Διαδικτυακή Σχέση | Στέλιος

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΉ ΣΧΈΣΗ | ΣΤΕΛΙΟΣ

Ήταν εκείνη η αρχή που ξεκίνησε από λίγα μόλις μηνύματα, κάποιες φωτογραφίες και αρκετές καληνύχτες γεμάτα απωθημένα να τις ζήσουμε από κοντά. Έφτασε η στιγμή που συναντηθήκαμε. Ήταν αδύνατον να καθυστερήσει, ήταν αδύνατον να μη συμβεί. Η ευτυχία μας κράτησε για λίγες μόνο ώρες. Σε μια τόσο συνηθισμένη συνάντηση, μα τόσο ξεχωριστή για εμάς. Η στιγμή του αποχωρισμού ήταν δύσκολη. Χαιρετηθήκαμε όλο παράπονο και απομακρυνθήκαμε σιγά-σιγά ο ένας απ’τον άλλον, κοιτάζοντας κάθε φορά δειλά-δειλά πίσω μας, για μια ακόμη ματιά.
Η απόσταση δεν ήταν σε καμία περίπτωση βοηθητική για εκείνον τον έρωτα. Οι τσακωμοί, οι ζήλιες, τα απωθημένα φούντωναν κάθε φορά που γινόταν εμφανές το πόσα χιλιόμετρα μας χώριζαν. Κι όπως μας χώριζαν εκείνα τα χιλιόμετρα έτσι κι οι καταστάσεις μας οδήγησαν πολλές φορές στον χωρισμό από αυτό που είχαμε. Ξανά και ξανά. Πάλι και πάλι. Ήταν κουραστικό, το ομολογώ. Ίσως κι όχι μόνο για εμένα. Μα τα συναισθήματα μου με αντάμοιβαν κάθε φορά που ένιωθα πως θέλω να τα παρατήσω. Η προσπάθεια και των δύο ήταν μεγάλη. Προσπαθούσαμε μανιωδώς να κρατήσουμε ό, τι είχαμε. Ώσπου οι μέρες περνούσαν και το “κοντά” μας έμοιαζε άπιαστο. Τα καθημερινά μηνύματα μετατράπηκαν σε 2-3 καληνύχτες που και που για παρηγοριά. Μην με ρωτάς τι φταίει, δεν ξέρω. Ίσως η υπερβολή, ίσως η συνήθεια…θα σε γελάσω.
Τα συναισθήματα μας παρ’ όλα αυτά δεν έπαυαν να υπάρχουν. Έφταιξα και έφταιξε αμέτρητες φορές. Εκείνη η μαγεία που επικρατούσε όμως, βρισκόταν στην ατμόσφαιρα για πολύ καιρό ακόμη. Ο έρωτας έσβησε, ή μάλλον έτσι το αφήσαμε να φανεί. Το ενδιαφέρον όμως υπήρχε. Συνέχιζε να ενδιαφέρεται για εμένα, να με ρωτάει αν είμαι καλά. Ίσως όμως να μην μου αρκούσε όλο αυτό. Ίσως να ζητούσα ακόμη το κάτι παραπάνω. Η κατάσταση σήμερα, παραμένει η ίδια. Οι στενές κι ατέλειωτες σχέσεις που κρατούσαμε κατάντησαν πια τυπικές.
Κι έτσι, αν μ’ ακούς...ή μάλλον…αν με διαβάζεις, έστω και μέσα από εκείνες τις τυπικές συζητήσεις που κρατάμε, θέλω να ξέρεις πως σε εκτιμώ και σ’αγαπώ. Πως απ’ το τίποτα προτιμώ έστω και να μαθαίνω πια τι κάνεις, πως περνάς, ακόμη κι αν με βλέπεις ή επιδιώκεις να με βλέπεις σαν φίλο. Έχω ακούσει πολλές φορές πως πάντα, όση ευτυχία κι αν επικρατεί, ανάμεσα σε δύο ο ένας πάντοτε θα πονά. Δεν ξέρω ποιος και αν πονά περισσότερο σε αυτό που ζήσαμε. Αυτό που ξέρω είναι πως σημασία δεν έχει μόνο να πονάς και να μαθαίνεις απ’τα λάθη σου. Αυτό που μετράει, αυτό που στηρίζει κάθε θέλω και πρέπει σου είναι να βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίζεις. Κι εγώ συνεχίζω, έστω και χώρια σου. Έστω και μαζί σου. Συνεχίζω.