The Real Me - Mythicals ~ On Hold

H3: Wie ben ik?

Ik kwam lichtjes weer bij bewustzijn, ik dacht dat ik nooit meer wakker ging worden. Ik weet ook niet precies waarom ik nog leef, maar ik heb wel een vermoeden. Ik voelde ook dat er iets zacht en warms rond me heen ligt, en dat er onder mij een soort van een zachte kussen onder me lag. Ook onder mijn bonkende hoofd lag een zeer zacht kussen, daar was ik maar al tevreden mee.

~Flashback~
Midden in de nacht schoot ik terug wakker, de storm woekerde nog steeds heel hard. Het leek onophoudelijk, op dit moment raasde het letterlijk boven mijn vervallen huisje. Het huisje kraakte ernstig, alsof het elk moment kon instorten. En ik had gelijk, niet veel later. Zonder dat ik het wist, stortte bijna alles van het huisje op me. Gelukkig had ik mezelf nog een beetje kunnen beschermen door mijn armen voor met te houden. Maar de last was zwaar, te zwaar. Niet veel later zag ik dan ook al zwarte vlekken, ik begon het bewustzijn te verliezen. En dat had ik ook, ikzelf denkend  dat ik dood aan het gaan was.

Ik kwam een klein beetje weer bij bewustzijn, ik kon mijn ogen niet open doen. Maar ik kon wel de dingen rondom mij horen. De storm was gestopt, en ik hoorde twee paar voetstappen deze kant op komen. Zouden ze dan toch aan mij denken, weten ze dan toch dat er hier iemand leeft?

'Dylan... volgens mij zijn we er.' Zei een onbekende stem. Even bleef het stil, maar al snel hoorde ik de voetstappen weer. Heen en weer aan het stappen, zoekend naar iets. Plots kwamen de voetstappen mijn richting op. Waren ze mij aan het zoeken? Ik hoorde dat hij zat te friemelen aan de dingen die bovenop mij lagen. Wist hij dat ik hieronder zat? Ik voelde dat het gewicht al wat minder werd, wat een hele opluchting bleek te zijn. Maar plots voelde ik het gewicht constant zwaarder en lichter worden, er zat een balk op mij. Het kon niet anders, iemand dat alleen is kan dat helemaal niet in zijn eentje opheffen.

'Volgens mij ligt dat mens hieronder, help me eens even!' Schreeuwde een andere persoon. Waarschijnlijk die dat Dylan heet, of hoe die vriend van hem, hem ook noemde.

Weer kwamen er voetstappen mijn richting uit, maar dit keer gehaaster. Alsof ze dachten dat ze geen tijd te verliezen hadden. Waren ze dan ergens bang voor, waren ze bang om mij te verliezen? Juist wanneer de grote balk van me af was verloor ik terug het bewustzijn.

~Einde Flashback~

Ik kreunde zacht, waardoor ik voelde dat mijn keel schuurde over elkaar. Alsof ze lange tijd niet meer hebben gewerkt, alsof ze het zijn verleerd.

'Volgens mij word ze eindelijk wakker.' Zei een onbekend, maar toch een stem waarvan ik denk dat ik het eerder heb gehoord.

'Het werd tijd, ik had gehoopt dat ze eerder wakker zou zijn geweest. Dan kon ik het eerder gezegd hebben.' Zei nu weer een andere stem, maar ook weer een stem die me bekend voorkwam.

Ik probeerde mijn ogen open te doen, wat maar moeilijk ging. Maar toen ik ze eindelijk open deed kwam er een te grote hoeveelheid licht naar binnen. Zo veel dat ik snel weer mijn ogen dicht deed.

'Doet het licht zeer, moet ik anders de gordijnen dicht doen', Vroeg een bezorgde stem ,' Raidon wil je het licht wat dimmen, zo kan ze wat beter zien. En dan steekt het licht niet zo in haar ogen.'
Hmmm, Raidon. Die naam komt me bekend voor, is dat niet één van de mensen die me gered heeft. Dan moet die andere Dylan zijn toch? Ik kon het nog altijd fout hebben maar dat betwijfelde ik. Ondertussen leek het licht ook minder, tot het bijna helemaal donker was. Langzaam opende ik mijn ogen, nog steeds niet wetend waar ik ben. Na een minuut geprobeerd mijn ogen open te doen was het eindelijk terug gelukt. Het enigste wat ik kon zien was een lichtblauw plafond, of dat dacht ik toch dat het was. Dan keek ik wat naar beneden, om te zien wat er recht voor me was. En echt waar, ik schrok me dood. Er stonden twee jongens voor me die mij afwachtend aankeken, twee jongens die ik totaal niet kende. 'Wie zijn jullie?' Mijn stem klonk schor, alsof het eeuwen niet meer gesproken had. Ik snapte eigenlijk ook niet waarom ik het vroeg, aangezien ik ze heb horen praten. Maar ik had ze wel nog nooit gezien. 'Ik ben Dylan, en mijn beste vriend naast mij is Raidon.' De jongen die dus blijkbaar Dylan heette, had wat trekjes van mij mee. Zijn gezichtsvorm was een beetje hetzelfde, behalve dat de kaak veel strakker zat. Zijn ogen waren waterblauw en zijn haren ook. En de jongen die blijkbaar Raidon heet, heeft grijs-gele ogen en haren. Aparte kleuren, dat kan ik wel zeggen. Ik schrok plots wakker door de warme stem van Raidon. 'Als ik vragen mag, hoe heet jij eigenlijk?' Dat was een goede vraag, hoe heet ik eigenlijk. Ik zocht diep in mijn gedachten en hersenen, maar ik kon niks van mij vinden. Niks van mijn verleden, van mijn naam, of zelfs wie mijn ouders zijn. Ik zuchtte, waarom kan ik niks vinden. 'Ik heb geen idee.' Misschien het domste antwoord ooit, wie weet er nu zijn naam niet. Ik keek op, naar de twee jongens die voor mij stonden. Ik moest wel zeggen, ze keken heel erg bezorgd.