Stories I'm Never Gonna Write (But It's Worthless Believe Me)

Chapter 1

Τον καλεσα στο σπιτι μου να συζητησουμε, γιατι δεν γινοταν αλλο αυτη η κατασταση. Δεν αντεχα αλλο να ειμαστε ετσι χωρια.

Να μην μιλαμε, να μην βγαινουμε, να μην γελαμε ο ενας με τον αλλον. Εξαλλου με εβλεπε σαν κολλητη του, δεν καταλαβαινα πως γινοταν ξαφνικα να με ξεγραψει.

Ναι το καταλαβα οτι ειχε πλεον κοπελα ενταξει, αλλα παντα εκεινη με ζηλευε γιατι ηξερε οτι παλιοτερα κατι υπηρχε αναμεσα μας-ακομα πιστευα οτι υπηρχε.

Και αυτο ακριβως ηθελα να μαθω και τον καλεσα σπιτι. Οι γονεις μου ελειπαν εκτος πολης και μπορουσα επιτελους να καλεσω σπιτι οποιους φιλους μου ηθελα.

Εκανα βολτες μπροστα απο τη πορτα, οταν χτυπησε το κουδουνι. Μου κοπηκε η ανασα, ηξερα οτι ηταν εκεινος.

Μπηκε μεσα διστακτικα, αφου ειχε να μου μιλησει κανονικα τουλαχιστον 2 μηνες. Δεν το αντεχα αλλο αυτο, επρεπε να ξεκαθαρισει τη θεση του απεναντι μου. Ειμασταν κολλητοι-περιπου- και δεν γινοταν ετσι απλα να εξαφανιστει. Ασχετα αν ημουν ερωτευμενη μαζι του.

"Χειι.."ειπε διστακτικα και κατευθυνηθηκε αμεσως προς το δωματιο μου.

"Πως και με καλεσες να ερθω;"με ρωτησε αφου εκατσε διπλα μου στο κρεβατι και απεφευγε να με κοιταξει στα ματια.

"Σου λεω να κανονισουμε καιρο τωρα και ολο το ακυρωνεις, θυμασαι;"τον ρωτησα και εκεινος εριξε ενα απαλο χαμογελο στο προσωπο του.

"Μπορεις να μου πεις τι συμβαινει; Δεν καταλαβαινω. Ξερεις ποσο σημαντικος εισαι για μενα, εισαι ο κολλητος μου, περναμε και οι δυο μας δυσκολα. Και εκει που χρειαζομαστε περισσοτερο απο τον καθενα, ο ενας τον αλλον, εξαφανιζεσαι."συνεχισα διαμαρτυρομενη.

Εκεινος ηταν σοβαρος και για πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο με κοιταξε με τα πανεμορφα ματια του.

"Ξερεις οτι η κοπελα μου ζηλευει. Ολα τα κοριτσια που κανω παρεα. Και ειδικα εσενα... και ετσι ξεκοψα απο ολες τις κοπελες.."μου απαντησε.

Πραγματικα ηταν αυτη δικαιολογια; Ηταν αυτος λογος; Εμενα αν μου το ζητουσε αυτο το αγορι μου-που δεν εχω-θα τον ειχα χωρησει εκεινη την ωρα.

"Δεν μπορει καποια να σε χρησιμοποιει και να σε εχει του χεριου της ομως. Εσενα δεν σου ελειψαν καθολου οι υπολοιπες παρεες σου;"τον ρωτησα κοιτοντας τον κατευθειαν μεσα στα ματια καθως η αποσταση μεταξυ μας ηταν ελαχιστη.

Εκεινος κουνησε το κεφαλι του αρνητικα ενω κατι σκεφτοταν. Ξαφνικα σηκωθηκε γρηγορα απο το κρεβατι και πηγε πιο περα.

"Εγω δεν σου ελειψα;"τον ρωτησα προσπαθωντας να μην κλαψω. Ηταν το σημαντικοτερο ατομο της ζωης μου. Δεν μπορουσα να τον χασω ετσι απλα. Γι αυτο και ειχαμε μεινει φιλοι οταν εμαθα οτι, οταν ειχε αισθηματα για μενα, ειχε σχεση και με αλλη κοπελα.

Δεν ηθελα να τον χασω. Με τιποτα στον κοσμο. Και συμβιβαστηκα εστω και ετσι με αυτο.

Εκεινος γυρισε αποτομα προς το μερος μου καθως τα ματια του ηταν βουρκωμενα. Πρωτη φορα τον εβλεπα ετσι. "Κοιτα απλα... θα ηταν καλο να ξεκοψουμε ενταξει; Δεν μου ειναι ευκολο αυτο."

Χωρις να καταλαβαινω τι εννοει σηκωθηκα και πηγα προς το μερος του, ελαττωνοντας την αποσταση μεταξυ μας. Εκεινος κοιταξε και παλι κατω καθως ενα δακρυ κυλησε στο προσωπο του.

Του χαμογελασα ελαφρα και σκουπισα με το δακτυλο μου το δακρυ, καθως εκεινος εκανε ενα βημα πισω. Ηταν τοσο ομορφος γαμωτο του.

"Πρεπει.. πρεπει να φυγω."ειπε αποτομα και πηγε να βγει απο το δωματιο.

Ωστε τι; Αυτο ηταν; Θα κανουμε οτι δεν γνωριζομαστε; "Σ'αγαπω γαμωτο!"φωναξα και εκεινος σταματησε να περπαταει ξαφνικα.

Η καρδια μου ειχε σταματησει να χτυπαει πια καθως δακρυα κυλουσαν στο δικο μου προσωπο πλεον. Γυρισε και με κοιταξε βιαστικα και κατευθυνηθηκε και παλι προς την εξωπορτα.

Χωρις να αντεχω πλεον επεσα πανω στη ντουλαπα του δωματιου, ακουμπωντας τη πλατη μου και αρχισα να κλαιω. Αυτα που ενιωθα εκεινη τη στιγμη δεν περιγραφονταν με λογια.

Ηταν η χειροτερη στιγμη της ζωης μου. Ηταν ο πρωτος μου ερωτας. Η πρωτη μου αγαπη. Τον λατρευα, τον αγαπουσα με ολη μου τη καρδια και του ειχα δωσει ολη μου τη ψυχη.

Εκεινη τη στιγμη ακουσα γρηγορα βηματα προς το δωματιο μου. Υπεθεσα πως ηταν ο αδελφος μου και προσπαθησα να συνελθω απο το κλαμα, σκουπιζοντας μερικα δακρυα.

Ομως, καποιος με εσπρωξε με δυναμη πανω στη ντουλαπα. Εκεινος. Με κοιταξε στα ματια καθως ειμασταν σε αποσταση αναπνοης για αλλη μια φορα. Ηταν λαχανιασμενος αλλα ειχε ενα χαμογελο στο προσωπο του.

"Και γω σ'αγαπω ρε χαζο." Ηταν το τελευταιο πραγμα που ειπε και τα χειλη του ακουμπησαν επιτελους, ορμητικα τα δικα μου.