Didn't We Almost Have It All?

Special Chapter

**

I look myself at the mirror after I fit out this white dress gown. This is so gorgeous! I smiled, thinking that finally things are settled in this way!

It's been five years..

"Bagay na bagay sa'yo ang gown na iyan anak." Mom said.

I smiled.

Sigurado naman akong magiging masaya siya kapag nakita niyang bagay na bagay saakin 'tong damit na pinili niya para sa'kin.

I peek on the window. Someone's looking at me, I knew it! It was him. Sinenyasan ko siyang pumasok.

"Patago tago ka pa!"

Now he's in my front checking every detail of my dress, "hmmm, maganda ang gown."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Gown lang?"

Hu chuckled. "Of course maganda ka din." He said after pinching my cheeks. "So, let's go?"

Nagpaalaam na kami kay Mama bago umalis. Susunod nalang daw sila ni Papa at Erin. Hinawakan niya ang kamay ko palabas ng bahay. "Pa heels heels ka pa, hindi ka naman marunong maglakad ng naka takong!" Pang aasar niya habang inaalalayan ako bumaba ng hagdan.

"Ikaw kaya magsuot ng ganitong klase ng gown?" Balloon style kasi ang gown na suot ko. Medyo lagpas ng konti sa paa ko kaya nahihirapan akong bumaba ng hagdan, baka bigla akong madapa. Mapurnada pa ang pagpunta ko sa simbahan.

He opened the back door of the car for me, gentleman sometimes!

Ilang minuto ang lumipas bago kami makarating sa simbahan. Natanaw ko na sila sa loob, mga kakilala at close friends namin..

"Napakatagal mo talaga! Muntik na tayong mahuli oh!" Angal niya.

"Ikaw kaya 'tong napakabagal magmaneho." Sagot ko sakanya.

Nakita namin ang event organizer na isa isa ng inaayos ang mga guest, ninong at ninang pati mga abay. "Tara na!" Aya niya sa'kin. Again, he held my hand.

"Ang ganda mo Neng!" Agad akong lumingon sa likod ko.

"Congratulations! Finally..."

"Thanks!"

Mangiyak ngiyak si Verna.. Finally, ikakasal na sila ni Romel matapos ang ilang taong away bating relasyon, nauwi din sa simbahan.

"Uy, 'wag kang iiyak. Kakalat make up mo!" Paalala ko.

"Thank you, Zane.. For being my friend through up's and down, I will no longer be Ojeda now, di na ako makakasama sa gimik, we need the approval of my soon-to-be husband." Verna muttered.

"Yeah right!"

"But, we can escape, my bride's maid.." We both laugh. Verna is always be Verna, the most pasaway girl.

After our conversation the wedding started. I feel happy, for my friend and sad, for myself. Seeing those flowers the priest in front, the guest that smiles... And tita Ale, mother of Verna, sobbing, I dream for my wedding, too! Pero wala akong jowa, e!

We are now here at the reception. Katabi ko ngayon ang matakaw na si Errol. Kanina ko pa siyang tinitignan, Ang lakas kumain, kawawa naman 'yung plato, kutsara at tinidor sakanya.

Bigla nilang pinatunog ang baso nila. "Kiss!"

"Kiss."

"Kiss."

Bigla akong namula.

"Huy!"

Panira ng moment. "Ano ba!"

"Feeling mo ikaw 'yung kinakasal, kiss daw, sakanila." He laugh suddenly.

Pasalamat ka nakaayos ako kun'di nakaltukan ko nanaman 'to.

Errol and I did'nt change. We're friends like before, asaran parin kami palagi. I saw Romel and Verna kissing, i'm kinda.. Ugh! Nevermind! I'm not bitter okay?

Tinawag nila ako para sa agawan ng boquet. As if namang susunod akong ikasal, e wala nga akong boyfriend. Sad life!

Nu'ng hinagis niya 'yung boquet napansin kong papunta 'to sa direksyon ko. Iiwasan ko sana.. Huli na ng mapansin kong bitbit ko na.. Kinindatan ako ni Verna. Urrrgh! Nakakainis! Insulto ba 'tong boquet na 'to? Bumalik na ako sa upuan ko, kasi tinawag na iyong mga lalaking aagaw sa garter. Ibig sabihin, isususot sa legs ko 'yung garter?

Nakita ko si Errol na kain pa din ng kain. "De Asis, hindi ka ba tatayo dyan?"

"No! The food was good.." Nakapikit pa siya habang ninanamnam 'yung pagkain.

I waved the boquet at him. Bigla siyang napadilat. "Nakapila na sila doon." Sabay turo sa mga kumpol ng kalalakihan.

I was shocked when Errol suddenly stood up and jam with the boys. Siraulo talaga!

When Romel throw the garter I saw Errol jumping towards the direction of the garter. Wala siyang pake kahit nakasiko na siya ng ibang lalaki. Worth it naman ang pakikipagbungguan niya..

Pinunasan niya ang pawis sa noo niya nung makalapit siya sakin. "Pahirap ka talaga!"

Natawa ako sa sinabi niya. "Sinabi ko bang makipagbalyahan ka sa mga 'yon?"

"E! May kamay na makakadampi sa legs mo, masuka pa sila." I smiled. Kahit kailan, si Errol 'yung taong hindi ka pababayaan.

Pinisil ko ang ilong niya. "Possesive."

Isinuot niya sakin ang garter. Buti naman din at nakipag agawan itong lalaking ito. Ayokong may ibang makadampi sa legs ko noh! Mas okay pang siya, atleast i'm safe.

Matapos ang kainan, mawawala ba ang inuman? We'll get use to it every celebration..

"Neng, ako pipili ng kanta sa'yo." Palagi naman, e! Verna always find a song that fits for my situation.

I hear the intro of the song. Great! From Whitney Huston, Did'nt We Almost Have It All..

Kinanta ko nalang ang pinili niya. Hindi ako bitter, sakto lang talaga ang kanta para saamin. True Love that was'nt meant for each other.

It's been five years..

Sabihin nalang natin na, siguro nga nakamove on na ako——ng konti. Alam ko naman kasi sa sarili ko na mahal ko pa siya. He's my first ever ultimate crush turned into first boyfriend and first heartbreak. How can I ever forget that?

Mula nu'ng nagkahiwalay kami ni Ronnie sa tagaytay, hindi na kami nakapag-usap..wala na kaming naging communication. Hindi na kami nabigyan ng pagkakataon na magkaroon ng closure. Basta ang alam ko lang mahal ko siya, mahal niya ako—pero hindi pwede. Hindi ko na rin inalam kung ano ang rason kung bakit, pinatawad ko na s'ya..okay na 'yun!

Hindi naging madali para sakin..palagi ko siyang iniisip araw-gabi, walang minuto na hindi ko siya inaalala. The most painful thing is losing yourself in the process of loving someone too much and forgetting that you are special too. As time goes by, nasanay na din ako. Naging normal nalang na isipin ko siya, hanggang nakakalimot na ako..

You'll know you'll never love that way again, did'nt we almost have it all?

May mga bagay talagang kahit ingatan mo, kahit mahalin mo ng sobra.. Kapag hindi para sa'yo, hindi sa'yo. All you have to do is forget the bad memories and keep the good memories. I'am still in the process of moving on, masyado ng matagal ang five years. Ganu'n ko siya sobrang minahal. It's time to let go, let go of myself from the nightmare of my past.

Goodbye, Ronnie.

Loving too much is too much! You have to save for yourself too. - Suzane.