Sorry po no Prologue, Enjoy this story na lang po ^_^ Beatrice Myrrine Smith ------>>>>>
**********
Chapter 1
"Take care okay? Babalik din kami agad.I love you" Hinalikan ako sa noo ng mommy ko. Meron silang Business trip ngayon sa Cebu.
"Yes mom. Magiingat din po kayo ni dad.I love you too" Tumango siya at niyakap ako.
"Oh sige anak aalis na kami ah" Umalis na sila. Mag isa na naman ako.
Ako nga pala si Beatrice Myrrine Smith. 16 Years old. Akala niyo siguro 10 years old ako noh? Malambing lang talaga ako sa magulang ko. Hindi tulad ng iba na kahit 16 years old na sila. Di na sila nagpapahalik at nagpapasabi ng 'I love you' galing sa magulang nila. Ang sarap sarap kaya sa feeling na may nagsasabi sayo nun.
Only Child lang ako. Meron kaming companies sa iba't ibang bansa. Pero kahit mayaman kami. Wag niyong isipin na masama ugali ko . Sabi kasi ni mommy, Kahit anong estado mo sa buhay mahirap man o mayaman, Kailangan mabait ka pa rin. Hindi katulad ng ibang tao na Mata Pobre, Mayabang o kahit ano pa. Saka sana naman may takot sila sa diyos. Kapag biniyayaan sila ng maraming pera, Dapat nagpapasalamat at maging mabait pa rin sila.
Nagiging madaldal na siguro ako? HAHA.
Umakyat na ako sa room ko at nagsimulang magbasa ng Libro. I'm not like the others na puro gadgets ang aatupagin pag walang magawa. BAkit hindi sila magbasa ng Libro? Enjoy na may natutunan pa.
********
*tok*tok
"Ma'am Beatrice may importante lang po akong sasabihin sainyo." Pinagbuksan ko naman si manang. Siguro kakain na kami ilang oras na kasi akong nasa kwarto kakabasa.
"Bakit po manang? Kakain na ho ba tayo? Saglit lang po at mag--" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil bigla na lang umiyak si manang. May nasabi ba akong masama? "Hala manang may nasabi ho ba akong masama? Tumahan na ho kayo. Bakit po kayo umiiyak?" Sunod sunod kong tanong. Nakakpagtaka kasi bigla siyang umiyak.
"M-ma'am w-wala n-na po ang Mommy a-at d-daddy niyo."
O___O
Naramdaman ko na lang na napaupo ako sa sahig. Umiling iling ako. H-hindi pwedeng mawala ang Mommy at Daddy ko. Kanina lang magkausap pa kami! Hindi pwede!
Unti unti tumulo ang mga luha ko.
"H-hindi p-pwede! Hindi! Buhay pa sila! Sabihin mo manang! B-buhay pa s-sila!!" Hinawakan ako sa braso ni manang at niyakap.
"H-hindi. Manang naman eh! Ano bang ginawa ko?! Hindi pwede! BUHAY SILA!" Hindi ko napigilan ang sarili ko. Silang dalawa ang importanteng tao sa buhay ko! Bakit kailangan silang kunin?! Hindi pwede!
"M-maam huminahon po kayo." Itinayo ako ni manang Nanginginig naman akong tumayo at inalalayan ako ni manang papuntang kama. Feeling ko nawala lahat ng lakas ko.
Inabutan ako ng tubig ni manang.
"Iha tumahan ka na. Ayaw nilang nakikita kang umiiyak. Sige na tumahan ka na." Hinihimas ni manang yung likod ko, Hindi pa rinako tumitigil sa pagiyak. Paano pa ako titigil kung ganto? KAhit mawala na lahat sa akin ng kayamanan! Wag lang sila! Sila ang buhay ko!
"H-hindi po pwedeng mawala sila. Hindi po--"
"Beatrice. Are you okay?! Hey stop crying." Biglang sumulpot si ate Hailee at niyakap ako. Siya ang nagiisang kilala kong pinsan ko. Siya lang ang kaclose ko.
