι μια δικαιολογια. Ενας τροπος να απομακρυνει τις σκεψεις που εισβαλλουν συχνα στο μυαλο της γκρεμιζοντας οτι αμυνα εχει να χτισει.
Ειχε πληγωθει ανεπανορθωτα και η κομματιασμενη της ψυχη ηταν πολυ δυσκολο να γιατρευτει απο οποιονδηποτε αλλον εκτος εκεινου. Μα και η ιδια δεν επετρεπε σε κανεναν να την πλησιασει περισσοτερο. Να γνωρισει την ευαισθησια που εκρυβε η καρδια της. Προτιμουσε να δειχνει τον παγερο και αδιαφορο εαυτο της. Μοναχα σε εκεινον ξεδιπλωσε τα φυλλα της καρδιας της χωρις δισταγμους χωρις σκεψεις. Δεν περιμενε να τον ερωτευτει σε σημειο που καθε της αναπνοη να ηταν για εκεινον. Ποσο την ειχαν πλανεψει τα καστανα αυτα ματια του. Τα επικινδυνα σαρκωδη χειλη του που ποτε δεν ειχε την ευκαιρια να γευτει.
Για αλλη μια φορα βυθιστηκε στον γλυκο ληθαργο της οπως το  αποκαλουσε το να χανεται στις αναμνησεις της μαζι του.
Την ταραξε ομως ο εκνευριστικος ηχος κλησης  του κινητου της. Βαριεστημενα ανασηκωνετε και απαντα στην κληση που διεκοψε την ονειροπωληση της.
Α- Παρακαλω

Μ- Τι παρακαλω μαρη? Αντε ετοιμαστηκες να βγουμε?

Α- Α γι αυτο? Ξες να ειμαι καπως...

Μ- Δεν με νοιαζει καθολου αν εισαι κουρασμενη η δεν εχεις διαθεση. Εχουμε τοσο καιρο που σε παρακαλαμε και παντα βρισκεις δικαιολογιες. Σημερα δεν την γλιτωνεις θα ερθω εκει να σε φερω με το ζορυ.

Α- Καλα καλα ντε παω να ετοιμαστω. Πωωω...

Μ -  Ετσι μπραβο μαμα.

Α- Μαλιστα παιδι μου. Σε λιγο θα μας πλακωσεις στο ξυλο βλεπω. Ντροπη. Φτου σου

Μ- Αν συνεχισεις και δεν βγαινεις καθολου και διαβαζεις ολη την ωρα θα γινει και αυτο. Και πιστεψε με θα την ευχαριστηθω πολυ αυτη την μερα.